Για σένα

Σκέφτεσαι. Σκέψου. Μη σταματάς να το κάνεις αυτό, ποτέ!....



Άνθρωποι. Περίεργα πλάσματα. Όλοι όμως έχουν ανάγκη από άλλους ανθρώπους. Κάποτε πίστευα οτι εγώ δεν είχα. Κάποτε πίστευα οτι μέσα σ' όλους αυτούς τους σκληρούς ανθρώπους θα κράταγα την αξία μου για μένα, και μόνο. Κανείς δεν άξιζε να με έχει, αφού κανείς δεν μπορούσε να με δει!... Στην πορεία όμως γνώρισα και ανθρώπους με συναισθήματα, ανθρώπους που μπορούσαν να αγαπήσουν και είχαν την υπομονή να αντέξουν τη δική μου δυσπιστία. Ένας, δύο, τρεις. Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα. Τώρα πλέον μπορώ να δω. Το υλικό του άλλου, τι προοπτικές έχει, μπορώ να διακρίνω το ακατέργαστο υλικό και να μπω στη διαδικασία να έχω εγώ την υπομονή γι' αυτό, μέχρι να γίνει εκείνο κάτι, πιο αυθόρμητο, πιο ελεύθερο, πιο προσιτό. Και να βοηθήσω όπου εγώ μπορώ. Όπως κάνανε κάποιοι άλλοι για μένα!...



Αυτό όμως απαιτεί δύναμη και σταθερότητα. Δεν είμαι σταθερή, αλλά μαθαίνω να γίνομαι. Έχω όμως την δύναμη. Και κανείς δεν μπορεί να με ρίξει από κει που βρίσκομαι, πλέον. Κανείς δεν μπορεί να μου αλλάξει τις απόψεις ή το είναι μου, τώρα!... Γιατί έχω φτιάξει εμένα, και γνωρίζω ποια είμαι.



Και μάθε και αυτό, που δεν το ήξερες κάποτε οτι θα έφτανα στο σημείο να το κάνω ολοκληρωμένα: Μπορώ να καταλαβαίνω πίσω απ' τα λόγια των άλλων. Μπορώ να καταλαβαίνω πίσω απ' τα βλέματά τους. Μπορώ να καταλάβω τι νοιώθουν ή τι σκέφτονται, πριν ακόμα το συνειδητοποιήσουν οι ίδιοι! Και μπορώ να χαμογελάω ελεύθερα, γιατί αυτό είναι για μένα προστασία. Γιατί μου κρατάει τα συναισθήματα ή τα τείχη προστασίας, ή τα αφήνει ελεύθερα, να δράσουν αυθόρμητα, ανάλογα την περίσταση.



Μην ξανακάνεις το χτεσινό. Σε χρειάζομαι εκεί, το ξέρεις, πάντα θα σε χρειάζομαι. Εσένα δεν μπορώ να σε αποχωριστώ. Εσένα ΔΕΝ ΘΕΛΩ να σε αποχωριστώ. Αλλά το χτεσινό μην το ξανακάνεις. Πρέπει να με αφήσεις να δρω ελεύθερη, χωρίς εσένα. Πρέπει να με αφήσεις να βρω τον δρόμο μου μόνη μου. Επιταχύνεις τα πράγματα, κι αυτό δεν είναι κακό, αλλά τα επιταχύνεις για τους δικούς σου σκοπούς, με αποτέλεσμα η δική μου κρίση μετά να διαφοροποιείται ανάλογα. Μπορεί στο τέλος της ημέρας να ενωθώ μαζί σου. Μπορεί στο τέλος της ημέρας να βγάλω τα ίδια συμπεράσματα με τα δικά σου. Αλλά θα είμαι εγώ αυτή που θα το κάνει, όχι εσύ!



Ειλικρινά, απ' τη μία τρέμω την ώρα και στην στιγμή που θα αναλάβεις εσύ, κι απ' την άλλη έχω τεράστια περιέργια για τα αποτελέσματα! Εύχομαι μόνο να μην μας ρίξεις πιο βαθιά στο χάος, σε προειδοποιώ!....

Κοίτα που καταλήξαμε!...

Τελικά είναι γεγονός, όλοι περνάμε τουλάχιστον μία γκαντεμοπερίοδο στη ζωή μας! Βέβαια, για έναν ανεξήγητο λόγο εγώ πίστευα πως σε μένα δεν θα συνέβαινε ποτέ, αλλά να που ήρθε!!.....

