Ο Ιστορικός

 Αν η καρδιά σας φτερουγίζει στη σκέψη των ερειπωμένων κάστρων και η φαντασία σας εξερευνά τις κρύπτες μεσαιωνικών μοναστηριών τις νύχτες με πανσέληνο, το μυθιστόρημα αυτό θα σας κρατήσει ξάγρυπνους μέχρι την τελευταία συναρπαστική του σελίδα.
 Η αφήγηση ξεκινά στο Άμστερνταμ το 1972, όταν μία κοπέλα ανακαλύπτει στη βιλιοθήκη του διπλωμάτη πατέρα της ένα αξιοπερίεργο βιβλίο που χρονολογείται από την εποχή του Μεσσαίωνα, και κάμποσες κιτρινισμένες επιστολές.
 Οι επιστολές αυτές περιέχουν στοιχεία για μία από τις σκοτεινότερες δυνάμεις που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα: τον Βλαντ τον Ανασκολοπιστή, ηγεμόνα της Βλαχίας, η σκληροτητα του οποίου γέννησε και έθρεψε το μύθο του Δράκουλα.
 Η κοπέλα καλείται τώρα να αποφασίσει αν θα αναμειχθεί σε μία έρευνα στην οποία γεννιές ιστορικών διακινδύνευσαν την υπόληψή τους, την πνευματική τους ισορροπία μα και την ίδια τους τη ζωή.

 Ένα μυθιστόρημα που γοητεύει, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον και συναρπάζει μέχρι το τέλος του. Το μόνο που μπορεί να κουράσει είναι οι συνεχείς επιστολές και γράμματα, τα οποία δεν είναι μεγάλα σε μέγεθος, είναι όμως πολλά. Και όλα μαζί, περιέχουν τόσο πολλές ιστορικές πληροφορίες που αν δεν θεωρείς την ιστορία εκείνων των περιόδων μαγευτική, τότε θα σε αφήσει κουρασμένο και μπερδεμένο. Αλλά αν σε γοητεύουν η ιστορία, η αρχιτεκτινική, το υπερφυσικό και το παρελθόν, τότε αυτό το βιβλίο είναι απόλυτα ικανό να σου αποσπάσει το μυαλό για όσες μέρες χρειαστεί να το τελειώσει κανείς!...

Επιλογές!....

 Γμτ, βλέπω την βαλίτσα άδεια σε μια γωνιά του δωματίου μου. Γιατί δεν μπορώ να φύγω;; Να τ' αφήσω όλα πίσω μου και να σηκωθώ να φύγω, απ' την Χαλκίδα, απ' την Ελλάδα, απ' τον κόσμο, δεν ξέρω, να αλλάξω παραστάσεις! Θα τρελαθώ εδώ πέρα, την βλέπω εγώ τη δουλειά.
 Κι όμως, είναι τόσα πολλά που με κρατάνε δέσμια και δεν μπορώ να τα αποφύγω. Σπουδές, πτυχία που πρέπει να πάρω, οικογένεια, φίλοι. Και άντε, άντε πες οτι έφυγα. Τι γίνεται όταν γυρίσω;; Θα έχω καταστρέψει τις ευκαιρίες μου, αυτό θα έχει γίνει.
 Γιατί αν φύγω τώρα, αν τα παρατήσω όλα για να κάνω μια νέα αρχή, τότε αυτομάτως πάνε χαμένα ό,τι έχω καταφέρει μέχρι τώρα. Γιατί ακόμα είμαι στα μισά των σπουδών μου και της ζωής μου.
 Οπότε κάνω την επιλογή μου, η οποία είναι να μην είμαι ελεύθερη παρά να είμαι αχάριστη και ανεύθυνη.
 Εύχομαι μόνο να μην θυσιάζω και τίποτα άλλο μαζί με την ελευθερία μου!....

Τι μπορείς να κάνεις??

