Αποχαιρετισμός

Εχμ. Πολύ θα ήθελα να πω οτι αυτό το blog δεν έχει πεθάνει, ή οτι "μη φοβάστε παιδιά θα συνεχίσω να γράφω, φάση ήταν και πέρασε", αλλά μπααα....

Κατά πάσα πιθανότητα δεν πρόκειται να ξαναγράψω εδώ. Βλέπετε ωρίμασα. Και τώρα δεν θέλω να αναφέρω δημόσια πολλά πράγματα, πράγματα πολύ προσωπικά που όμως διαβάζουν άνθρωποι που δεν με γνωρίζουν ή που δεν νοιάζονται να μάθουν την όλη εικόνα. Άλλωστε αυτό το blog δεν το άνοιξα για να βρω φίλους (φίλους είχα και έχω, πολύ καλούς μάλιστα), το άνοιξα γιατί είχα άγνοια του ποιοι το διαβάζανε και -πρέπει να το ομολογήσω- από καθαρό καπρίτσιο.

Επίσης τώρα είμαι ευτυχισμένη. Εδώ και πολύ καιρό είμαι ευτυχισμένη και θα συνεχίσω να είμαι. Όχι επειδή απλά όλα μου πάνε καλά, αλλά επειδή ΕΠΕΛΕΞΑ να τα ΚΑΝΩ εγώ να μου πάνε όλα καλά, και δεν αφήνω κανέναν και τίποτα να με ταρακουνήσει απ' τη θέση μου -η οποία είναι πολύ σταθερή και πολύ γερή και πολύ ψηλά, για να κάτσω να ασχοληθώ!

Τον τελικό μου στόχο τον κατάφερα, οπότε σιγά-σιγά κλείνω αυτό το blog. Δεν μου χρειάζεται, ούτε έχω τον χρόνο να ασχοληθώ πλέον μαζί του, αλλά ούτε και κάτι καινούριο ή φοβερό και τρομερό έχω να πω, που να μην το φάει η μαρμάγκα!

Γι' αυτό λοιπόν σας χαιρετώ, και φεύγω, με το κεφάλι μου ψηλά, πολύ ψηλά, και την ψυχή να πετάει ακόμα υψηλότερα!!

Καλή συνέχεια στους υπόλοιπους, ευχαριστώ όσους με διαβάσανε όλο αυτόν τον καιρό, αλλά ο κύκλος για μένα έκλεισε!

Σας φιλώ όλους (ναι, όλους) και σας εύχομαι καλή τύχη!!





ΥΓ: Το blog θα παραμείνει ανενεργό, αλλά δεν το σβήνω. Έχω γράψει κάποια κείμενα που τους έδωσα πολύ ψυχούλα φτιάχνοντάς τα και θα ήθελα να υπάρχουν στο internet, έστω για όποιον τύχει και περάσει προς τα δω...



Μμμμάαααακια αγάπες μου!!!!!!!!

Γρηγόρης Κουλούρας

Βράδυ. Στο "Αγορά", ένα μαγαζάκι όμορφο, κυριλάτο, με ζωντανή μουσική για εκείνη τη βραδιά. Μας υποδέχεται η τραγουδίστρια, μία χαριτωμένη κοπελίτσα, στα 28 της χρόνια, παιδούλα ακόμα, και με φωνή υπέροχα ελκυστική - μάθαμε όταν την ακούσαμε!

Στέκομαι στην είσοδο και αντικρύζω έναν πίνακα. Τεράστιος πίνακας, και φριχτός, τολμώ να πω. Ρωτάω γιατί υπάρχει εκεί. "Είναι ενός καλλιτέχνη, κάνει έκθεση για λίγες μέρες εδώ. Να, αν δεις τους τοίχους γύρω-γύρω έχει κι άλλους. Ο καλλιτέχνης κάνει μόνο εκθέσεις, δεν πουλάει", λαμβάνω την απάντηση, για να σκάσω χαμόγελο ειρωνικό, σκεφτόμενη τι βλακείες θα επρόκειτο να δω. Και είδα....

