Τι μπορείς να κάνεις??

 "Τι κάνεις όταν αισθάνεσαι χάλια;;" είναι ο τίτλος ενός topic του αγαπημένου μου forum. Τι κάνεις όμως όταν αισθάνεσαι τόσο χάλια, που πιστεύεις οτι το επόμενο λεπτό θα πεθάνεις, και πρέπει να πεθάνεις, γιατί δεν μπορείς να αντέξεις άλλο τόσο πόνο, μαζεμένο;;
 Πίνεις καφέδες, λιώνεις στο κρεβάτι, λιώνεις στο κλάμα, μέχρι που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Τώρα θα ρωτήσεις "οι καφέδες που κολλάνε;;". Να σου απαντήσω, καλέ μου αναγνώστη, που αφιερώνεις τον χρόνο σου για να διαβάσεις τις δικές μου ασυναρτησίες.
 Οι καφέδες που λες έχουν ένα σκοπό, να κρατήσουν τον οργανισμό ξύπνιο. Γιατί είναι τόσο κουρασμένος, τόσο αποκαμωμένος, που θα μπορούσε να πέσει σε λήθαργο για χρόνια! Αλλά δεν το θέλουμε αυτό, όχι δεν θέλουμε ο οργανισμός να κοιμηθεί. Γιατί μόλις κλείσουν τα μάτια, θα έρθουν τα όνειρα, άγρια όνειρα, σκληρά, σκοτεινά, γεμάτα μίσος και λύπη. Γιατί να θέλω να επιτρέψω στον εαυτό μου να το περάσει αυτό;;
 Άλλωστε, ακόμα κι αν κοιμηθώ, δεν πρόκειται "να κοιμηθώ". Είμαι φοβερά συνηθισμένη στο να πετάγομαι κάθε τρεις και λίγο έντρομη από κάτι που είδα ή από κάτι που ένοιωσα. Είναι απελπιστικά οικείο το όλο αίσθημα πλέον. Οπότε κάνω την επιλογή μου, να μην το περάσω αυτό.
 Αλλά, τι άλλο μπορείς να κάνεις για να βγεις απ' αυτήν την κατάσταση;; Μια κατάσταση που δεν λέει να αλλάξει, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές σου. Τι κάνεις όταν βλέπεις οτι τα κουράγια σου έχουν τελειώσει, οτι η υπομονή σου έχει εξαντληθεί, οτι η όρεξη για ζωή δεν υπάρχει καν πλέον. Όταν το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να ουρλιάξεις, μπας και κάποιος σε ακούσει επιτέλους. Ποιες οι επιλογές σου σε μία τέτοια περίπτωση;; Και πως θα κριθείς, αν τελικά επιλέξεις την λάθος επιλογή, αυτή που δεν πρέπει να περνάει καν απ' το μυαλό σου, αλλά είναι καρφωμένη από χρόνια πριν και που τώρα ξαναβγήκε στην επιφάνεια;;;