 "Τι κάνεις όταν αισθάνεσαι χάλια;;" είναι ο τίτλος ενός topic του αγαπημένου μου forum. Τι κάνεις όμως όταν αισθάνεσαι τόσο χάλια, που πιστεύεις οτι το επόμενο λεπτό θα πεθάνεις, και πρέπει να πεθάνεις, γιατί δεν μπορείς να αντέξεις άλλο τόσο πόνο, μαζεμένο;;
 Πίνεις καφέδες, λιώνεις στο κρεβάτι, λιώνεις στο κλάμα, μέχρι που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Τώρα θα ρωτήσεις "οι καφέδες που κολλάνε;;". Να σου απαντήσω, καλέ μου αναγνώστη, που αφιερώνεις τον χρόνο σου για να διαβάσεις τις δικές μου ασυναρτησίες.
 Οι καφέδες που λες έχουν ένα σκοπό, να κρατήσουν τον οργανισμό ξύπνιο. Γιατί είναι τόσο κουρασμένος, τόσο αποκαμωμένος, που θα μπορούσε να πέσει σε λήθαργο για χρόνια! Αλλά δεν το θέλουμε αυτό, όχι δεν θέλουμε ο οργανισμός να κοιμηθεί. Γιατί μόλις κλείσουν τα μάτια, θα έρθουν τα όνειρα, άγρια όνειρα, σκληρά, σκοτεινά, γεμάτα μίσος και λύπη. Γιατί να θέλω να επιτρέψω στον εαυτό μου να το περάσει αυτό;;
 Άλλωστε, ακόμα κι αν κοιμηθώ, δεν πρόκειται "να κοιμηθώ". Είμαι φοβερά συνηθισμένη στο να πετάγομαι κάθε τρεις και λίγο έντρομη από κάτι που είδα ή από κάτι που ένοιωσα. Είναι απελπιστικά οικείο το όλο αίσθημα πλέον. Οπότε κάνω την επιλογή μου, να μην το περάσω αυτό.
 Αλλά, τι άλλο μπορείς να κάνεις για να βγεις απ' αυτήν την κατάσταση;; Μια κατάσταση που δεν λέει να αλλάξει, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές σου. Τι κάνεις όταν βλέπεις οτι τα κουράγια σου έχουν τελειώσει, οτι η υπομονή σου έχει εξαντληθεί, οτι η όρεξη για ζωή δεν υπάρχει καν πλέον. Όταν το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να ουρλιάξεις, μπας και κάποιος σε ακούσει επιτέλους. Ποιες οι επιλογές σου σε μία τέτοια περίπτωση;; Και πως θα κριθείς, αν τελικά επιλέξεις την λάθος επιλογή, αυτή που δεν πρέπει να περνάει καν απ' το μυαλό σου, αλλά είναι καρφωμένη από χρόνια πριν και που τώρα ξαναβγήκε στην επιφάνεια;;;

Φωτιά και κιθάρα!.....

 Βλέπω την κιθάρα απ' τη μια, την βαλίτσα απ' την άλλη, καθισμένες εκεί, στο δωμάτιό μου. Τι ωραία που θα είναι το καλοκαιράκι, που θα μπορώ να παίζω και  κανά τραγουδάκι, να με βρει σε κάποια παραλία (κάποιου νησιού συγκεκριμένα), με φωτιά, ηρεμία και γαλήνη. Με μόνη συντροφιά την κιθάρα μου και την βαλίτσα μου.
 Εντάξει, ξέρω, το καλοκαίρι αργεί και αυτό δεν πρόκειται να γίνει πριν περάσει πολύυυς καιρός, αλλά τι να κάνουμε;; Τα όνειρα δεν έρχονται όποτε τα θες, απλά έρχονται, περνάνε σαν σφαίρα το μυαλό και μετά εσύ κάθεσαι και τα ξαναφέρνεις στη μνήμη, με ένα γλυκό, μελαγχολικό χαμόγελο!....

Ένα χαμόγελο!