Ναι, ναι, το παραδέχομαι είμαι απίστευτα ηλίθια, θα ήταν προτιμότερο χίλιες φορές να το βουλώσω και να κοιτάξω τριγύρω πριν σκεφτώ και καταλήξω σε μία άποψη, αλλά δυστυχώς δεν το έκανα! Χρειάστηκε να περάσει πολύ ώρα πριν παρατηρήσω οτι οι πίνακες δίπλα μου παίζει να έχουν ένα ενδιαφέρον, και όχι πολύ ώρα μετά απ' αυτό, για να χαθώ σε έναν κόσμο χρώματος και φαντασίας, ομορφιάς και παιχνιδιού, σε έναν κόσμο ενός μυαλού, καθαρά πολύπλοκου και καταπληκτικού!

Λεπτομέρειες, νοήματα κρυμένα και μη, μαζί, ταυτόχρονα, ώστε να απολαμβάνουν όλοι το αποτέλεσμα, αλλά μόνο μερικοί, αυτοί που θα είχαν τη "ματιά" να καταλαβαίνουν τα παραπάνω, τα περισσότερα, τα βαθύτερα.....



Πολύ γρήγορα έγραψα την παρέα μου και το βλέμμα προσανατολίστικε και έμεινε σταθερά, στους τοίχους. Πολύ γρήγορα σκηνές άρχισαν να παίζονται στο μυαλό μου, πολύ γρήγορα χάθηκα σε κόσμους άλλους, περίεργους, πανέμορφους, μαγευτικούς και αλλοπρόσαλλους!

Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω το site του Γρηγόριου Κουλούρα: http://www.art-koulouras.gr/pinakes/gallery.html

Δεν ξέρω γιατί αλλά κάποια απ' τα έργα του μου έφεραν αναμνήσεις από παλιές φιλίες, παλιά όνειρα που το ξύπνημά τους με έβρισκε τρομαγμένη και φοβισμένη, τον πίνακα με το κάστρο, της Μαρίας, το Νικόλαο και τις εικόνες των βιβλίων που διαβάζαμε κάποτε μικρά, τους χορούς που χόρευαν τα κορίτσια κάτω απ' τον μπλε ουρανό και το άσπρο φεγγάρι, την πλαστελίνη που λιώνει στα δάχτυλά σου καθώς τη ζυμώνεις, την Αμφίκλεια και εκείνον τον επισκέπτη....



Τώρα, αυτός ανήκει στον κόσμο μου, εγώ στον δικό του, δεν ξέρω... Αλλά κάτι μου λέει οτι ο συγκεκριμένος ζωγράφος, ανήκει στο είδος μας.....

Jeff Dunham - Achmed the Dead Terrorist

Ο Άχμετ είναι ένας νεκρός τρομοκράτης. Επίσης στο πίσω μέρος του κεφαλιού του έχει ένα χέρι, να τον κινεί, μιας που δεν είναι τίποτε άλλο από μία απλή μαριονέτα! Ζωή του δίνει ο κάτοχος του χεριού, ο Jeff Dunham με το όνομα, ένας φοβερός εγγαστρίμυθος που καταδιασκεδάζει τον κόσμο με το ταλέντο του!

Σκέτη απόλαυση!....

Δεν Φταίω Εγώ Που Μεγαλώνω - Θαλασσινός

Μετά από -ελάχιστη- σκέψη η τελευταία ανάρτηση σβήστηκε γιατί ήταν μία σκέτη παπαριά (sorry σε όσους το διαβάσανε, πολύ λυπάμαι) αλλά θα σας ανταμείψω με ένα απολαυστικότατο βιντεάκι:

Απολαύστε το:

Γκρίζοι Κύριοι**

Και μαθαίνεις τους ανθρώπους...

