31/7/08

Γλυκό καλοκαιράκι αγαπημένο!



Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, εγώ πάντως την βρίσκω αφάνταστα με το να κάνω διακοπές στην πόλη μου! Τώρα μάλιστα που έχω πάρει τον αέρα στο οδήγημα και σέρνω το κακόμοιρο το αμαξάκι μου παντού (μήπως πρέπει να σταματήσω να αναρωτιέμαι γιατί οι μισοί μου φίλοι έκαναν ασφάλεια ζωής και διαθήκη αμέσως μετά την πρώτη βόλτα;;), τρελαίνομαι να ανακαλύπτω όλο και καινούρια μέρη, μέσα και έξω απ' την Χαλκίδα!

Βέβαια βοηθάει πολύ και η καλή παρέα, αλλά απ' αυτό, άλλο τίποτα! Αφού ώρες-ώρες αναρωτιέμαι αν έχει μείνει καθόλου τρέλα στον κόσμο, ή αν τελικά την έχουμε ρουφήξει όλη εμείς! Γιατί φυσικά δεν υπάρχει ένας λογικός στην παρέα όπου συμμετέχω εγώ, εννοείται!

Παιδιά καλά, γλυκά, μουρλά, χαρωπά, ζωηρά, μες την ζωντάνια και την ευτυχία, είναι τα άτομα που με συντροφεύουν αυτό το καλοκαίρι, γιατί να θέλω να σηκωθώ και να πάω σε κάποιο νησί πχ. όπου θα μου λείψει το κρεβατάκι μου, θα βαρεθώ τους συντρόφους μου μέσα στη βδομάδα, θα πρέπει να ανεχτούμε φασαρίες για το που θέλει να πάει ο καθένας και για το τι θα έπρεπε να κάνουμε ανάλογα την ώρα;;

Όοοοχι, είναι πάρα πολύ καλύτερα να είσαι με μία παρεούλα όλη την ημέρα και όλο το βράδυ, αλλά να το διαλάτε για κάποιες ώρες για νανάκια, ο καθένας μόνος του, ώστε να μην είστε όλη την ώρα σαν βδέλες, και μετά από ένα 2ωρο, άντε 4ωρο ύπνο, να ξανασυναντιέστε για να ανακαλύψετε ένα άλλο μέρος για μπάνιο ή για φαγητό, ή ένα πιο απομονωμένο μέρος ώστε να μπορείτε να φωνάζετε με την ησυχία σας, χωρίς να σας κάνει παρατήρηση ο παππούς στο μπαλκόνι, στο σπίτι που δεν πήρατε χαμπάρι οτι υπήρχε την προηγούμενη βραδιά!....



Ίσως αυτό να είναι το καλύτερο καλοκαίρι που περνάω, ever όμως! Αν και εύχομαι να υπάρξουν και καλύτερα - ως άθλιο αχάριστο και πλεονεκτικό πλάσμα που είμαι!

27/7/08

Μία στιγμή!

Μία στιγμή. Φτάνει μία στιγμή, ένα γεγονός, να σου αλλάξει τα πάντα!! Εκεί που νομίζεις πως η ευτυχία σου έχει χτυπήσει την πόρτα, εκεί που είσαι πραγματικά ευτυχισμένος, εκεί που όλες σου οι επιθυμίες πραγματοποιούνται μία προς μία, και βλέπεις ένα λαμπρό μέλλον να απλώνεται στα πόδια σου, την ώρα ακριβώς που πιστεύεις οτι δεν μπορείς να απαιτήσεις τίποτα άλλο από τη ζωή, γιατί θα θεωρηθείς και αχάριστος, εκεί, εκείνη τη στιγμή, ένα μικρό, καθημερινό περιστατικό, μπορεί να σε σκοτώσει!....

Και πέφτεις στα ίδια, και τρελαίνεσαι, και αναρωτιέσαι!.... Και δεν έχεις κανέναν να σου δώσει απαντήσεις, δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις τι σε βρήκε, τι έγινε, και πως θα προχωρήσεις εσύ μετά από αυτό!....
Και βρίσκεσαι να κάθεσαι παλι, να ψάχνεις λύσεις, να τρέχεις να βρεις την αιτία, που κρύβεται καλά πίσω από την αφορμή, να ψάχνεις να βρεις τον υπαίτιο, να προσπαθείς να δικαιολογήσεις κάπως τα πράγματα, και ταυτόχρονα να παλεύεις σκληρά, να μην θυμάσαι πως ένοιωθες 5 λεπτά πριν, που σαν ηλίθιος ένοιωθες να πλημμυρίζεσαι από ευτυχία και χαρά!...



Τι είναι τελικά αυτό που το λένε "ζωή" και τι σκατά θέλει από μας;;

5/7/08

Κουκλί ν2!

Σήμερα εγκαινίασα το καινούριο μου κινητό!! Μία χοντροκομμένη γλύκα, με ένα υπέροχο γαλάζιο φως (το οποίο αλλάζει οπότε πολύ σύντομα θα γίνει ροζ) και μία μυρωδιά.... μεθυστικότατη!!

Δεν το βλέπω βέβαια να κρατάει για πολύ, μην κοιτάτε το άλλο, που το πέταγα από δω, το πέταγα από κει, πήγαινα να το βάλω στην τσέπη και μου 'πεφτε, πήγαινα να το αφήσω στο κομοδίνο και το άφηνα 5 εκ. πιο έξω, αλλά ακόμα κρατάει γερά!

Αυτό το κινητάκι έχω σκοπό να του αλλάξω τα φώτα, θα δω πόσο αντέχει, θα κάνω τα πειράματά μου, μπορεί να το βάψω κιόλας, θα δούμε! Προς το παρόν του έχω ήδη περάσει τα τραγουδάκια που ήθελα να έχει (μακάρι να μπορούσα να σβήσω και τα ηλίθια προστατευμένα που ο Θεός να τα κάνει ήχους!!) και το έχω ξεψαχνίσει καλά-καλά να δω τι δυνατότητες έχει!

Το έχω ήδη λατρέψει μιλάμε!!.....

4/7/08

Εφάπαξ

Ερμηνευτής: Γιάννης Κότσιρας
Συνθέτης: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Στιχουργός: Ισαάκ Σούσης

ΕΦΑΠΑΞ

Όλη μου τη ζωή, κρυβόμουνα γιατί
το 'θελα μα φοβόμουνα να φύγω.
Κάποτε αγάπη έλεγα αυτή την ενοχή
μα τώρα μ' εκδικείται λίγο-λίγο.

Όλη μου τη ζωή μού 'βγαινε η ψυχή
κάτι να θυμηθώ, κάτι ν' αρχίσω.
Να 'ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί
και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω,
κάτι να θυμηθώ κάτι ν' αρχίσω.

Μου 'μάθαν να μισώ, ν' αρκούμαι στο μισό
να χάνω, να κερδίζω, να ποντάρω.
Να παίρνω διαταγές, να σπάω επιταγές,
σε κάθε ευκαιρία να κορνάρω.

Να σφίγγω τα λουριά, με τόση μαστοριά,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι,
να κλείνω τα παντζούρια και μόνη συντροφιά,
να σφίγγω πιο πολύ το μαξιλάρι,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι.

Όλη μου τη ζωή, μια δεύτερη κρυφή,
αγέννητη η ζωή μ' ακολουθούσε.
Δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική,
δε μίλαγε μα όλα τα ζητούσε,
μια θάλασσα μικρή μ' ακολουθούσε.