 Είπα κι εγώ να προσπαθήσω να ενταχθώ στον κόσμο των ανθρώπων. Αρκετά με την άρνηση, τέρμα οι κλάψες, καιρός να το πάρουμε απόφαση και να κάνουμε κάτι. Αποφάσισα λοιπόν να μάθω τους κανόνες τους και να παίξω το παιχνίδι τους.
 Για να πω την αλήθεια δεν είναι η πρώτη φορά που το επιχειρώ, έχω κάνει μπόλικες προσπάθειες να ταιριάξω εδώ. Για να γίνει αυτό όμως, κάθε φορά έπρεπε και να "κόψω" κάτι δικό μου. Και φυσικά να μειώσω τις απαιτήσεις. Οι μέχρι τώρα προσπάθειες αποδείχτηκαν άκαρπες και απογοητευτικές. Είπα λοιπόν τώρα οτι δεν θα τα παρατήσω, όσα εμπόδια κι αν εμφανιστούν θα αντιμετωπιστούν και δεν θα κάνω πίσω.
 Βγήκα λοιπόν στον κόσμο, με νέες ιδέες και νέα όρεξη. Μίλησα με ανθρώπους, κάποιους τους ήξερα ήδη, κάποιους τους έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Οι πρώτες εντυπώσεις... χλιαρές. Τα αγόρια προσπαθούν να σου δείξουν "πόσο άντρες είναι", τα κορίτσια σε κοιτάνε από πάνω ως κάτω για να δουν με τι έχουν να κάνουν. Οι ήδη γνωστοί σου σε κοιτάνε κάπως περίεργα, ξέρεις, στο στυλ "όρεξη που την έχει να μιλάει με αγνώστους". Αλλά είπαμε, ο σκοπός είναι να γνωρίσουμε παραπάνω άτομα, να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα, να δούμε τι κυκλοφορεί ρε αδερφέ.
 Μέρα πρώτη, τίποτα το ιδιαίτερο. Κάποιοι που το παίζουν
αναρχικοί, κάποιες που το παίζουν μοντέλα, τίποτα το ιδιαίτερο, τίποτα το καινούριο. Μέρα δεύτερη, έχεις ήδη βαρεθεί να μιλάς με χαρακτήρες που είναι ειδικά φτιαγμένοι απ' τους ιδιοκτήτες τους, ώστε να πλασάρονται στους έξω. Κι εκεί που είσαι να κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, έρχεται η τρίτη μέρα.
 Μέρα τρίτη: Σηκώνεσαι με μια βαριεστημάρα απ' το κρεβάτι και απορείς γιατί σηκώθηκες. Τρως πρωινό και σκέφτεσαι αν θα βγεις έξω σήμερα κι αν θα συνεχίσεις την αναζήτησή σου. Βγαίνεις απ' το σπίτι, χωρίς όρεξη για πολλές κουβέντες. Ίσα να κάνεις τις δουλειές σου, να περάσει η μέρα και να πας να κοιμηθείς. Κι εκεί, εκεί που είσαι στο super-market, εκεί που μιλάς στον υπάλληλο που ούτε καν σε κοιτάζει, εκεί, κάποιος σου χαμογελάει. Χωρίς λόγο, χωρίς να θέλει κάτι από σένα, χωρίς να επιδιώξει να σου πιάσει κουβέντα, απλά σου δίνει ένα χαμόγελο κοιτώντας σε στα μάτια καθώς περνάει δίπλα σου. Και ξαφνικά σου δίνει ελπίδα. Τον κοιτάς στα μάτια και βλέπεις αθώα μάτια, παιδικά. Και χαμογελάς. Το όλο σκηνικό δεν παίρνει πάνω από λίγα δευτερόλεπτα, άλλωστε είστε και οι δύο βιαστικοί, να τελειώσετε τις δουλειές σας. Αλλά αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα μόλις σου έφτιαξαν τη μέρα!
 Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι εκεί έξω. Υπάρχει η μάζα και υπάρχουν και οι υπόλοιποι. Η μάζα -συγγνώμη παιδιά- δεν μας κάνει. Δεν μπορώ και ούτε θέλω να ασχοληθώ με κάποιον που ανήκει "στους πολλούς". Μπορώ και θέλω να ασχοληθώ με κάποιον που ανήκει στον εαυτό του. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, δεν ξέρω αν είναι πολλοί ή λίγοι, δεν ξέρω αν μπορώ να τους βρω (ξερω ήδη κάμποσους του είδους) αλλά θα προσπαθήσω. Κι αν χρειαστεί να ανακατευτώ με το πλήθος για να το κάνω, ας είναι.
 Ένα χαμόγελο, απλά ένα χαμόγελο, από έναν άγνωστο τριαντάρη, μπορεί να σου δώσει ελπίδες για ολόκληρο το ανθρώπινο είδος!....

Εξεταστική!

