14/12/08

Θέα από ψηλα.



Και εδώ σταματάμε. Για λίγο. Σταματάμε και κοιτάμε αυτό που μόλις επιτύχαμε. Σταματάμε να πάρουμε μία ανάσα και να κοιτάξουμε την θέα, αυτή την υπέροχη θέα που αν δεν είχαμε ανέβει το βουνό δεν θα βλέπαμε τώρα! Ανασάνουμε με κούραση απ' τη δυσκολία της ανάβασης, αλλά και με χαμόγελο ταυτόχρονα. Ανεβήκαμε....

Το να συλλέγεις εμπειρίες δεν είναι κάτι δύσκολο. Στην αρχή το μόνο πράγμα που χρειάζεται είναι να αγνοείς τους κινδύνους και να μην γνωρίζεις τις συνέπειες. Στη συνέχεια, και ενώ γνωρίζεις τις συνέπειες, αυτό που χρειάζεται είναι να έχεις σωστά τοποθετημένα τα πράγματα μέσα σου, ώστε να μην χρειαστεί να περάσεις ξανά τα ίδια, αλλά διαφορετικά αυτή τη φορά.
Το πιο σκληρό αλλά και το πιο πολύτιμο πράγμα που μπορείς να προσφέρεις στον εαυτό σου είναι εμπειρίες. Το πιο πολύτιμο σίγουρα, γιατί κάνοντας πράγματα μαθαίνεις και όταν μαθαίνεις αναπτύσσαι, και όταν αναπτύσσεσαι δεν μένεις στάσιμος, δεν έχεις μία ζωή αχρησιμοποίητη στα χέρια σου. Αλλά ταυτόχρονα είναι και το πιο σκληρό, γιατί αυτό που ουσιαστικά κάνεις είναι να εμβολιάζεις τον οργανισμό σου με πόνο. Ναι, θα σε κάνει καλύτερο και πιο γερό στη συνέχεια, αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι δεν θα ζήσεις τον πόνο σου, σε όλο του το μεγαλείο!...

Η ανάσα τελείωσε. Το χαμόγελο εξακολουθεί να βρίσκεται στα χείλη. Το σώμα στέκει ορθό, ξεκούραστο και έτοιμο για τη συνέχεια της ανάβασης. Και στην κορφή του βουνού να πας, πάντα θα υπάρχει ο ουρανός να κατακτήσεις.

Και συνεχίζουμε την πορεία!....

10/12/08

Με Πυξ Λαξ & Κότσιρα συνεχίζουμε!

Μου φαίνεται πως τώρα που έφυγε από πάνω μου το βάρος της συναυλίας (στην οποία ευτυχώς ΔΕΝ θα λάβω μέρος) μπορώ πλέον να κοιτάω ξανά την λατρεμένη μου κιθάρα με έρωτα περισσό, και όχι με άγχος και φόβο!

Ιδού τα δύο τραγουδάκια που έχω να βγάλω αυτές τις μέρες, με χαμόγελο και αγάπη....



Με στέλνεις

Μουσική : Μάνος Ξυδούς
Στίχοι : Μπάμπης Στόκας


Όπως ανοίγει ο ουρανός, μπροστά σου
και πλημμυρίζει με φώς, τα όνειρά σου
μια ανεξήγητη κραυγή και ένα σου δάκρυ
λύσε και εσύ το γρίφο της αγάπης
Με γράμματα, ευχές κι αφιερώσεις
στοίχημα έβαζα πως δε θα με προδώσεις

Με στέλνεις, με στέλνεις, με παρασέρνεις
με στέλνεις, με στέλνεις, στο πουθενά

Με στέλνεις, με στέλνεις, με παρασέρνεις
με στέλνεις, με στέλνεις, στο πουθενά

Σου το'χα πεί μείνε μαζί μου δεν μπορώ
και μου'χες πεί μη με κρατάς
Σου το'χα πεί μη με προδώσεις μείνε εδώ
και μου'χες πεί δε μ'αγαπάς

Με στέλνεις, με στέλνεις, με παρασέρνεις
με στέλνεις, με στέλνεις, στο πουθενά

Με στέλνεις, με στέλνεις, με παρασέρνεις
με στέλνεις, με στέλνεις, στο πουθενά

Με στέλνεις, με στέλνεις, με παρασέρνεις
με στέλνεις, με στέλνεις, στο πουθενά

Με στέλνεις, με στέλνεις, με παρασέρνεις
με στέλνεις, με στέλνεις, στο πουθενά


&



Το Τσιγάρο

Συνθέτης: Ευανθία Ρεμπούτσικα
Στιχουργός: Ελένη Ζιώγα

Χάραξε και δε νυστάζω,
σκέφτομαι τι μου πες χθες
άσε με να σε κοιτάζω
κι άμα ξημερώσει ό,τι θες.

