Ξύλινα Σπαθιά - Σιωπή

Ένα πολύ όμορφο τραγούδι....

Σιωπή

Παλιά φωτογραφία
στην άδεια παραλία
σιωπή
κοιτάζω απ’το μπαλκόνι
το δρόμο που θολώνει
η βροχή.

Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες
βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό.

Λένε πως μας άφηνες στα κύματα
φυλαχτά και μηνύματα
τα βρήκανε τα παιδιά και χαθήκανε
ξαφνικά.

Η πόλη σαν καράβι
τα φώτα της ανάβει
γιορτή.
Θυμάμαι που γελούσες
να μείνω μου ζητούσες
παιδί.

Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες
βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό.

Λένε πως μας άφηνες στα κύματα
φυλαχτά και μηνύματα
τα βρήκανε τα παιδιά και χαθήκανε
ξαφνικά.

Είναι κάτι φάσεις...

Είναι φάσεις που περνάμε, φάσεις που κοιτάμε ψηλά και βαθιά και χαμογελάμε. Είναι φάσεις που δεν μπορούμε να κακιώσουμε με κανέναν. Είναι φάσεις που μας μιλάνε οι γύρω μας για προβλήματα κι εμείς αναρωτιόμαστε τι σημαίνει αυτή η λέξη. Είναι φάσεις που νοιώθουμε οτι αγαπάμε όλο τον κόσμο. Είναι φάσεις που είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι και λιώνουμε ακούγοντας μουσική ή τρέχοντας να προλάβουμε να κάνουμε όλα αυτά που είχαμε υπολογισμένα μέχρι να πέσουμε ξανά για ύπνο. Είναι κάτι τέτοιες φάσεις λοιπόν, που θέλω να τις ζω στιγμή τη στιγμή και δεν θέλω να τελειώσουν. Και ενώ ξέρω οτι έτσι θα γίνει, ή μάλλον ΕΠΕΙΔΗ ξέρω οτι έτσι θα γίνει, τις ζω στιγμή την στιγμή και χαμογελάω μέχρι να πονέσουν τα μάγουλά μου, και ακόμα κι όταν αυτά πονέσουν και μαζευτούν στη θέση τους συνεχίζω να χαμογελάω με τα μάτια, γιατί η ζωή είναι πολύ όμορφη τελικά, για να την σπαταλάμε σε μίση και σκέψεις αρνητικές!.....

Βραδιάτικη απορία!

Γιατί οι άνθρωποι κολλάνε;; Γιατί κολλάνε και μένουν εκεί που βρίσκονται, γιατί δεν προχωράνε;;

Το τελευταίο διάστημα έχω συναντήσει πάρα πολλούς παλιούς γνωστούς, ακόμη και παλιούς φίλους που είχα αναγκαστεί να απομακρύνω απ' την ζωή μου εξαιτίας των επιλογών τους. Αλλά τουλάχιστον τότε ΚΑΝΑΝΕ επιλογές!

Και έκανα την ερώτηση, γιατί πραγματικά με ενδιέφερε, στον κάθε έναν απ' αυτούς. "Τι γίνεσαι;; Τι το καινούριο και συνταρακτικό έχει συμβεί στη ζωή σου απ' την τελευταία φορά που μιλήσαμε;;"

Το "ξέρεις μωρέ, τα ίδια", δεν το θεωρούσα ποτέ μου πιθανή απάντηση. Ως άνθρωπος που κάθε μέρα μου συμβαίνουν πολλά και διάφορα, ως άνθρωπος που την προηγούμενη μέρα ήμουν κάτι το διαφορετικό απ' αυτό που είμαι την σημερινή, και που θα ξαναλλάξω αύριο, γιατί εξελίσσομαι και έτσι πάω, δεν μπορώ να δεχτώ οτι τόσοι άνθρωποι, τόσοι μα τόσοι άνθρωποι, επί μήνες και μήνες, έναν ολόκληρο χρόνο και πάνω, δεν έχουν εξελιχθεί καθόλου, έχουν μείνει στάσιμοι, στο ίδιο σημείο και δεν έχουν καταφέρει τίποτα απολύτως και ούτε και πρόκειται για πολύ καιρό ακόμα!!.....

Τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι;;; Θα πρέπει να βαριούνται πάρα πολύ όμως! Μα αν βαριούνται συνέχεια, γιατί δεν κάνουν τίποτα ποτέ, πως μπορούν και το αντέχουν;; Θέλει πολλά κουράγια να μην κάνεις τίποτα! Γιατί αν δεν κάνεις ποτέ κάτι χρήσιμο, αν δεν προσφέρεις, αν δεν σκέφτεσαι, αν δεν προχωράς, αν δεν κάνεις κάτι, το οτιδήποτε, με τη ζωή σου, τότε ποιο το νόημα να την έχεις;;;

Στις αρχές του μήνα έφυγα από δω και πήγα σε άλλη πόλη (βλ. πιο κάτω post) και έζησα ένα σωρό πράματα. Γύρισα, και τώρα, στα τέλη του μήνα, συνειδητοποιώ πως όλα είναι έτσι όπως τα είχα αφήσει! Εγώ περίμενα αλλαγές, περίμενα να είχα χάσει καταστάσεις, περίμενα οι άνθρωποί μου να με κράξουν που δεν ήμουν στο πλάι τους όταν τους συνέβη εκείνο ή το άλλο! Φανταστείτε την απορία μου όταν συνειδητοποίησα οτι τίποτα, μα τίποτα δεν είχε αλλάξει!