Μπαίνεις μέσα στο πλήθος. Κοιτάς. Πρόσωπα. Σκυφτά. Προσπαθείς να βρεις μάτια. Είναι καλά κρυμμένα, στραμένα στο έδαφος. Προσπαθείς να βρεις χέρια, να σε αγγίξουν. Μα βρίσκονται μέσα σε τσέπες και δεν μπορούν. Απλώνεις τα δικά σου να αγγίξεις εσύ. Και βλέπεις με έκπληξη τα αποτελέσματα. Κάποιος τινάζεται. Κάποιος σε κοιτάει. Απορία στα μάτια του. Γιατί τον άγγιξες;; Αναρωτιέται. Τι ζητάς απ' αυτόν;;

Μπαίνεις σε άλλο δωμάτιο. Κοιτάς. Προσπαθείς να βρεις μάτια, αλλά το βλέμμα είναι στραμμένο πέρα, μακριά, σα να ονειροπολεί. Κανείς δεν κοιτάει τα μάτια σου. Παίρνεις μία καρέκλα και κάθεσαι μπροστά ακριβώς. Χαμογελάς. Χαμογελάς. Χαμογελάς. Κάποια στιγμή το κεφάλι γυρίζει. Κάποια στιγμή σε κοιτάνε. Αλλά δεν σε βλέπουν.

Η ίδια ιστορία. Πάντα η ίδια ιστορία. Οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει. Έχουν συνηθίσει να μην βλέπουν, έχουν συνηθίσει να μην ακούνε, έχουν συνηθίσει να μην αγγίζουν. Έχουν συνηθίσει να μην μυρίζουν επίσης. Και έχουν συνηθίσει να μην γεύονται. Χάνουν όλες τις χαρές της ζωής. Γιατί;; Γιατί έχουν συνηθίσει να μην εμπιστεύονται!...

Κάθεσαι με έναν άνθρωπο. Θα σου πει πολύ γρήγορα την ιστορία της ζωής του. Θα στα πει όλα, τα πάντα. Για κείνον, την οικογένειά του, τα παιδικά του χρόνια, σκηνικά στη δουλειά του, θα σου μιλήσει για τα προβλήματά του, θα σου πει για παλιούς έρωτες και θα δακρύσει. Στην αρχή χαίρεσαι γιατί σε εμπιστεύτηκε. Λάθος. Εσύ είσαι μόνο αυτιά. Εκείνη την ώρα ο ομιλητής απλά καλύπτει την ανάγκη να τα βγάλει από μέσα του. Θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε άλλος στη θέση σου. Θα μπορούσε να μην ήταν και κανένας.

Κάθεσαι με έναν άνθρωπο. Θες να του μιλήσεις, να του πεις για σένα. Γιατί εσύ, θέλεις ΑΥΤΟΣ να σε μάθει. Ο συγκεκριμένος και όχι άλλος. Και μιλάς. Πολύ γρήγορα όμως συνειδητοποιείς οτι ο άλλος δεν σε ακούει. Κουνάει ανά διαστήματα το κεφάλι του και πετάει κάτι τυπικό όπως "κρίμα" ή "ναι, έτσι έχουν τα πράγματα", και αν σταματήσεις να μιλάς θα συνεχίσει να κουνάει ανά διαστήματα το κεφάλι του και να λέει "κρίμα" και "ναι, έτσι έχουν τα πράγματα".

Ζούμε σε μία νεκρή κοινωνία. Οι άνθρωποί της έχουν πεθάνει. Όλοι είναι γκρίζοι και μουντοί. Τα γκρίζα πουράκια τους λείπουν μόνο για να είναι τελείως χαμένοι!...

Κάπου εδώ ξυπνάω. Κάπου εδώ σκέφτομαι οτι οι άνθρωποι έχουν μπει για τα καλά στους εαυτούς τους και δεν βγαίνουν με τίποτα έξω. Κάπου εδώ αναρωτιέμαι αν οι περισσότεροι είναι χαμένη υπόθεση, πλέον!