Γύρισε να σ' αγκαλιάσω,
τώρα ξέρω πως δε φταις
άσε με να σε χορτάσω
κι άμα βγει ο ήλιος ό,τι θες.

Στο τσιγάρο που κρατώ,
στον ένα μου Θεό
να μη δώσει να ξημερωθώ

Στο κορμί αυτό το αγγελικό
στο στόμα που φιλώ
έτσι μια ζωή θα σ' αγαπώ

Στο κορμί αυτό το αγγελικό
στο στόμα που φιλώ
έτσι μια ζωή θα σ' αγαπώ

Ξάπλωσε να σε κρατήσω
κλείσαν όλες οι πληγές,
άσε με να σε κοιμήσω
κι αύριο για σένα ό,τι θες.

Γύρισε να σ' αγκαλιάσω,
τώρα ξέρω πως δε φταις
άσε με να σε χορτάσω
κι άμα βγει ο ήλιος ό,τι θες.

Στο τσιγάρο που κρατώ,
στον ένα μου Θεό
να μη δώσει να ξημερωθώ

Στο κορμί αυτό το αγγελικό
στο στόμα που φιλώ
έτσι μια ζωή θα σ' αγαπώ

Στο κορμί αυτό το αγγελικό
στο στόμα που φιλώ
έτσι μια ζωή θα σ' αγαπώ

8/12/08

Θυμάμαι!




Θυμάμαι...

Μου είχες πει μια κουβέντα κάποτε. "Δίνε, και μην σε νοιάζει η ποσότητα. Πρόσφερε, και μη νοιώσεις ηλίθια αν δεν πάρουν όλα όσα πρόσφερες. Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά, αυτή είναι δουλειά άλλων!...".

Σοφά λόγια, σε παραδέχομαι. Σου είχα δώσει και το χέρι τότε, χαμογελώντας παιχνιδιάρικα, γιατί ήξερα οτι κάτι καλό θα είχες να μου πεις, όταν είχα έρθει να σε βρω με κείνο το στεναχωρεμένο βλέμμα.

Βέβαια, είχες ξεχάσει να αναφέρεις το συμπλήρωμα, και που να σε βρω τώρα που γυρνοβολάς από πόλη σε πόλη και δεν έχεις αφήσει σοφό για σοφό;; Στάσου λίγο, να σε ρωτήσω...



Τι κάνεις αν, ενώ προσφέρεις, ενώ δίνεις, ενώ δίνεσαι, ο άλλος δεν συνειδητοποιεί τίποτα;; Εάν, ενώ έσυ έχεις δώσει την ψυχή σου και τον κόπο σου, ο άλλος αφήνει την προσπάθειά σου στην άκρη και παίρνει αυτό μόνο που θα μπορούσε να πάρει απ' τον οποιονδήποτε ανθρωπάκο περαστικό;; Τι κάνεις τότε;;

Μου είχες πει, σε μία άλλη περίπτωση, "οι άνθρωποι πρέπει να εκτιμάνε το καλό, και να πασχίζουν να το κρατήσουν στη ζωή τους. Να το φροντίζουν, να το αγαπάνε, να το κοιτάνε στα μάτια σαν ίσο προς ίσο και ούτε να το χαραμίζουν αλλά ούτε και να το φοβούνται".