 Ω, ναι! Όλοι την ξέρετε, οι περισσότεροι την ζείτε τώρα και στραβομουτσουνιάζετε το πρόσωπο σε κάθε αναφορά της. Σε τέσσερα λεπτά "δίνω" μάθημα. Όχι, δεν έβαλα άλλον να γράψει στη θέση μου, απλά το αφήνω για την επαναληπτική. Δύο χρόνια στη σχολή κατάλαβα ένα πράγμα. Δεν πρέπει ποτέ να αφήνεις τα μαθήματα να σε επηρεάζουν. Χαλαρά! Αν δεν περάσεις τώρα κάποιο μάθημα, θα το περάσεις σε δύο βδομάδες, δεν χρειάζεται να τρελαίνεσαι.
 Ένα άλλο που βοηθάει πάρα πολύ βέβαια είναι η τύχη. Κι απ' αυτό έχουμε μπόλικο. Χτες έμαθα οτι πέρασα εργαστήριο, εκεί που ήμουν απόλυτα σίγουρη οτι ούτε 3 δεν είχα πιάσει. Και το πέρασα και με 6.5, ούτε καν 5! Αν με ρωτήσεις πόσο είχα διαβάσει, κάτσε να υπολογίσω.. μμ, ήταν δεν ήταν ένα τέταρτο. Άντε, πες μισάσωρο, αν υπολογίσεις και τον χρόνο που έκανα μέχρι να βρω που είχα τις σημειώσεις.
 Γενικά, σε κάθε εξεταστική μου έρχονται πάντα κάτι πολύ ωραίες σκέψεις, ξέρετε, να βάλω βόμβα στο κτήριο, ή τουλάχιστον να πάρω ένα ανώνυμο τηλεφώνημα οτι έβαλα. Αλλά δεν είναι τόσο χάλια τελικά. Αρκεί να μπορέσεις να συγκεντρωθείς, να διαβάσεις λίγες ώρες και να πας χωρίς άγχος.
 Αχαχαχα! Ok, ας τα πάρουμε με την σειρά. ΔΕΝ μπορώ να συγκεντρωθώ. Με τίποτα όμως. Ξεκινάω να διαβάσω και στο πρώτο πεντάλεπτο ανακαλύπτω οτι σκέφτομαι ό,τι πιο άσχετο μπορώ να βρω. Απ' το τι θα κάνω το βράδυ, μέχρι ποια ταινία να βάλω να δω που βαριέμαι. Όσο για το "λίγων ωρών διάβασμα", ούτε αυτό μας βολεύει. Έχω αντέξει μέχρι ώρα ανά μέρα. Λεπτό παραπάνω και ο εγκέφαλος δεν μπορεί να συγκρατήσει τις πληροφορίες.
 Σε όλα αυτά, έρχεται καπάκι και το άγχος, που εμφανίζεται με φαγούρα. Αφού λοιπόν έχεις αλλάξει δέρμα, σαν τα φίδια, αρχίζεις να τα παίρνεις πιο χαλαρά τα πράματα.
 Βασίζεσαι λοιπόν στην τύχη, χαλαρώνεις, διαβάζεις έστω αυτήν την ώρα που είσαι διατεθειμένος να ασχοληθείς και πας να δώσεις. Αν δεν τα καταφέρεις, μην σε απασχολεί, υπάρχει και η επαναληπτική, λίγες μερές μετά. Γι' αυτό σας λέω φίλοι μου, χαλαρά. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τρελαινόμαστε με κάτι τέτοια!

 Βέβαια, αν δεν περνάτε ούτε τα μισά μαθήματα την φορά, αγνοήστε την συμβουλή μου και στρωθείτε στο διάβασμα. Η ζωή εξακολουθεί να είναι πολύ μικρή για να την τρώμε σε μια σχολή. Ο σκοπός είναι να πάρουμε και κάποια στιγμή ένα πτυχίο!....

