Γκρίζοι Κύριοι**

Και μαθαίνεις τους ανθρώπους...

Μπαίνεις μέσα στο πλήθος. Κοιτάς. Πρόσωπα. Σκυφτά. Προσπαθείς να βρεις μάτια. Είναι καλά κρυμμένα, στραμένα στο έδαφος. Προσπαθείς να βρεις χέρια, να σε αγγίξουν. Μα βρίσκονται μέσα σε τσέπες και δεν μπορούν. Απλώνεις τα δικά σου να αγγίξεις εσύ. Και βλέπεις με έκπληξη τα αποτελέσματα. Κάποιος τινάζεται. Κάποιος σε κοιτάει. Απορία στα μάτια του. Γιατί τον άγγιξες;; Αναρωτιέται. Τι ζητάς απ' αυτόν;;

Μπαίνεις σε άλλο δωμάτιο. Κοιτάς. Προσπαθείς να βρεις μάτια, αλλά το βλέμμα είναι στραμμένο πέρα, μακριά, σα να ονειροπολεί. Κανείς δεν κοιτάει τα μάτια σου. Παίρνεις μία καρέκλα και κάθεσαι μπροστά ακριβώς. Χαμογελάς. Χαμογελάς. Χαμογελάς. Κάποια στιγμή το κεφάλι γυρίζει. Κάποια στιγμή σε κοιτάνε. Αλλά δεν σε βλέπουν.

Η ίδια ιστορία. Πάντα η ίδια ιστορία. Οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει. Έχουν συνηθίσει να μην βλέπουν, έχουν συνηθίσει να μην ακούνε, έχουν συνηθίσει να μην αγγίζουν. Έχουν συνηθίσει να μην μυρίζουν επίσης. Και έχουν συνηθίσει να μην γεύονται. Χάνουν όλες τις χαρές της ζωής. Γιατί;; Γιατί έχουν συνηθίσει να μην εμπιστεύονται!...

Κάθεσαι με έναν άνθρωπο. Θα σου πει πολύ γρήγορα την ιστορία της ζωής του. Θα στα πει όλα, τα πάντα. Για κείνον, την οικογένειά του, τα παιδικά του χρόνια, σκηνικά στη δουλειά του, θα σου μιλήσει για τα προβλήματά του, θα σου πει για παλιούς έρωτες και θα δακρύσει. Στην αρχή χαίρεσαι γιατί σε εμπιστεύτηκε. Λάθος. Εσύ είσαι μόνο αυτιά. Εκείνη την ώρα ο ομιλητής απλά καλύπτει την ανάγκη να τα βγάλει από μέσα του. Θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε άλλος στη θέση σου. Θα μπορούσε να μην ήταν και κανένας.

Κάθεσαι με έναν άνθρωπο. Θες να του μιλήσεις, να του πεις για σένα. Γιατί εσύ, θέλεις ΑΥΤΟΣ να σε μάθει. Ο συγκεκριμένος και όχι άλλος. Και μιλάς. Πολύ γρήγορα όμως συνειδητοποιείς οτι ο άλλος δεν σε ακούει. Κουνάει ανά διαστήματα το κεφάλι του και πετάει κάτι τυπικό όπως "κρίμα" ή "ναι, έτσι έχουν τα πράγματα", και αν σταματήσεις να μιλάς θα συνεχίσει να κουνάει ανά διαστήματα το κεφάλι του και να λέει "κρίμα" και "ναι, έτσι έχουν τα πράγματα".

Ζούμε σε μία νεκρή κοινωνία. Οι άνθρωποί της έχουν πεθάνει. Όλοι είναι γκρίζοι και μουντοί. Τα γκρίζα πουράκια τους λείπουν μόνο για να είναι τελείως χαμένοι!...