Αλλά αναρωτιέσαι και για πολλά άλλα. Οι άνθρωποι δεν δίνονται πλέον. Εγωιστές;; Δειλοί;; Τι να πει κανείς! Κάποιοι σκέφτονται οτι δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν και σταματάνε να προσπαθούν. Κάποιοι άλλοι φοβούνται τα ίδια τους τα συναισθήματα, γιατί έχουν πληγωθεί άπειρες φορές. Κάποιοι άλλοι είναι απλά απογοητευμένοι απ' την συνεχή προσπάθεια να βρουν κάποιον που να αξίζει πραγματικά. Κάποιοι άλλοι όμως είναι φοβερά συναισθηματικοί τύποι και προσπαθούν να κρατήσουν αυτό το ευάλωτο υπέροχο πλάσμα προστατευμένο, με τη σκέψη οτι έτσι και το βγάλουν στον κόσμο αυτό θα τους το καταπλακώσει!

Τι είναι όλα αυτά;; Δικαιολογίες!

Σταματώ να ακούω τις συμβουλές του κόσμου. Ναι, ξέρω, το καλό μου θέλετε. Όταν μου λέτε "μην ερωτεύεσαι. Γιατί όταν είσαι εσύ ερωτευμένη δεν θα είναι ο άλλος, γιατί ποτέ δεν είναι ερωτευμένοι και οι δύο. Άσε να είναι ο άλλος λοιπόν". Όταν μου λέτε "στους άντρες μην δίνεις και πολύ αέρα, γιατί είναι εγωιστές". Όταν μου λέτε "μην ενθουσιάζεσαι Λενάκι. Μπορεί οι άνθρωποι που μόλις γνώρισες να σου βγουν σκάρτοι, που ξέρεις". Και το αποκορύφωμα: όταν μου λέτε "κράτα τα συναισθήματά σου γα σένα. Μάθε να τα ελέγχεις!"......

Ναι, το καλό μου θέλετε. Λάθος! Απλά εσείς έχετε γίνει γκρίζοι κύριοι και σε λίγο θα καπνίσετε τα γκρίζα σας πουράκια! Εγώ όμως θα μείνω για πάντα χρωματιστή, και θα χαμογελάω, ακόμα και χαζοχαρούμενα!



Όχι, δεν θα σας ακούσω. Θα συνεχίσω να φέρομαι στους ανθρώπους μου σαν να είναι τα πιο υπέροχα πλάσματα του κόσμου γιατί τους αγαπάω. Θα συνεχίσω να στέλνω μηνυματάκια στους κολλητούς μου λέγοντάς τους οτι κάθε μέρα τους ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ και θα πρέπει να με πάνε σε κέντρο απεξάρτησης για να τους ξεπεράσω σε περίπτωση που τους χάσω -ναι, ακόμα κι αν αυτό μου έρθει να τους το πω στις 3 η ώρα τα ξημερώματα! Θα χοροπηδάω σα τρελό όταν θα δω τον Πάρη στο σταθμό της Οινόης και θα ζητήσω απ' την Έφη να με παντρευτεί, την ώρα που μπαίνει στο λεωφορείο για Αθήνα, για να μην χρειαστεί να την αποχωριστώ ποτέ, μιας που μου είναι αβάσταχτο! Θα χωθώ στην αγκαλιά της Παναγιώτας αν θελήσω στοργή και αγάπη και θα ρωτήσω τον Νίκο αν είναι ευτυχισμένος γιατί νοιάζομαι να είναι. Θα αγκαλιάσω αφιχτά-σφιχτά τη Τζίνα και δεν θα την αφήνω όταν θα την δω στη Θεσσαλονίκη, και θα φιλήσω το Γιώργο και το Δημήτρη που μου έχουν λείψει αφάνταστα, έχοντας ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη! Θα φιλήσω τη Λυδία και θα χαϊδέψω την Ελένη απαλά, σκεφτόμενη πόσο πολύ θα ήθελα να τις σφίξω στην αγκαλιά μου και κρίμα που δεν γνωριζόμαστε τόσο πολύ για να το κάνω, και θα μισήσω τους υποτιθέμενους "καλούς τρόπους" που πρέπει να έχουμε για ακόμη μία φορά! Και ναι, πολύ σύντομα θα ερωτευτώ τον Στέλιο και θα πρέπει να με μαζεύουν με τα κουταλάκια, όπως κάθε φορά που ερωτεύομαι, και οι άνθρωποί μου θα πρέπει να έχουν την υπέρτατη υπομονή γιατί θα ακούνε τα ίδια και τα ίδια, ξανά και ξανά!....