Και το βλέπω σε πολύ κόσμο και απορώ περισσότερο! Όλοι λένε πως αυτός ο τόπος δεν προοδεύει, μα κοιτάχτε τα μέλη του, κοιτάχτε τους ανθρώπους του, κοιτάχτε εμάς! Αν εμείς δεν προχωράμε με τις ζωές μας, αν εμείς μένουμε στάσιμοι, αν προχωρήσει ο τόπος θα είναι μεγάλο πλήγμα για μας, γιατί τότε θα μας φύγει κάτω απ' τα πόδια! Τι να κάνει λοιπόν κι αυτός, μένει μαζί μας, να έχουμε κάπου να πατήσουμε!.....

Επιστροφή από Θεσσαλονίκη... ξανά!!

Ναι, νομίζω πως δεν θα κουραστώ ποτέ να πηγαίνω Θεσσαλονίκη, ποτέ όμως! Και νομίζω πως η τελευταία (η οποία είναι η τέταρτη να σας πληροφορήσω) ήταν η καλύτερη όλων!!

Λοιπόν, για να δούμε ΤΙ είχαμε αυτή τη φορά...



Μμ, δεν είχαμε πολύ σκάκι αυτή τη φορά, αλλά υπήρχαν άλλες ποικίλες απολαύσεις! Βραδυνές και απογευματινές βόλτες στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, μαγευτικά σοκάκια και πονηροί κάτοικοι περιοχών, πολύ και καλό φαγητό σε ταβερνάκια, εστιατόρια και καφετέριες (μη το ρωτάτε αυτό), λίγες και γελοίες φωτογραφίες (που δυστυχώς έχουν ήδη δημοσιευτεί σε παραδιπλανό blog), πολύ-πολύ γέλιο, ένας προβληματισμένος -αν όχι φρικαρισμένος- τουρίστας, ένας πύργος στη ροτόντα που θα μείνει για καιρό όρθιος, μουσική, ξανά μανά μουσική και λίγη μουσική ακόμη, Καφωδείο, show με Γιώργο και Τζίνα (κάπου εκεί ήταν κι ένας Μήτσης κι ένας Δερμιτάσογλου αλλά ποιος νοιάζεται), ένα θεατρικό στο Καφωδείο (που δεν θα ήθελα να θυμάμαι, αν το θυμόμουν), συζητήσεις, συζητήσεις, συζητήσεις, ένα γεύμα στο σπίτι του Πάρη με Πάρη, Τζίνα, Γιώργο & Δημήτρη, όπου κατέληξε -μαντέψτε- σε μπουγέλο (έχει καταντήσει παράδοση πλέον!), μία μπάλα-Πυθεία που δεν κάνει ΠΟΤΕ λάθος, πολύς ναργιλές, κρασόμελα και πάλι κρασόμελα, Δωμάτιο με Θέα, μερική αμηχανία, μία Ζαφειρία που πολύ θα ήθελα να ξαναδώ, ένα τραπέζι του Κωστή με σωλήνες με μπύρα (καλή φάση) και πάααρα πολλά λουκάνικα (έχω κόψει λουκάνικο για μια ζωή όμως!), ένα ζάλισμα ένα κάτι, μαγευτικές ιστορίες και γνωριμία με μία όμορφη ψυχή, souk και ξανά μανά ναργιλέδες και κρασόμελα, ένας καναπές που υποχώρησε κάτω απ' το χέρι του Πάρη, θέα από μπαλκόνι, χάσιμο ενός μαθήματος, πολλά χαμόγελα, πολλές βόλτες, ξανά μανά φαγητό, μία κρίση, ένα Καφωδείο, συναπάντημα στις τουαλέτες με Ελένη, Τζίνα και Λίνα, μία Λίνα που ξέρει να χειρίζεται τις συζητήσεις του λαού, μία ατάκα, ένα μήνυμα, μία επανασύνδεση! Μία κόκκινη βαλίτσα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, κάτι παιδιά από Λάρισσα, η "ταινία στη μέση" θα μείνει στην ιστορία (ωραία η Ειρήνη!), πρωινός καφές με Γιώργο, Τζίνα & Πάρη, ένα ταξί, ένα τρένο, μία κόκκινη βαλίτσα στο τρένο, μία σκεφτική Ελένη στο τρένο, μία αλλαγή θέσης, ένα ταξίδι 4,5 ωρών και επιστροφή στη Χαλκίδα!...



Α, και αυτή τη φορά είδα Μήτση και Δερμιτάσογλου επιτέλους (ο οποίος τελευταίος καλά θα κάνει την επόμενη φορά να θυμάται τουλάχιστον χρώμα μπαλονιού μη τον πάρει και τον σηκώσει!!), οπότε εδώ να ευχαριστήσουμε τον φίλο Πάρη που "συμπίεσε" τα ραντεβού του για να βγει αυτό....!

Αυτά!... Και τώρα Χαλκίδα, με πολύ τρέξιμο, πολλές σκέψεις, πολύ διάβασμα (σχεδόν, αυτό το τελευταίο), πολύ μουσική, πολύ κιθάρα, μία υπόσχεση που πρέπει να κρατηθεί, κάτι αποφάσεις που πρέπει να παρθούν, κάτι συζητήσεις που πρέπει να γίνουν....... και έπεται συνέχεια....!