Ένα χαμόγελο!

 Είπα κι εγώ να προσπαθήσω να ενταχθώ στον κόσμο των ανθρώπων. Αρκετά με την άρνηση, τέρμα οι κλάψες, καιρός να το πάρουμε απόφαση και να κάνουμε κάτι. Αποφάσισα λοιπόν να μάθω τους κανόνες τους και να παίξω το παιχνίδι τους.
 Για να πω την αλήθεια δεν είναι η πρώτη φορά που το επιχειρώ, έχω κάνει μπόλικες προσπάθειες να ταιριάξω εδώ. Για να γίνει αυτό όμως, κάθε φορά έπρεπε και να "κόψω" κάτι δικό μου. Και φυσικά να μειώσω τις απαιτήσεις. Οι μέχρι τώρα προσπάθειες αποδείχτηκαν άκαρπες και απογοητευτικές. Είπα λοιπόν τώρα οτι δεν θα τα παρατήσω, όσα εμπόδια κι αν εμφανιστούν θα αντιμετωπιστούν και δεν θα κάνω πίσω.
 Βγήκα λοιπόν στον κόσμο, με νέες ιδέες και νέα όρεξη. Μίλησα με ανθρώπους, κάποιους τους ήξερα ήδη, κάποιους τους έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Οι πρώτες εντυπώσεις... χλιαρές. Τα αγόρια προσπαθούν να σου δείξουν "πόσο άντρες είναι", τα κορίτσια σε κοιτάνε από πάνω ως κάτω για να δουν με τι έχουν να κάνουν. Οι ήδη γνωστοί σου σε κοιτάνε κάπως περίεργα, ξέρεις, στο στυλ "όρεξη που την έχει να μιλάει με αγνώστους". Αλλά είπαμε, ο σκοπός είναι να γνωρίσουμε παραπάνω άτομα, να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα, να δούμε τι κυκλοφορεί ρε αδερφέ.
 Μέρα πρώτη, τίποτα το ιδιαίτερο. Κάποιοι που το παίζουν
αναρχικοί, κάποιες που το παίζουν μοντέλα, τίποτα το ιδιαίτερο, τίποτα το καινούριο. Μέρα δεύτερη, έχεις ήδη βαρεθεί να μιλάς με χαρακτήρες που είναι ειδικά φτιαγμένοι απ' τους ιδιοκτήτες τους, ώστε να πλασάρονται στους έξω. Κι εκεί που είσαι να κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, έρχεται η τρίτη μέρα.
 Μέρα τρίτη: Σηκώνεσαι με μια βαριεστημάρα απ' το κρεβάτι και απορείς γιατί σηκώθηκες. Τρως πρωινό και σκέφτεσαι αν θα βγεις έξω σήμερα κι αν θα συνεχίσεις την αναζήτησή σου. Βγαίνεις απ' το σπίτι, χωρίς όρεξη για πολλές κουβέντες. Ίσα να κάνεις τις δουλειές σου, να περάσει η μέρα και να πας να κοιμηθείς. Κι εκεί, εκεί που είσαι στο super-market, εκεί που μιλάς στον υπάλληλο που ούτε καν σε κοιτάζει, εκεί, κάποιος σου χαμογελάει. Χωρίς λόγο, χωρίς να θέλει κάτι από σένα, χωρίς να επιδιώξει να σου πιάσει κουβέντα, απλά σου δίνει ένα χαμόγελο κοιτώντας σε στα μάτια καθώς περνάει δίπλα σου. Και ξαφνικά σου δίνει ελπίδα. Τον κοιτάς στα μάτια και βλέπεις αθώα μάτια, παιδικά. Και χαμογελάς. Το όλο σκηνικό δεν παίρνει πάνω από λίγα δευτερόλεπτα, άλλωστε είστε και οι δύο βιαστικοί, να τελειώσετε τις δουλειές σας. Αλλά αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα μόλις σου έφτιαξαν τη μέρα!
 Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι εκεί έξω. Υπάρχει η μάζα και υπάρχουν και οι υπόλοιποι. Η μάζα -συγγνώμη παιδιά- δεν μας κάνει. Δεν μπορώ και ούτε θέλω να ασχοληθώ με κάποιον που ανήκει "στους πολλούς". Μπορώ και θέλω να ασχοληθώ με κάποιον που ανήκει στον εαυτό του. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, δεν ξέρω αν είναι πολλοί ή λίγοι, δεν ξέρω αν μπορώ να τους βρω (ξερω ήδη κάμποσους του είδους) αλλά θα προσπαθήσω. Κι αν χρειαστεί να ανακατευτώ με το πλήθος για να το κάνω, ας είναι.
 Ένα χαμόγελο, απλά ένα χαμόγελο, από έναν άγνωστο τριαντάρη, μπορεί να σου δώσει ελπίδες για ολόκληρο το ανθρώπινο είδος!....