Κάπου εδώ ξυπνάω. Κάπου εδώ σκέφτομαι οτι οι άνθρωποι έχουν μπει για τα καλά στους εαυτούς τους και δεν βγαίνουν με τίποτα έξω. Κάπου εδώ αναρωτιέμαι αν οι περισσότεροι είναι χαμένη υπόθεση, πλέον!

Αλλά αναρωτιέσαι και για πολλά άλλα. Οι άνθρωποι δεν δίνονται πλέον. Εγωιστές;; Δειλοί;; Τι να πει κανείς! Κάποιοι σκέφτονται οτι δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν και σταματάνε να προσπαθούν. Κάποιοι άλλοι φοβούνται τα ίδια τους τα συναισθήματα, γιατί έχουν πληγωθεί άπειρες φορές. Κάποιοι άλλοι είναι απλά απογοητευμένοι απ' την συνεχή προσπάθεια να βρουν κάποιον που να αξίζει πραγματικά. Κάποιοι άλλοι όμως είναι φοβερά συναισθηματικοί τύποι και προσπαθούν να κρατήσουν αυτό το ευάλωτο υπέροχο πλάσμα προστατευμένο, με τη σκέψη οτι έτσι και το βγάλουν στον κόσμο αυτό θα τους το καταπλακώσει!

Τι είναι όλα αυτά;; Δικαιολογίες!

Σταματώ να ακούω τις συμβουλές του κόσμου. Ναι, ξέρω, το καλό μου θέλετε. Όταν μου λέτε "μην ερωτεύεσαι. Γιατί όταν είσαι εσύ ερωτευμένη δεν θα είναι ο άλλος, γιατί ποτέ δεν είναι ερωτευμένοι και οι δύο. Άσε να είναι ο άλλος λοιπόν". Όταν μου λέτε "στους άντρες μην δίνεις και πολύ αέρα, γιατί είναι εγωιστές". Όταν μου λέτε "μην ενθουσιάζεσαι Λενάκι. Μπορεί οι άνθρωποι που μόλις γνώρισες να σου βγουν σκάρτοι, που ξέρεις". Και το αποκορύφωμα: όταν μου λέτε "κράτα τα συναισθήματά σου γα σένα. Μάθε να τα ελέγχεις!"......

Ναι, το καλό μου θέλετε. Λάθος! Απλά εσείς έχετε γίνει γκρίζοι κύριοι και σε λίγο θα καπνίσετε τα γκρίζα σας πουράκια! Εγώ όμως θα μείνω για πάντα χρωματιστή, και θα χαμογελάω, ακόμα και χαζοχαρούμενα!



Όχι, δεν θα σας ακούσω. Θα συνεχίσω να φέρομαι στους ανθρώπους μου σαν να είναι τα πιο υπέροχα πλάσματα του κόσμου γιατί τους αγαπάω. Θα συνεχίσω να στέλνω μηνυματάκια στους κολλητούς μου λέγοντάς τους οτι κάθε μέρα τους ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ και θα πρέπει να με πάνε σε κέντρο απεξάρτησης για να τους ξεπεράσω σε περίπτωση που τους χάσω -ναι, ακόμα κι αν αυτό μου έρθει να τους το πω στις 3 η ώρα τα ξημερώματα! Θα χοροπηδάω σα τρελό όταν θα δω τον Πάρη στο σταθμό της Οινόης και θα ζητήσω απ' την Έφη να με παντρευτεί, την ώρα που μπαίνει στο λεωφορείο για Αθήνα, για να μην χρειαστεί να την αποχωριστώ ποτέ, μιας που μου είναι αβάσταχτο! Θα χωθώ στην αγκαλιά της Παναγιώτας αν θελήσω στοργή και αγάπη και θα ρωτήσω τον Νίκο αν είναι ευτυχισμένος γιατί νοιάζομαι να είναι. Θα αγκαλιάσω αφιχτά-σφιχτά τη Τζίνα και δεν θα την αφήνω όταν θα την δω στη Θεσσαλονίκη, και θα φιλήσω το Γιώργο και το Δημήτρη που μου έχουν λείψει αφάνταστα, έχοντας ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη! Θα φιλήσω τη Λυδία και θα χαϊδέψω την Ελένη απαλά, σκεφτόμενη πόσο πολύ θα ήθελα να τις σφίξω στην αγκαλιά μου και κρίμα που δεν γνωριζόμαστε τόσο πολύ για να το κάνω, και θα μισήσω τους υποτιθέμενους "καλούς τρόπους" που πρέπει να έχουμε για ακόμη μία φορά! Και ναι, πολύ σύντομα θα ερωτευτώ τον Στέλιο και θα πρέπει να με μαζεύουν με τα κουταλάκια, όπως κάθε φορά που ερωτεύομαι, και οι άνθρωποί μου θα πρέπει να έχουν την υπέρτατη υπομονή γιατί θα ακούνε τα ίδια και τα ίδια, ξανά και ξανά!....