Τι γίνεται όταν είσαι ανάμεσα σε δύο κόσμους;;

 Τι γίνεται όταν είσαι ανάμεσα σε δύο κόσμους;; Πρέπει να επιλέξεις τον ένα, είναι η απάντηση. Μία απάντηση λογική. Και πως μπορείς να το κάνεις αυτό;; Κοιτάς που γεννήθηκες, στον κόσμο που γεννήθηκες, σ' αυτόν και μένεις. Άλλη λογική απάντηση. Τι γίνεται όμως όταν έχεις περάσει χρόνια ολόκληρα να μάθεις έναν άλλο, που δεν είναι αυτός που γεννήθηκες αλλά που σε κάλεσε κι εσύ ανταποκρίθηκες στο κάλεσμα του;; Και που τώρα τον έχεις αγαπήσει και σ' έχει δεχτεί ως παιδί του και έχετε βρει τις ισορροπίες μεταξύ σας;;
 Πρέπει να μείνεις στον κόσμο των ανθρώπων;; Είναι αναγκαίο αυτό;; Υπάρχουν τόσοι καλύτεροι κόσμοι, με τόσο πιο λογικούς κανόνες, γιατί να πρέπει να μείνω σ' αυτόν, να ανεχτώ όλη την κακία, την αδικία, το μίσος, όλα τα κακά και να μην μπορώ να φύγω, να αλλάξω τα πάντα και να χαθώ, ένα πνεύμα μαζί με όλα τ' άλλα;;
 Σας λέω φίλοι μου, όσες φορές επιχείρησα να ενταχθώ στον κόσμο των ανθρώπων, μόνο απογοήτευση πήρα. Δεν λέω οτι οι άνθρωποι είναι κακοί, υπάρχουν πάρα πολλοί εκεί έξω που αξίζουν και χαίρομαι όποτε γνωρίζω έναν τέτοιο, αυτό που λέω είναι οτι οι κανόνες τους είναι λάθος.
 Σκεφτείτε το λίγο. Στο σχολείο δημιουργούνται κλίκες, άμα ένα παιδάκι δεν συμπεριφέρεται σαν όλα τα άλλα, αν διαφέρει, το κατασπαράζουν. μιλάμε για παιδάκια μικρότερα των 8 χρονών, που έχουν έμφυτη την τάση να αναγνωρίζουν το "είδος" τους και να χτυπάνε όσους είναι έξω απ' αυτό. Καθώς ο άνθρωπος μεγαλώνει, μαθαίνει οτι πρέπει να ανήκει κάπου. Κάνει θυσίες για να ανήκει σε μία ομάδα, που δεν έχει να του προσφέρει τίποτα, απλά γιατί φοβάται την μοναξιά.
 Όταν πρωτοπήγα στη σχολή, απόρρησα με το πόσο εύκολα μπορούσα να βρω παρέες. Είμαι κι απ' τη φύση μου κοινωνική, ταίριαξα αμέσως με πάρα πολύ κόσμο. Έβλεπα όμως οτι κανείς απ' αυτούς δεν ήθελε να τον γνωρίσουν πραγματικά, έκαναν όλοι ό,τι πέρναγε απ' το χέρι τους να περάσουν έναν εαυτό, που δεν ήταν ο δικός τους. Ένοιωθα οτι ήμουν η μόνη αληθινή, μέσα σ' ένα πλήθος ψεύτικων χαρακτήρων.
 Μα δέστε, δέστε πρώτα απ' όλα τι πρέπει να κάνει κάθε μέρα κάποιος ώστε να γίνει αποδεκτός απ' τους άλλους, που κάνουν τα ίδια ώστε να γίνουν αποδεκτοί απ' αυτόν. Έχουν όλοι το ίδιο πρόγραμμα, ξυπνάνε το πρωί κοιμούνται το βράδυ. Αλίμονο αν κάποιος επιλέξει να το αλλάξει αυτό, να κοιμάται το πρωί και να ξυπνάει το απόγευμα, να βγαίνει έξω τη νύχτα και να τρώει πρωινό στις 3 τα ξημερώματα.
