Θυμάμαι...
Μου είχες πει μια κουβέντα κάποτε. "Δίνε, και μην σε νοιάζει η ποσότητα. Πρόσφερε, και μη νοιώσεις ηλίθια αν δεν πάρουν όλα όσα πρόσφερες. Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά, αυτή είναι δουλειά άλλων!...".
Σοφά λόγια, σε παραδέχομαι. Σου είχα δώσει και το χέρι τότε, χαμογελώντας παιχνιδιάρικα, γιατί ήξερα οτι κάτι καλό θα είχες να μου πεις, όταν είχα έρθει να σε βρω με κείνο το στεναχωρεμένο βλέμμα.
Βέβαια, είχες ξεχάσει να αναφέρεις το συμπλήρωμα, και που να σε βρω τώρα που γυρνοβολάς από πόλη σε πόλη και δεν έχεις αφήσει σοφό για σοφό;; Στάσου λίγο, να σε ρωτήσω...
Τι κάνεις αν, ενώ προσφέρεις, ενώ δίνεις, ενώ δίνεσαι, ο άλλος δεν συνειδητοποιεί τίποτα;; Εάν, ενώ έσυ έχεις δώσει την ψυχή σου και τον κόπο σου, ο άλλος αφήνει την προσπάθειά σου στην άκρη και παίρνει αυτό μόνο που θα μπορούσε να πάρει απ' τον οποιονδήποτε ανθρωπάκο περαστικό;; Τι κάνεις τότε;;
Μου είχες πει, σε μία άλλη περίπτωση, "οι άνθρωποι πρέπει να εκτιμάνε το καλό, και να πασχίζουν να το κρατήσουν στη ζωή τους. Να το φροντίζουν, να το αγαπάνε, να το κοιτάνε στα μάτια σαν ίσο προς ίσο και ούτε να το χαραμίζουν αλλά ούτε και να το φοβούνται".
Σου θυμίζω τα λόγια σου. Αλλά, αν αυτό οι άνθρωποι δεν το κάνουν;; Πες μου, αν οι άνθρωποι δεν εκτιμάνε το καλό, αν δεν το φροντίζουν και δεν το αγαπάνε, τότε, τότε ποια η θέση του καλού;;;
Μου είχες πει κάποτε, μες τη ζάλη του ποτού, "θα πληρώσεις τις ανασφάλειες του καθενός. Μην κολώσεις. Δώσε αγάπη. Αν ο άλλος ανταποδώσει με μίσος, δώσε περισσότερη αγάπη. Αν ο άλλος συνεχίσει με μίσος, τότε το μίσος έχει καρφωθεί καλά στην καρδιά του και παράτα τον, μην ασχολήσαι, είναι χαμένη υπόθεση. Αν όμως δεις οτι η αγάπη μπαίνει στην καρδιά του και δακρύζει, τότε γνωρίζει για πρώτη φορά οτι δεν υπάρχει μόνο μίσος σ' αυτό τον κόσμο. Αυτόν τον άνθρωπο μην τον πετάς, κράτα τον. Γίνε η μάνα του, γίνε η αδερφή του, το στήριγμά του".
Μου είχες πει, πάλι μεθυσμένη, κοιτώντας εκείνον τον νεαρό που σου άρεσε και σου χαμογέλαγε όλο νόημα "κάνε ό,τι γουστάρεις και μη δίνεις λογαριασμό σε κανέναν. Αλλά συγουρέψου οτι αυτό που κάνεις το γουστάρεις με την καρδιά σου και δεν πληγώνεις άλλους. Αν ισχύουν αυτά τα δύο, θα είσαι ευτυχισμένη".
Θα ήθελα να ακολουθήσω το παράδειγμά σου γλυκιά μου, θα ήθελα να θυμάμαι τα λόγια σου και να σκέφτομαι κάθε φορά οτι ήταν σοφά λόγια. Αλλά, θυμάμαι κι άλλα, που δεν είναι λόγια παρά σκηνές.
Σε θυμάμαι στην άκρη του κρεβατιού, τα μάτια σου μουτζουρωμένα απ' το μολύβι, τα μαλλιά ανακατεμένα στο πλάι και τα δάκρυα να μην έχουν στερέψει ακόμη. Σε θυμάμαι εκεί, στο πάτωμα, να κρατιέσαι με όλη σου την δύναμη μην πέσεις, γιατί απ' την ζάλη δεν καταλάβαινες την πραγματικότητα.
Σε θυμάμαι να γυρνάς και να με κοιτάς μες τα αναφιλητά σου. Κάτι μάτια υπέροχα, το ανοιχτό μελί είχε γίνει σκούρο πράσινο -ποτέ δεν κατάλαβες πως μπορούσαν να αλλάζουν τα μάτια σου χρώμα- και είχαν μεγαλώσει απίστευτα πολύ, έβλεπα τον τρόμο μέσα τους!... Αυτά τα μάτια που πάντα σε προδίδουν, καθώς τίποτα δεν κρύβουν για δικό τους, ήταν τα λόγια, τα σοφά, που άκουσα εκείνο το βράδυ από σένα.
Πρόσφερε και πρόσφερε και μη σταματάς να το κάνεις. Δίνε αγάπη και ξανά αγάπη, και μην σταματάς να το κάνεις. Κάνε ό,τι θεωρείς εσύ όμορφο και σου αρέσει, και μη σκέφτεσαι τα λόγια του κόσμου. Ζήσε ελεύθερη, χωρίς το βάρος των φτερών. Αλλά να ξέρεις οτι αυτή η ελευθερία έχει ένα τίμημα και είναι βαρύ αυτό. Θα πληγώσεις και θα πληγωθείς και μάθε οτι ο πόνος είναι αρκετά μεγάλος!...
Τώρα νοιώθεις πάλι δυνατή, τώρα έχεις ξεχάσει τις στιγμές εκείνες. Τώρα αν έρθω να σου κάνω την ερώτησή μου θα μου απαντήσεις με το ίδιο πονηρό βλέμμα, αυτό που κανείς δεν καταλαβαίνει οτι είναι σοφό, αλλά είναι πολύ παιχνιδιάρικο για να ασχοληθεί κανείς. Θα γυρίσεις το κεφάλι αριστερά και θα με κοιτάξεις με αυτό το βλέμμα λοιπόν, σα να σε βλέπω, και θα μου πεις χαμογελώντας: "Γιατί σκοτίζεσαι πάλι Λενάκι;; Ζήσε ελεύθερη, είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να προσφέρεις στον εαυτό σου!".
Να σε ακούσω λες;;