Αλλά εμένα δεν θα με νοιάζει, ακόμα κι αν είμαι στα πατώματα και κλαίω, γιατί θα ξέρω στο βάθος οτι έχω ζήσει. Ανοίγω τα φτερά μου και πηδάω απ' τον γκρεμό. Αν θα πετάξω ή θα τσακιστώ στα βράχια είναι άλλο θέμα. Κάτι που δεν περνάει απ' το χέρι μου. Αλλά ό,τι κι αν γίνει, θα ξέρω οτι τόλμησα και οτι έζησα και οτι όταν θα είμαι γριά και σταφιδιασμένη και δεν θα μπορώ να περπατήσω ούτε καν με μπαστουνάκι, θα μπορώ να έχω ένα μόνιμο χαμόγελο στο φαφούτικο στόμα μου, και μάτια απίστευτα καθαρά και γεμάτα ευτυχία! Γιατί θα βρίσκομαι στο τέρμα μίας γεμάτης ζωής! Μίας ζωής γεμάτης εμπειρίες και γνώση! Και θα ξέρω οτι έχω πάρει ό,τι περισσότερο μπορούσα να πάρω απ' αυτόν τον κόσμο, και δεν θα λυπηθώ για καμία στιγμή που πήγε χαμένη, γιατί δεν θα υπάρχει τέτοια!!

Μείνετε να κρατάτε τα συναισθήματά σας λοιπόν. Θα είστε κενοί, αλλά ποτέ δεν θα πληγωθείτε. Μείνετε να φυλάτε αυτό το υπέροχο πλάσμα μέσα σας. Θα κλαίτε κάθε βράδυ στο κρεβάτι σας και δεν θα δώσετε σε κανέναν την ευκαιρία να σας αγαπήσει πραγματικά, αλλά θα είστε σίγουροι οτι κανένας δεν υπάρχει για να το κάνει, μέχρι που θα πεθάνετε! Μείνετε να μην ερωτεύεστε και να μην είστε αυθόρμητοι και να μην ανοίγεστε! Επιλογή σας είναι, κάντε το!

Εγώ πάντως λέω πως από δω και πέρα τους αγαπάω τους ανθρώπους και αν δω κάτι καλό στο δρόμο μου θα το διεκδικήσω, γιατί έτσι πιστεύω οτι πρέπει να γίνει. Και θα έχω την υπομονή γι' αυτό και την τόλμη να του δείξω καθαρά τις προθέσεις μου! Μου το κάνετε πιο δύσκολο όσο μένετε κλεισμένοι στους εαυτούς σας, αλλά αν στο τέλος αξίζει τον κόπο, θα ακολουθήσετε! Στο χέρι μου είναι να σας δείξω οτι αξίζει τον κόπο!...






**Οι "γκρίζοι κύριοι" είναι απ' το παραμύθι-μυθιστόρημα του Μίχαελ Έντε, "Η Μόμο".

Για σένα

Σκέφτεσαι. Σκέψου. Μη σταματάς να το κάνεις αυτό, ποτέ!....



Άνθρωποι. Περίεργα πλάσματα. Όλοι όμως έχουν ανάγκη από άλλους ανθρώπους. Κάποτε πίστευα οτι εγώ δεν είχα. Κάποτε πίστευα οτι μέσα σ' όλους αυτούς τους σκληρούς ανθρώπους θα κράταγα την αξία μου για μένα, και μόνο. Κανείς δεν άξιζε να με έχει, αφού κανείς δεν μπορούσε να με δει!... Στην πορεία όμως γνώρισα και ανθρώπους με συναισθήματα, ανθρώπους που μπορούσαν να αγαπήσουν και είχαν την υπομονή να αντέξουν τη δική μου δυσπιστία. Ένας, δύο, τρεις. Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα. Τώρα πλέον μπορώ να δω. Το υλικό του άλλου, τι προοπτικές έχει, μπορώ να διακρίνω το ακατέργαστο υλικό και να μπω στη διαδικασία να έχω εγώ την υπομονή γι' αυτό, μέχρι να γίνει εκείνο κάτι, πιο αυθόρμητο, πιο ελεύθερο, πιο προσιτό. Και να βοηθήσω όπου εγώ μπορώ. Όπως κάνανε κάποιοι άλλοι για μένα!...