 Φοράνε όλοι τα ίδια. Αγοράζουν ένα σωρό περιοδικά που θα τους πούνε τι πρέπει να φορέσουν, αγοράζουν αυτά που μόλις τους διατάξανε να αγοράσουν και τα φοράνε. Δεν κοιτάνε αν αυτά που φοράνε τους ταιριάζουν ή αν τα θέλουν, δεν μπορούν καν να ξέρουν αν είναι δική τους επιλογή ή όχι. Απλά ακολουθούνε διαταγές έχοντας την ψευδαίσθηση οτι δεν το κάνουν. Γιατί αμφιβάλλω οτι όλες αυτές οι γυναίκες κάθισαν και σκέφτηκαν και αποφάσισαν οτι θέλουν να καταστρέφουν το δέρμα τους βάζοντας 20 κρέμες και άλλες τόσες στρώσεις τσιμεντόσκονης στο πρόσωπό τους με αποτέλεσμα να μην υπάρχει άνθρωπος που να γνωρίζει πως είναι στην πραγματικότητα.
 Ακόμα και οι παρέες που γίνονται, δεν γίνονται με πρώτο κριτήριο το πόσο ταιριάζουν οι άνθρωποι μεταξύ τους, αλλά με το πόσο κύρος θα έχουμε αν πλασάρουμε δίπλα μας τον άλλο. Γιατί φυσικά, ένας τυπάς με μακρύ μαλλί και μούσια, που φοράει χοντρά παπούτσια, ένα απλό τζιν και ένα κοινό μπλουζάκι επί μια βδομάδα δεν έχει το ίδιο κύρος με έναν καθωσπρέπει νεαρό που φοράει 4-5 διαφορετικά all star, 7 διαφορετικά staff και 7 διαφορετικές μπλούζες ανάλογης μάρκας μέσα στην ίδια βδομάδα. Το οτι ο πρώτος μπορεί να μας μάθει πράγματα για τη ζωή (ή έστω κιθάρα) ενώ ο δεύτερος το μόνο που έχει να μας προσφέρει είναι μία κοινότυπη βολεμένη ζωή ούτε που μας νοιάζει. Ή μάλλον, μας νοιάζει και απλά κάνουμε την επιλογή μας, άλλωστε μια απλή κοινή ζωή δεν είναι αυτή που θέλουμε;;
 Όχι και πάλι όχι. Εγώ δεν το θέλω αυτό. Θέλω να έχω εναλλακτικές, να ζήσω πράγματα και καταστάσεις, να κοιμάμαι την μέρα και να κόβω βόλτες το βράδυ, να πηγαίνω το πρωί στη σχολή φορώντας ότι έχω βρει στην καρέκλα του δωματίου μου, με την τσίμπλα στο μάτι, τρέχοντας να προλάβω το λεωφορείο και όχι να σπαταλάω 3 ώρες μπροστά στην ντουλάπα μέχρι να διαλέξω τι θα φορέσω. Θέλω να κυκλοφορώ το δικό μου πρόσωπο στον κόσμο και όχι ένα ψεύτικο, που αν αγγίξεις θα λερωθείς. Θέλω οι άνθρωποι όταν με κοιτάνε να με κοιτάνε στα μάτια και να μην φοβούνται να μου δείξουν τον εαυτό τους, γιατί απλούστατα θέλω να τον μάθω. Αν δεν ήθελα δεν θα μίλαγα σε κανέναν.
 Μόνο που αυτά δεν μπορείς να τα βρεις εύκολα στους ανθρώπους. Γιατί έχουν συνηθίσει να βγάζουν όλοι έναν ψεύτικο εαυτό, ειδικά φτιαγμένο για να παρουσιάζεται στους άλλους. Το τι είναι ο καθένας μέσα του, αυτό μόνο ο ίδιος το ξέρει. Το θέμα όμως δεν είναι μόνο οτι φοβάται να κρύψει τον εαυτό του, το θέμα είναι οτι δεν θέλει να μάθει κανέναν άλλο. Προτιμά να του δείχνουν κάτι ψεύτικο παρά το αληθινό. Έχει συνηθίσει στο λάθος, ζει μ' αυτό κάθε μέρα, δεν μπορεί να δεχτεί το σωστό. Προτιμά να υποκρίνεσαι, παρά να του δείχνεις τον πραγματικό σου εαυτό. Προτιμά να του λες οτι είσαι καλά, παρά να του πεις οτι έχεις ένα πρόβλημα και δεν θα μπορείς να είσαι χαρούμενος και να του φτιάχνεις το κέφι.
 Αναρωτιέμαι, οι άνθρωποι ήταν πάντα έτσι ή έτσι καταλήξανε;; Κι αν ισχύει το δεύτερο, γιατί έγινε αυτό;; Κι αν ισχύει το πρώτο εγώ γιατί να θέλω να ανήκω στον κόσμο τους;;