Αχ, άνοιξη!

 Κι εκεί που λες οτι είσαι καλά, κι εκεί που έχεις χαράξει την πορεία σου, και βαδίζεις ήδη στο μονοπάτι σου, με μεγάλη επιτυχία, εκεί, εκεί που δεν το περιμένεις, σου έρχεται. Και ξαφνικά χαμογελάς, γελάς, κλαις, συνέρχεσαι, σκέφτεσαι, σταματάς να ασχολείσαι, και μετά το ξαναπιάνεις απ' την αρχή. (Συγγνώμη ρε παιδιά, αλλά έτσι πάει;; Είναι λογικό τώρα αυτό;;)
 Και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου οτι δεν είναι έτσι τα πράγματα, οτι θα σου φύγει, οτι δεν είναι κάτι αληθινό, αλλά τελικά το μόνο που καταφέρνεις είναι να λες ψέματα, σε σένα, και το ξέρεις. Γιατί είναι κάτι φοβερά αληθινό, είναι μέσα σου, μεγαλώνει, αναπνέει, κοντά στην καρδιά σου, κοντά στο στομάχι. Σε γεμίζει απελπισία και ελπίδες, χαρά και λύπη, μουσική και χρώματα. Πεταλούδες το λένε;; Έστω, πεταλούδες!
 Το λένε κι αλλιώς. Είναι αυτός, που έρχεται απρόσκλητος, για να σου πει οτι δεν είσαι καλά, οτι πλέον χρειάζεσαι και κάτι ακόμα. Χρειάζεσαι κάποιον. Ποιον;; Αυτόν. Αυτόν που κοίταξες πρώτο, αφότου σε χτύπησε με τα βέλη του. Απ’ τη στιγμή που τον κοίταξες, τέλειωσε. Η υπόθεση έκλεισε. Το χοντρό κακομαθημένο ηλίθιο, φεύγει πετώντας, γελώντας με τα χάλια σου, έτσι όπως σε κατάντησε. Και πηγαινοφέρνει την χοντρή κοιλιά του, και τα ξανθά, παλιομοδίτικα μπουκλάκια του, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο, κι εσύ δεν μπορείς ούτε να το πλακώσεις στις σφαλιάρες, γιατί είσαι κι εσύ ένας μαζόχας, όπως τόσοι άλλοι, και την βρίσκεις με την όλη υπόθεση.