Σου θυμίζω τα λόγια σου. Αλλά, αν αυτό οι άνθρωποι δεν το κάνουν;; Πες μου, αν οι άνθρωποι δεν εκτιμάνε το καλό, αν δεν το φροντίζουν και δεν το αγαπάνε, τότε, τότε ποια η θέση του καλού;;;

Μου είχες πει κάποτε, μες τη ζάλη του ποτού, "θα πληρώσεις τις ανασφάλειες του καθενός. Μην κολώσεις. Δώσε αγάπη. Αν ο άλλος ανταποδώσει με μίσος, δώσε περισσότερη αγάπη. Αν ο άλλος συνεχίσει με μίσος, τότε το μίσος έχει καρφωθεί καλά στην καρδιά του και παράτα τον, μην ασχολήσαι, είναι χαμένη υπόθεση. Αν όμως δεις οτι η αγάπη μπαίνει στην καρδιά του και δακρύζει, τότε γνωρίζει για πρώτη φορά οτι δεν υπάρχει μόνο μίσος σ' αυτό τον κόσμο. Αυτόν τον άνθρωπο μην τον πετάς, κράτα τον. Γίνε η μάνα του, γίνε η αδερφή του, το στήριγμά του".

Μου είχες πει, πάλι μεθυσμένη, κοιτώντας εκείνον τον νεαρό που σου άρεσε και σου χαμογέλαγε όλο νόημα "κάνε ό,τι γουστάρεις και μη δίνεις λογαριασμό σε κανέναν. Αλλά συγουρέψου οτι αυτό που κάνεις το γουστάρεις με την καρδιά σου και δεν πληγώνεις άλλους. Αν ισχύουν αυτά τα δύο, θα είσαι ευτυχισμένη".

Θα ήθελα να ακολουθήσω το παράδειγμά σου γλυκιά μου, θα ήθελα να θυμάμαι τα λόγια σου και να σκέφτομαι κάθε φορά οτι ήταν σοφά λόγια. Αλλά, θυμάμαι κι άλλα, που δεν είναι λόγια παρά σκηνές.



Σε θυμάμαι στην άκρη του κρεβατιού, τα μάτια σου μουτζουρωμένα απ' το μολύβι, τα μαλλιά ανακατεμένα στο πλάι και τα δάκρυα να μην έχουν στερέψει ακόμη. Σε θυμάμαι εκεί, στο πάτωμα, να κρατιέσαι με όλη σου την δύναμη μην πέσεις, γιατί απ' την ζάλη δεν καταλάβαινες την πραγματικότητα.

Σε θυμάμαι να γυρνάς και να με κοιτάς μες τα αναφιλητά σου. Κάτι μάτια υπέροχα, το ανοιχτό μελί είχε γίνει σκούρο πράσινο -ποτέ δεν κατάλαβες πως μπορούσαν να αλλάζουν τα μάτια σου χρώμα- και είχαν μεγαλώσει απίστευτα πολύ, έβλεπα τον τρόμο μέσα τους!... Αυτά τα μάτια που πάντα σε προδίδουν, καθώς τίποτα δεν κρύβουν για δικό τους, ήταν τα λόγια, τα σοφά, που άκουσα εκείνο το βράδυ από σένα.

Πρόσφερε και πρόσφερε και μη σταματάς να το κάνεις. Δίνε αγάπη και ξανά αγάπη, και μην σταματάς να το κάνεις. Κάνε ό,τι θεωρείς εσύ όμορφο και σου αρέσει, και μη σκέφτεσαι τα λόγια του κόσμου. Ζήσε ελεύθερη, χωρίς το βάρος των φτερών. Αλλά να ξέρεις οτι αυτή η ελευθερία έχει ένα τίμημα και είναι βαρύ αυτό. Θα πληγώσεις και θα πληγωθείς και μάθε οτι ο πόνος είναι αρκετά μεγάλος!...

Τώρα νοιώθεις πάλι δυνατή, τώρα έχεις ξεχάσει τις στιγμές εκείνες. Τώρα αν έρθω να σου κάνω την ερώτησή μου θα μου απαντήσεις με το ίδιο πονηρό βλέμμα, αυτό που κανείς δεν καταλαβαίνει οτι είναι σοφό, αλλά είναι πολύ παιχνιδιάρικο για να ασχοληθεί κανείς. Θα γυρίσεις το κεφάλι αριστερά και θα με κοιτάξεις με αυτό το βλέμμα λοιπόν, σα να σε βλέπω, και θα μου πεις χαμογελώντας: "Γιατί σκοτίζεσαι πάλι Λενάκι;; Ζήσε ελεύθερη, είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να προσφέρεις στον εαυτό σου!".



Να σε ακούσω λες;;

2/12/08

Μία καινούρια αρχή!