Τέσπα, "υπομονή κι επιμονή", που λέει κι ένας φίλος. Θα το αναλάβουμε κι αυτό, όπως όλα τα άλλα, και στο τέλος θα τα καταφέρουμε, γιατί έχουμε μάθει να βγαίνουμε και να παλεύουμε πλέον, να διεκδικούμε και να βγαίνουμε νικητές. Μπορεί να μην υπάρξει ολοκληρωμένη νίκη εδώ βέβαια, μπορεί το τέλος να έρθει με πολύ πόνο, κλάμα και σπαραγμό (ναι, είμαι μελοδραματικός άνθρωπος, αφήστε με να είμαι), αλλά ό,τι κι αν βγει θα είναι καλύτερο απ' το τωρινό! Άλλωστε, κάποιος μου ανέθεσε μια "δουλειά", οι σκοποί θα εξυπηρετηθούν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο!....

Καινούρια αρχή!

Το νοιώθω στον αέρα, που λέει και η Cate Blanchett στην αρχή του άρχοντα! Υπάρχει κάτι, στην ατμόσφαιρα, το νοιώθεις, το αναπνέεις! Είναι εκεί και σε αγκαλιάζει και παίζει μαζί σου, μέχρι να σε κάνει να χαμογελάσεις κι εσύ με τον ίδιο τρόπο, παιχνιδιάρικα!

Υπάρχουν μέλη σ' αυτόν τον κόσμο που τα κοιτάς και αποφασίζεις αμέσως οτι δεν θα κάτσεις να ασχοληθείς μαζί τους, δεν αξίζουν. Υπάρχουν μέλη σ' αυτόν τον κόσμο που τα κοιτάς και περνάνε απλά αδιάφορα, δεν έχουν κάτι το ξεχωριστό, είναι απλά κάτι τίποτα με μπόλικο καθόλου. Και υπάρχουν μέλη που με το που βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο μ' αυτά, το νοιώθεις!

Νοιώθεις οτι εδώ, τώρα, κάτι βρήκες. Κάτι έπεσε στα χέρια σου και κάτι ξεκινάει. Αν κάνεις τα σωστά βήματα, ή ακόμα και τα λάθος, αλλά αρκεί να κάνεις το βήμα! Κοιτάς δύο μάτια, τέσσερα, έξι, και συνειδητοποιείς οτι αυτά τα παιδιά (παύουν να θεωρούνται "μέλη" στο μυαλό σου), αυτά τα συγκεκριμένα παιδιά, έχουν κάτι. Κάτι να δώσουν, κάτι να πάρουν, κάτι να δημιουργήσουν και να καταλάβουν. Έχουν ψυχή, συναισθήματα και μυαλό. Ευγένια και θάρρος. Πόνο και χαρά. Και μπορεί να μην ξέρεις σε ποιο βαθμό ή τι απ' όλα αυτά μπορεί να σχετιστεί μαζί σου, αλλά συνειδητοποιείς οτι τα δικά σου μάτια χαμογελάνε σ' αυτά που έχεις απέναντί σου και όλη σου η ψυχή χαίρεται, σα μικρού παιδιού που πήρε ένα όμορφο δώρο τα Χριστούγεννα, και ξαφνικά νοιώθεις μία πληρότητα, γιατί το είναι σου βρήκε το είναι τους, επιτέλους!!

Κάτι ξεκίνησε. Και σήμερα έγιναν τα πρώτα βήματα αυτού. Το που θα καταλήξει;; Άγνωστο! Αλλά μας νοιάζει;; Καθόλου! Το τι θα βγούμε όλοι απ' αυτό, κανείς δεν ξέρει. Το τι θα κερδίσουμε ή θα χάσουμε, επίσης. Η αρχή όμως έγινε, και τώρα κανείς δεν μπορεί να κάνει πίσω!.....

Τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας!

Και έρχεται η γαμημένη εξεταστική, κοντοζυγώνει! Εμείς ακόμα βιβλία βέβαια δεν έχουμε πάρει, αλλά δεν πειράζει, θα γίνει κι αυτό. Η ύλη δεν έχει διδαχθεί ολόκληρη, όπως κάθε φορά, αλλά δεν πειράζει, και πότε είμασταν πλήρως ενημερωμένοι των μαθημάτων μας;; Ούτε το πρόγραμμα έχει βγει, να ξέρουμε κι εμείς ποιο μάθημα να πιάσουμε πρώτο και ποιο δεύτερο, να τα προλάβουμε όλα κανονικά, αλλά δεν βαριέσαι ρε φίλε, αυτά θα κοιτάμε τώρα;; Στην τελική, υπάρχουν και χειρότερα!