Αυτό όμως απαιτεί δύναμη και σταθερότητα. Δεν είμαι σταθερή, αλλά μαθαίνω να γίνομαι. Έχω όμως την δύναμη. Και κανείς δεν μπορεί να με ρίξει από κει που βρίσκομαι, πλέον. Κανείς δεν μπορεί να μου αλλάξει τις απόψεις ή το είναι μου, τώρα!... Γιατί έχω φτιάξει εμένα, και γνωρίζω ποια είμαι.



Και μάθε και αυτό, που δεν το ήξερες κάποτε οτι θα έφτανα στο σημείο να το κάνω ολοκληρωμένα: Μπορώ να καταλαβαίνω πίσω απ' τα λόγια των άλλων. Μπορώ να καταλαβαίνω πίσω απ' τα βλέματά τους. Μπορώ να καταλάβω τι νοιώθουν ή τι σκέφτονται, πριν ακόμα το συνειδητοποιήσουν οι ίδιοι! Και μπορώ να χαμογελάω ελεύθερα, γιατί αυτό είναι για μένα προστασία. Γιατί μου κρατάει τα συναισθήματα ή τα τείχη προστασίας, ή τα αφήνει ελεύθερα, να δράσουν αυθόρμητα, ανάλογα την περίσταση.



Μην ξανακάνεις το χτεσινό. Σε χρειάζομαι εκεί, το ξέρεις, πάντα θα σε χρειάζομαι. Εσένα δεν μπορώ να σε αποχωριστώ. Εσένα ΔΕΝ ΘΕΛΩ να σε αποχωριστώ. Αλλά το χτεσινό μην το ξανακάνεις. Πρέπει να με αφήσεις να δρω ελεύθερη, χωρίς εσένα. Πρέπει να με αφήσεις να βρω τον δρόμο μου μόνη μου. Επιταχύνεις τα πράγματα, κι αυτό δεν είναι κακό, αλλά τα επιταχύνεις για τους δικούς σου σκοπούς, με αποτέλεσμα η δική μου κρίση μετά να διαφοροποιείται ανάλογα. Μπορεί στο τέλος της ημέρας να ενωθώ μαζί σου. Μπορεί στο τέλος της ημέρας να βγάλω τα ίδια συμπεράσματα με τα δικά σου. Αλλά θα είμαι εγώ αυτή που θα το κάνει, όχι εσύ!



Ειλικρινά, απ' τη μία τρέμω την ώρα και στην στιγμή που θα αναλάβεις εσύ, κι απ' την άλλη έχω τεράστια περιέργια για τα αποτελέσματα! Εύχομαι μόνο να μην μας ρίξεις πιο βαθιά στο χάος, σε προειδοποιώ!....

Κοίτα που καταλήξαμε!...

Τελικά είναι γεγονός, όλοι περνάμε τουλάχιστον μία γκαντεμοπερίοδο στη ζωή μας! Βέβαια, για έναν ανεξήγητο λόγο εγώ πίστευα πως σε μένα δεν θα συνέβαινε ποτέ, αλλά να που ήρθε!!.....

Τέσπα, "υπομονή κι επιμονή", που λέει κι ένας φίλος. Θα το αναλάβουμε κι αυτό, όπως όλα τα άλλα, και στο τέλος θα τα καταφέρουμε, γιατί έχουμε μάθει να βγαίνουμε και να παλεύουμε πλέον, να διεκδικούμε και να βγαίνουμε νικητές. Μπορεί να μην υπάρξει ολοκληρωμένη νίκη εδώ βέβαια, μπορεί το τέλος να έρθει με πολύ πόνο, κλάμα και σπαραγμό (ναι, είμαι μελοδραματικός άνθρωπος, αφήστε με να είμαι), αλλά ό,τι κι αν βγει θα είναι καλύτερο απ' το τωρινό! Άλλωστε, κάποιος μου ανέθεσε μια "δουλειά", οι σκοποί θα εξυπηρετηθούν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο!....