Φωνές. Φωνές μέσα στο κεφάλι σου που σου μιλάνε. Σε κρίνουν. Όχι, δεν σε κρίνουν. Σε κατακρίνουν. Έχεις κάνει λάθη. Έχεις κάνει πολλά λάθη. Όχι, δεν έχεις κάνεις λάθη. Απλά δεν έκανες τα σωστά. Αφέθηκες και δεν επέλεξες αυτά που έπρεπε να επιλέξεις, δεν έκανες αυτά που έπρεπε να κάνεις, ξεχάστηκες στις σκέψεις σου και δεν έστριψες στο σωστό μονοπάτι...

Και τώρα πληρώνεις. Πληρώνεις με φωνές, με κραυγές μέσα στο κεφάλι σου. Σου μιλάνε. Σου φωνάζουν. Χτυπάνε τα τοιχώματα προσπαθώντας να σου δείξουν την απογοήτευσή τους. Χτυπάνε τους καθρέφτες του μυαλού σου οι οποίοι είναι έτοιμοι να σπάσουν, αλλά δεν σπάνε. Όχι, είσαι υποχρεωμένος να το υποστείς αυτό. Δεν σπάνε. Οι φωνές μένουν εκεί, να βγαίνουν βουβές και θυμωμένες. Θυμώνεις κι εσύ. Όχι μ' αυτές, με σένα...



Κρίνεις. Κρίνεις εσύ τον εαυτό σου. Στην πορεία της ζωής σου πολλοί βρέθηκαν να σε κρίνουν. Σε πλήγωσε ή σε κάκιωσε ή στην τελική αδιαφόρησες, αλλά τώρα ξέρεις. Αυτές τις φωνές δεν πρέπει να τις αμελήσεις. Και κρίνεις τον εαυτό σου...

Κάπως αλλιώς θα έπρεπε να φέρεσαι, κάποιους άλλους μηχανισμούς θα έπρεπε να είχες, για να ήσουν τώρα καλά. Για να μην είχες νεύρα, για να μην ήθελες συνέχεια να χώνεσαι στο πάπλωμα και να κλαις ή να κοιμάσαι. Κάπως αλλιώς θα έπρεπε να είχε κυλήσει η ζωή σου, σ' αυτό το σημείο, ώστε τώρα να μην χειαζόσουν να μείνεις κλεισμένη μέσα σε σένα...



Κακιώνεις. Κακιώνεις πολύ. Ξέρεις οτι δεν έχεις να αντιμετωπίσεις έναν άγνωστο, έναν τύπο στο δρόμο που σε απειλεί, όχι, έχεις να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου εδώ. Και ξέρεις οτι κάποιοι θέλουν να του φερθείς πολύ σκληρά, ώστε να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα, ξέρεις κι εσύ οτι έτσι πρέπει να κάνεις, αλλά γνωρίζεις επίσης οτι είναι κάτι δύσκολο, κάτι που δεν έχεις καταφέρει ποτέ, στα 21 χρόνια της ζωής σου...



Κοιτάς με απελπισία το κενό. Γκρεμός και βουνό, βουνό και γκρεμός. Πιο είναι πιο εύκολο, πιο είναι πιο επιθυμητό;; Ο γκρεμός φαντάζει τρομερός κάτω απ' τα πόδια σου, το βουνό είναι πολύ ψηλά και σε ζαλίζει και μόνο η ιδέα. Κι όμως, δεν μπορείς να μείνεις εκεί που είσαι, το χώμα που πατάς καταρρέει, γλιστράει και φεύγει....

Πρέπει ή να αφεθείς και να πέσεις, ή να ρίξεις ένα σάλτο και να πιαστείς από κάπου με πορεία προς τα πάνω. Η απόφαση δική σου. Τα αποτελέσματα επίσης.



Εδώ είναι που πρέπει, λατρεμένη, να ξυπνήσεις. Να ρίξεις ένα γερό χαστούκι σε ένα απ' τα μάγουλά σου και να συνειδητοποιήσεις το σημείο στο οποίο βρίσκεσαι. Πάνω ή κάτω, κάτω ή πάνω;; Και ποιος θα κρίνει την πορεία;; Όλα κρέμονται από μία, τόση δα κλωστούλα...



Μία καινούρια αρχή, μία καινούρια πορεία, ένας δύσκολος αγώνας, με δύο -και όχι έναν- κριτές αυτή την φορά, ξεκινάει!....


ΜΠΑΜ!