Θα μπορούσαμε ας πούμε να μην σπουδάζαμε καν και να έπρεπε να το ρίξουμε στη βιοπάλη απ' τα 12, όπως κάνανε οι γονείς μας και οι παππούδες μας. Θα μπορούσαμε ας πούμε να είχαμε να βηθήσουμε οικογένειες, αδέρφια, να συντηρήσουμε σπίτι, να πλένουμε μες το κρύο και την παγωνιά τα ρούχα μας στο ποτάμι, να μην μπορούσαμε να κάνουμε μπάνιο απ' την ξηρασία της ερήμου, οι τρίχες να μεγάλωναν στα πόδια απελπιστικά γρήγορα, τα παιδιά να κλαίνε και να ουρλιάζουν και να μην ξέρεις πιο να πρωτοθηλάσεις πρώτο, ο άντρας σου να έχει άλλες 7 νόμιμες συζύγους οπότε για να ευχαριστηθείς και κάτι απ' τις τόσες γέννες θα πρέπει να περιμένεις στην ουρά, θα μπορούσαμε να βλέπουμε τα αδέρφια και τους συμπολίτες μας να πεθαίνουν από αιμοραγία ακροτηριασμένοι, να φοβόμασταν να κοιμηθούμε στα ίδια μας τα σπίτια για να μην εξαφανιστούμε από βομβαρδισμό, θα μπορούσαμε να είμασταν κατάκοιτοι σε ένα ερημικό σπίτι, γέροι και εξαθλιωμένοι, χωρίς καθόλου συντροφιά, πεθαίνωντας μέσα στις ίδιες μας τις ακαθαρισίες, θα μπορούσαμε, θα μπορούσαμε, θα μπορούσαμε....



Τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας. Αυτό λέω στον εαυτό μου για να με πείσω οτι το να έχω να διαβάσω δεν είναι και η μεγαλύτερη συμφορά που μου έχει τύχει και να μειώνω τη μελοδραματική φωνή μέσα μου που οδύρεται για την ύλη που έχει να βγάλει ακόμα!.... Καλά, όχι οτι πετυχαίνει κιόλας, πάντα, αλλά ένας τρόπος είναι κι αυτός, δεν είναι;;

21

Άντε, έκλεισα κι εγώ τα 21 επιτέλους! Μπήκε και ο νέος χρόνος και τώρα γράφουμε 2009 αντί για 2008 στις ημερομηνίες, κάπου έχει χιονίσει, κάπου αλλού όχι, κάποιοι τραγουδάνε και κάποιοι πεινάνε, οι φοιτητές διαβάζουν, οι φοιτητές κοιμούνται, κανείς δεν θυμάται πλέον τις φωτιές, οι νοικοκυρές μαγειρεύουν και οι εργαζόμενοι δουλεύουν, τα πουλάκια κελαηδάνε και τα κορίτσια ερωτεύονται, τα πουλάκια πέφτουν κοκαλωμένα απ' τα δέντρα και τα κορίτσια χώνονται στα μαξιλάρια και τα χαρτομάντηλα, τα σχολεία ανοίξαν και οι σχολές επίσης, τα παιδιά στα θρανεία και οι καθηγητές στις έδρες, η Λουκία στην Αθήνα, ο Νίκος στη Θεσσαλονίκη, η Νανά περιμένει έναν καυγά, η Μαρία αγωνιά και συμπαραστέκεται, η Φράγκα αποφάσισε να κάνει καλά τη δουλειά της, μία εικονική φιλία τελείωσε, αηδία πια, τα βιβλία μένουν ανοιχτά στο γραφείο, περιμένουν, μία mini "κρίση πανικού" και τρεις που δεν κοιμούνται, χαμογελάμε, μία μέρα γενεθλίων που δεν θα μείνει στη μνήμη μου, μία κιθάρα που συμπαραστέκεται, αλλαγή οπτικής γωνίας, η ζωή κυλάει αργά, κι εγώ έκλεισα 21 ολόκληρα χρόνια ζωής σ' αυτόν τον κόσμο!!

Καταλάβατε;; Όχι;; Κρίμα, δεν πειράζει. Και του χρόνου!....