Μία καινούρια αρχή!

Φωνές. Φωνές μέσα στο κεφάλι σου που σου μιλάνε. Σε κρίνουν. Όχι, δεν σε κρίνουν. Σε κατακρίνουν. Έχεις κάνει λάθη. Έχεις κάνει πολλά λάθη. Όχι, δεν έχεις κάνεις λάθη. Απλά δεν έκανες τα σωστά. Αφέθηκες και δεν επέλεξες αυτά που έπρεπε να επιλέξεις, δεν έκανες αυτά που έπρεπε να κάνεις, ξεχάστηκες στις σκέψεις σου και δεν έστριψες στο σωστό μονοπάτι...

Και τώρα πληρώνεις. Πληρώνεις με φωνές, με κραυγές μέσα στο κεφάλι σου. Σου μιλάνε. Σου φωνάζουν. Χτυπάνε τα τοιχώματα προσπαθώντας να σου δείξουν την απογοήτευσή τους. Χτυπάνε τους καθρέφτες του μυαλού σου οι οποίοι είναι έτοιμοι να σπάσουν, αλλά δεν σπάνε. Όχι, είσαι υποχρεωμένος να το υποστείς αυτό. Δεν σπάνε. Οι φωνές μένουν εκεί, να βγαίνουν βουβές και θυμωμένες. Θυμώνεις κι εσύ. Όχι μ' αυτές, με σένα...



Κρίνεις. Κρίνεις εσύ τον εαυτό σου. Στην πορεία της ζωής σου πολλοί βρέθηκαν να σε κρίνουν. Σε πλήγωσε ή σε κάκιωσε ή στην τελική αδιαφόρησες, αλλά τώρα ξέρεις. Αυτές τις φωνές δεν πρέπει να τις αμελήσεις. Και κρίνεις τον εαυτό σου...

Κάπως αλλιώς θα έπρεπε να φέρεσαι, κάποιους άλλους μηχανισμούς θα έπρεπε να είχες, για να ήσουν τώρα καλά. Για να μην είχες νεύρα, για να μην ήθελες συνέχεια να χώνεσαι στο πάπλωμα και να κλαις ή να κοιμάσαι. Κάπως αλλιώς θα έπρεπε να είχε κυλήσει η ζωή σου, σ' αυτό το σημείο, ώστε τώρα να μην χειαζόσουν να μείνεις κλεισμένη μέσα σε σένα...



Κακιώνεις. Κακιώνεις πολύ. Ξέρεις οτι δεν έχεις να αντιμετωπίσεις έναν άγνωστο, έναν τύπο στο δρόμο που σε απειλεί, όχι, έχεις να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου εδώ. Και ξέρεις οτι κάποιοι θέλουν να του φερθείς πολύ σκληρά, ώστε να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα, ξέρεις κι εσύ οτι έτσι πρέπει να κάνεις, αλλά γνωρίζεις επίσης οτι είναι κάτι δύσκολο, κάτι που δεν έχεις καταφέρει ποτέ, στα 21 χρόνια της ζωής σου...



Κοιτάς με απελπισία το κενό. Γκρεμός και βουνό, βουνό και γκρεμός. Πιο είναι πιο εύκολο, πιο είναι πιο επιθυμητό;; Ο γκρεμός φαντάζει τρομερός κάτω απ' τα πόδια σου, το βουνό είναι πολύ ψηλά και σε ζαλίζει και μόνο η ιδέα. Κι όμως, δεν μπορείς να μείνεις εκεί που είσαι, το χώμα που πατάς καταρρέει, γλιστράει και φεύγει....

Πρέπει ή να αφεθείς και να πέσεις, ή να ρίξεις ένα σάλτο και να πιαστείς από κάπου με πορεία προς τα πάνω. Η απόφαση δική σου. Τα αποτελέσματα επίσης.



Εδώ είναι που πρέπει, λατρεμένη, να ξυπνήσεις. Να ρίξεις ένα γερό χαστούκι σε ένα απ' τα μάγουλά σου και να συνειδητοποιήσεις το σημείο στο οποίο βρίσκεσαι. Πάνω ή κάτω, κάτω ή πάνω;; Και ποιος θα κρίνει την πορεία;; Όλα κρέμονται από μία, τόση δα κλωστούλα...



Μία καινούρια αρχή, μία καινούρια πορεία, ένας δύσκολος αγώνας, με δύο -και όχι έναν- κριτές αυτή την φορά, ξεκινάει!....


ΜΠΑΜ!