Βράδυ. Στο "Αγορά", ένα μαγαζάκι όμορφο, κυριλάτο, με ζωντανή μουσική για εκείνη τη βραδιά. Μας υποδέχεται η τραγουδίστρια, μία χαριτωμένη κοπελίτσα, στα 28 της χρόνια, παιδούλα ακόμα, και με φωνή υπέροχα ελκυστική - μάθαμε όταν την ακούσαμε!
Στέκομαι στην είσοδο και αντικρύζω έναν πίνακα. Τεράστιος πίνακας, και φριχτός, τολμώ να πω. Ρωτάω γιατί υπάρχει εκεί. "Είναι ενός καλλιτέχνη, κάνει έκθεση για λίγες μέρες εδώ. Να, αν δεις τους τοίχους γύρω-γύρω έχει κι άλλους. Ο καλλιτέχνης κάνει μόνο εκθέσεις, δεν πουλάει", λαμβάνω την απάντηση, για να σκάσω χαμόγελο ειρωνικό, σκεφτόμενη τι βλακείες θα επρόκειτο να δω. Και είδα....
Ναι, ναι, το παραδέχομαι είμαι απίστευτα ηλίθια, θα ήταν προτιμότερο χίλιες φορές να το βουλώσω και να κοιτάξω τριγύρω πριν σκεφτώ και καταλήξω σε μία άποψη, αλλά δυστυχώς δεν το έκανα! Χρειάστηκε να περάσει πολύ ώρα πριν παρατηρήσω οτι οι πίνακες δίπλα μου παίζει να έχουν ένα ενδιαφέρον, και όχι πολύ ώρα μετά απ' αυτό, για να χαθώ σε έναν κόσμο χρώματος και φαντασίας, ομορφιάς και παιχνιδιού, σε έναν κόσμο ενός μυαλού, καθαρά πολύπλοκου και καταπληκτικού!
Λεπτομέρειες, νοήματα κρυμένα και μη, μαζί, ταυτόχρονα, ώστε να απολαμβάνουν όλοι το αποτέλεσμα, αλλά μόνο μερικοί, αυτοί που θα είχαν τη "ματιά" να καταλαβαίνουν τα παραπάνω, τα περισσότερα, τα βαθύτερα.....
Πολύ γρήγορα έγραψα την παρέα μου και το βλέμμα προσανατολίστικε και έμεινε σταθερά, στους τοίχους. Πολύ γρήγορα σκηνές άρχισαν να παίζονται στο μυαλό μου, πολύ γρήγορα χάθηκα σε κόσμους άλλους, περίεργους, πανέμορφους, μαγευτικούς και αλλοπρόσαλλους!
Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω το site του Γρηγόριου Κουλούρα: http://www.art-koulouras.gr/pinakes/gallery.html
Δεν ξέρω γιατί αλλά κάποια απ' τα έργα του μου έφεραν αναμνήσεις από παλιές φιλίες, παλιά όνειρα που το ξύπνημά τους με έβρισκε τρομαγμένη και φοβισμένη, τον πίνακα με το κάστρο, της Μαρίας, το Νικόλαο και τις εικόνες των βιβλίων που διαβάζαμε κάποτε μικρά, τους χορούς που χόρευαν τα κορίτσια κάτω απ' τον μπλε ουρανό και το άσπρο φεγγάρι, την πλαστελίνη που λιώνει στα δάχτυλά σου καθώς τη ζυμώνεις, την Αμφίκλεια και εκείνον τον επισκέπτη....
Τώρα, αυτός ανήκει στον κόσμο μου, εγώ στον δικό του, δεν ξέρω... Αλλά κάτι μου λέει οτι ο συγκεκριμένος ζωγράφος, ανήκει στο είδος μας.....