Καινούρια αρχή!

Το νοιώθω στον αέρα, που λέει και η Cate Blanchett στην αρχή του άρχοντα! Υπάρχει κάτι, στην ατμόσφαιρα, το νοιώθεις, το αναπνέεις! Είναι εκεί και σε αγκαλιάζει και παίζει μαζί σου, μέχρι να σε κάνει να χαμογελάσεις κι εσύ με τον ίδιο τρόπο, παιχνιδιάρικα!

Υπάρχουν μέλη σ' αυτόν τον κόσμο που τα κοιτάς και αποφασίζεις αμέσως οτι δεν θα κάτσεις να ασχοληθείς μαζί τους, δεν αξίζουν. Υπάρχουν μέλη σ' αυτόν τον κόσμο που τα κοιτάς και περνάνε απλά αδιάφορα, δεν έχουν κάτι το ξεχωριστό, είναι απλά κάτι τίποτα με μπόλικο καθόλου. Και υπάρχουν μέλη που με το που βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο μ' αυτά, το νοιώθεις!

Νοιώθεις οτι εδώ, τώρα, κάτι βρήκες. Κάτι έπεσε στα χέρια σου και κάτι ξεκινάει. Αν κάνεις τα σωστά βήματα, ή ακόμα και τα λάθος, αλλά αρκεί να κάνεις το βήμα! Κοιτάς δύο μάτια, τέσσερα, έξι, και συνειδητοποιείς οτι αυτά τα παιδιά (παύουν να θεωρούνται "μέλη" στο μυαλό σου), αυτά τα συγκεκριμένα παιδιά, έχουν κάτι. Κάτι να δώσουν, κάτι να πάρουν, κάτι να δημιουργήσουν και να καταλάβουν. Έχουν ψυχή, συναισθήματα και μυαλό. Ευγένια και θάρρος. Πόνο και χαρά. Και μπορεί να μην ξέρεις σε ποιο βαθμό ή τι απ' όλα αυτά μπορεί να σχετιστεί μαζί σου, αλλά συνειδητοποιείς οτι τα δικά σου μάτια χαμογελάνε σ' αυτά που έχεις απέναντί σου και όλη σου η ψυχή χαίρεται, σα μικρού παιδιού που πήρε ένα όμορφο δώρο τα Χριστούγεννα, και ξαφνικά νοιώθεις μία πληρότητα, γιατί το είναι σου βρήκε το είναι τους, επιτέλους!!

Κάτι ξεκίνησε. Και σήμερα έγιναν τα πρώτα βήματα αυτού. Το που θα καταλήξει;; Άγνωστο! Αλλά μας νοιάζει;; Καθόλου! Το τι θα βγούμε όλοι απ' αυτό, κανείς δεν ξέρει. Το τι θα κερδίσουμε ή θα χάσουμε, επίσης. Η αρχή όμως έγινε, και τώρα κανείς δεν μπορεί να κάνει πίσω!.....

Τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας!

Και έρχεται η γαμημένη εξεταστική, κοντοζυγώνει! Εμείς ακόμα βιβλία βέβαια δεν έχουμε πάρει, αλλά δεν πειράζει, θα γίνει κι αυτό. Η ύλη δεν έχει διδαχθεί ολόκληρη, όπως κάθε φορά, αλλά δεν πειράζει, και πότε είμασταν πλήρως ενημερωμένοι των μαθημάτων μας;; Ούτε το πρόγραμμα έχει βγει, να ξέρουμε κι εμείς ποιο μάθημα να πιάσουμε πρώτο και ποιο δεύτερο, να τα προλάβουμε όλα κανονικά, αλλά δεν βαριέσαι ρε φίλε, αυτά θα κοιτάμε τώρα;; Στην τελική, υπάρχουν και χειρότερα!