Αλλά εμένα δεν θα με νοιάζει, ακόμα κι αν είμαι στα πατώματα και κλαίω, γιατί θα ξέρω στο βάθος οτι έχω ζήσει. Ανοίγω τα φτερά μου και πηδάω απ' τον γκρεμό. Αν θα πετάξω ή θα τσακιστώ στα βράχια είναι άλλο θέμα. Κάτι που δεν περνάει απ' το χέρι μου. Αλλά ό,τι κι αν γίνει, θα ξέρω οτι τόλμησα και οτι έζησα και οτι όταν θα είμαι γριά και σταφιδιασμένη και δεν θα μπορώ να περπατήσω ούτε καν με μπαστουνάκι, θα μπορώ να έχω ένα μόνιμο χαμόγελο στο φαφούτικο στόμα μου, και μάτια απίστευτα καθαρά και γεμάτα ευτυχία! Γιατί θα βρίσκομαι στο τέρμα μίας γεμάτης ζωής! Μίας ζωής γεμάτης εμπειρίες και γνώση! Και θα ξέρω οτι έχω πάρει ό,τι περισσότερο μπορούσα να πάρω απ' αυτόν τον κόσμο, και δεν θα λυπηθώ για καμία στιγμή που πήγε χαμένη, γιατί δεν θα υπάρχει τέτοια!!

Μείνετε να κρατάτε τα συναισθήματά σας λοιπόν. Θα είστε κενοί, αλλά ποτέ δεν θα πληγωθείτε. Μείνετε να φυλάτε αυτό το υπέροχο πλάσμα μέσα σας. Θα κλαίτε κάθε βράδυ στο κρεβάτι σας και δεν θα δώσετε σε κανέναν την ευκαιρία να σας αγαπήσει πραγματικά, αλλά θα είστε σίγουροι οτι κανένας δεν υπάρχει για να το κάνει, μέχρι που θα πεθάνετε! Μείνετε να μην ερωτεύεστε και να μην είστε αυθόρμητοι και να μην ανοίγεστε! Επιλογή σας είναι, κάντε το!

Εγώ πάντως λέω πως από δω και πέρα τους αγαπάω τους ανθρώπους και αν δω κάτι καλό στο δρόμο μου θα το διεκδικήσω, γιατί έτσι πιστεύω οτι πρέπει να γίνει. Και θα έχω την υπομονή γι' αυτό και την τόλμη να του δείξω καθαρά τις προθέσεις μου! Μου το κάνετε πιο δύσκολο όσο μένετε κλεισμένοι στους εαυτούς σας, αλλά αν στο τέλος αξίζει τον κόπο, θα ακολουθήσετε! Στο χέρι μου είναι να σας δείξω οτι αξίζει τον κόπο!...






**Οι "γκρίζοι κύριοι" είναι απ' το παραμύθι-μυθιστόρημα του Μίχαελ Έντε, "Η Μόμο".