Τι γίνεται όταν είσαι ανάμεσα σε δύο κόσμους;;

 Τι γίνεται όταν είσαι ανάμεσα σε δύο κόσμους;; Πρέπει να επιλέξεις τον ένα, είναι η απάντηση. Μία απάντηση λογική. Και πως μπορείς να το κάνεις αυτό;; Κοιτάς που γεννήθηκες, στον κόσμο που γεννήθηκες, σ' αυτόν και μένεις. Άλλη λογική απάντηση. Τι γίνεται όμως όταν έχεις περάσει χρόνια ολόκληρα να μάθεις έναν άλλο, που δεν είναι αυτός που γεννήθηκες αλλά που σε κάλεσε κι εσύ ανταποκρίθηκες στο κάλεσμα του;; Και που τώρα τον έχεις αγαπήσει και σ' έχει δεχτεί ως παιδί του και έχετε βρει τις ισορροπίες μεταξύ σας;;
 Πρέπει να μείνεις στον κόσμο των ανθρώπων;; Είναι αναγκαίο αυτό;; Υπάρχουν τόσοι καλύτεροι κόσμοι, με τόσο πιο λογικούς κανόνες, γιατί να πρέπει να μείνω σ' αυτόν, να ανεχτώ όλη την κακία, την αδικία, το μίσος, όλα τα κακά και να μην μπορώ να φύγω, να αλλάξω τα πάντα και να χαθώ, ένα πνεύμα μαζί με όλα τ' άλλα;;
 Σας λέω φίλοι μου, όσες φορές επιχείρησα να ενταχθώ στον κόσμο των ανθρώπων, μόνο απογοήτευση πήρα. Δεν λέω οτι οι άνθρωποι είναι κακοί, υπάρχουν πάρα πολλοί εκεί έξω που αξίζουν και χαίρομαι όποτε γνωρίζω έναν τέτοιο, αυτό που λέω είναι οτι οι κανόνες τους είναι λάθος.
 Σκεφτείτε το λίγο. Στο σχολείο δημιουργούνται κλίκες, άμα ένα παιδάκι δεν συμπεριφέρεται σαν όλα τα άλλα, αν διαφέρει, το κατασπαράζουν. μιλάμε για παιδάκια μικρότερα των 8 χρονών, που έχουν έμφυτη την τάση να αναγνωρίζουν το "είδος" τους και να χτυπάνε όσους είναι έξω απ' αυτό. Καθώς ο άνθρωπος μεγαλώνει, μαθαίνει οτι πρέπει να ανήκει κάπου. Κάνει θυσίες για να ανήκει σε μία ομάδα, που δεν έχει να του προσφέρει τίποτα, απλά γιατί φοβάται την μοναξιά.
 Όταν πρωτοπήγα στη σχολή, απόρρησα με το πόσο εύκολα μπορούσα να βρω παρέες. Είμαι κι απ' τη φύση μου κοινωνική, ταίριαξα αμέσως με πάρα πολύ κόσμο. Έβλεπα όμως οτι κανείς απ' αυτούς δεν ήθελε να τον γνωρίσουν πραγματικά, έκαναν όλοι ό,τι πέρναγε απ' το χέρι τους να περάσουν έναν εαυτό, που δεν ήταν ο δικός τους. Ένοιωθα οτι ήμουν η μόνη αληθινή, μέσα σ' ένα πλήθος ψεύτικων χαρακτήρων.
 Μα δέστε, δέστε πρώτα απ' όλα τι πρέπει να κάνει κάθε μέρα κάποιος ώστε να γίνει αποδεκτός απ' τους άλλους, που κάνουν τα ίδια ώστε να γίνουν αποδεκτοί απ' αυτόν. Έχουν όλοι το ίδιο πρόγραμμα, ξυπνάνε το πρωί κοιμούνται το βράδυ. Αλίμονο αν κάποιος επιλέξει να το αλλάξει αυτό, να κοιμάται το πρωί και να ξυπνάει το απόγευμα, να βγαίνει έξω τη νύχτα και να τρώει πρωινό στις 3 τα ξημερώματα.