Θα μπορούσαμε ας πούμε να μην σπουδάζαμε καν και να έπρεπε να το ρίξουμε στη βιοπάλη απ' τα 12, όπως κάνανε οι γονείς μας και οι παππούδες μας. Θα μπορούσαμε ας πούμε να είχαμε να βηθήσουμε οικογένειες, αδέρφια, να συντηρήσουμε σπίτι, να πλένουμε μες το κρύο και την παγωνιά τα ρούχα μας στο ποτάμι, να μην μπορούσαμε να κάνουμε μπάνιο απ' την ξηρασία της ερήμου, οι τρίχες να μεγάλωναν στα πόδια απελπιστικά γρήγορα, τα παιδιά να κλαίνε και να ουρλιάζουν και να μην ξέρεις πιο να πρωτοθηλάσεις πρώτο, ο άντρας σου να έχει άλλες 7 νόμιμες συζύγους οπότε για να ευχαριστηθείς και κάτι απ' τις τόσες γέννες θα πρέπει να περιμένεις στην ουρά, θα μπορούσαμε να βλέπουμε τα αδέρφια και τους συμπολίτες μας να πεθαίνουν από αιμοραγία ακροτηριασμένοι, να φοβόμασταν να κοιμηθούμε στα ίδια μας τα σπίτια για να μην εξαφανιστούμε από βομβαρδισμό, θα μπορούσαμε να είμασταν κατάκοιτοι σε ένα ερημικό σπίτι, γέροι και εξαθλιωμένοι, χωρίς καθόλου συντροφιά, πεθαίνωντας μέσα στις ίδιες μας τις ακαθαρισίες, θα μπορούσαμε, θα μπορούσαμε, θα μπορούσαμε....



Τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας. Αυτό λέω στον εαυτό μου για να με πείσω οτι το να έχω να διαβάσω δεν είναι και η μεγαλύτερη συμφορά που μου έχει τύχει και να μειώνω τη μελοδραματική φωνή μέσα μου που οδύρεται για την ύλη που έχει να βγάλει ακόμα!.... Καλά, όχι οτι πετυχαίνει κιόλας, πάντα, αλλά ένας τρόπος είναι κι αυτός, δεν είναι;;

21

Άντε, έκλεισα κι εγώ τα 21 επιτέλους! Μπήκε και ο νέος χρόνος και τώρα γράφουμε 2009 αντί για 2008 στις ημερομηνίες, κάπου έχει χιονίσει, κάπου αλλού όχι, κάποιοι τραγουδάνε και κάποιοι πεινάνε, οι φοιτητές διαβάζουν, οι φοιτητές κοιμούνται, κανείς δεν θυμάται πλέον τις φωτιές, οι νοικοκυρές μαγειρεύουν και οι εργαζόμενοι δουλεύουν, τα πουλάκια κελαηδάνε και τα κορίτσια ερωτεύονται, τα πουλάκια πέφτουν κοκαλωμένα απ' τα δέντρα και τα κορίτσια χώνονται στα μαξιλάρια και τα χαρτομάντηλα, τα σχολεία ανοίξαν και οι σχολές επίσης, τα παιδιά στα θρανεία και οι καθηγητές στις έδρες, η Λουκία στην Αθήνα, ο Νίκος στη Θεσσαλονίκη, η Νανά περιμένει έναν καυγά, η Μαρία αγωνιά και συμπαραστέκεται, η Φράγκα αποφάσισε να κάνει καλά τη δουλειά της, μία εικονική φιλία τελείωσε, αηδία πια, τα βιβλία μένουν ανοιχτά στο γραφείο, περιμένουν, μία mini "κρίση πανικού" και τρεις που δεν κοιμούνται, χαμογελάμε, μία μέρα γενεθλίων που δεν θα μείνει στη μνήμη μου, μία κιθάρα που συμπαραστέκεται, αλλαγή οπτικής γωνίας, η ζωή κυλάει αργά, κι εγώ έκλεισα 21 ολόκληρα χρόνια ζωής σ' αυτόν τον κόσμο!!

Καταλάβατε;; Όχι;; Κρίμα, δεν πειράζει. Και του χρόνου!....