 Φοράνε όλοι τα ίδια. Αγοράζουν ένα σωρό περιοδικά που θα τους πούνε τι πρέπει να φορέσουν, αγοράζουν αυτά που μόλις τους διατάξανε να αγοράσουν και τα φοράνε. Δεν κοιτάνε αν αυτά που φοράνε τους ταιριάζουν ή αν τα θέλουν, δεν μπορούν καν να ξέρουν αν είναι δική τους επιλογή ή όχι. Απλά ακολουθούνε διαταγές έχοντας την ψευδαίσθηση οτι δεν το κάνουν. Γιατί αμφιβάλλω οτι όλες αυτές οι γυναίκες κάθισαν και σκέφτηκαν και αποφάσισαν οτι θέλουν να καταστρέφουν το δέρμα τους βάζοντας 20 κρέμες και άλλες τόσες στρώσεις τσιμεντόσκονης στο πρόσωπό τους με αποτέλεσμα να μην υπάρχει άνθρωπος που να γνωρίζει πως είναι στην πραγματικότητα.
 Ακόμα και οι παρέες που γίνονται, δεν γίνονται με πρώτο κριτήριο το πόσο ταιριάζουν οι άνθρωποι μεταξύ τους, αλλά με το πόσο κύρος θα έχουμε αν πλασάρουμε δίπλα μας τον άλλο. Γιατί φυσικά, ένας τυπάς με μακρύ μαλλί και μούσια, που φοράει χοντρά παπούτσια, ένα απλό τζιν και ένα κοινό μπλουζάκι επί μια βδομάδα δεν έχει το ίδιο κύρος με έναν καθωσπρέπει νεαρό που φοράει 4-5 διαφορετικά all star, 7 διαφορετικά staff και 7 διαφορετικές μπλούζες ανάλογης μάρκας μέσα στην ίδια βδομάδα. Το οτι ο πρώτος μπορεί να μας μάθει πράγματα για τη ζωή (ή έστω κιθάρα) ενώ ο δεύτερος το μόνο που έχει να μας προσφέρει είναι μία κοινότυπη βολεμένη ζωή ούτε που μας νοιάζει. Ή μάλλον, μας νοιάζει και απλά κάνουμε την επιλογή μας, άλλωστε μια απλή κοινή ζωή δεν είναι αυτή που θέλουμε;;
 Όχι και πάλι όχι. Εγώ δεν το θέλω αυτό. Θέλω να έχω εναλλακτικές, να ζήσω πράγματα και καταστάσεις, να κοιμάμαι την μέρα και να κόβω βόλτες το βράδυ, να πηγαίνω το πρωί στη σχολή φορώντας ότι έχω βρει στην καρέκλα του δωματίου μου, με την τσίμπλα στο μάτι, τρέχοντας να προλάβω το λεωφορείο και όχι να σπαταλάω 3 ώρες μπροστά στην ντουλάπα μέχρι να διαλέξω τι θα φορέσω. Θέλω να κυκλοφορώ το δικό μου πρόσωπο στον κόσμο και όχι ένα ψεύτικο, που αν αγγίξεις θα λερωθείς. Θέλω οι άνθρωποι όταν με κοιτάνε να με κοιτάνε στα μάτια και να μην φοβούνται να μου δείξουν τον εαυτό τους, γιατί απλούστατα θέλω να τον μάθω. Αν δεν ήθελα δεν θα μίλαγα σε κανέναν.
 Μόνο που αυτά δεν μπορείς να τα βρεις εύκολα στους ανθρώπους. Γιατί έχουν συνηθίσει να βγάζουν όλοι έναν ψεύτικο εαυτό, ειδικά φτιαγμένο για να παρουσιάζεται στους άλλους. Το τι είναι ο καθένας μέσα του, αυτό μόνο ο ίδιος το ξέρει. Το θέμα όμως δεν είναι μόνο οτι φοβάται να κρύψει τον εαυτό του, το θέμα είναι οτι δεν θέλει να μάθει κανέναν άλλο. Προτιμά να του δείχνουν κάτι ψεύτικο παρά το αληθινό. Έχει συνηθίσει στο λάθος, ζει μ' αυτό κάθε μέρα, δεν μπορεί να δεχτεί το σωστό. Προτιμά να υποκρίνεσαι, παρά να του δείχνεις τον πραγματικό σου εαυτό. Προτιμά να του λες οτι είσαι καλά, παρά να του πεις οτι έχεις ένα πρόβλημα και δεν θα μπορείς να είσαι χαρούμενος και να του φτιάχνεις το κέφι.
 Αναρωτιέμαι, οι άνθρωποι ήταν πάντα έτσι ή έτσι καταλήξανε;; Κι αν ισχύει το δεύτερο, γιατί έγινε αυτό;; Κι αν ισχύει το πρώτο εγώ γιατί να θέλω να ανήκω στον κόσμο τους;;