Το θέμα είναι πότε!

 Τρεις ψυχές χάθηκαν σήμερα λοιπόν. Τρία δέντρα, τρία όμορφα δέντρα, πάνω από 50 χρόνων το καθένα, χάθηκαν έτσι, για πλάκα. Γιατί κάποιοι είπαν οτι τραβάνε έντομα, είναι βρώμικα και στην τελική, το μόνο που προσφέρουν είναι σκιά τα καλοκαίρια, το ίδιο ακριβώς που κάνει μία τέντα δηλ.!
 Βγήκα το πρωί απ' το σπίτι για να αντικρύσω το άθλιο θέαμα. Δύο τύποι είχαν ήδη κόψει τα κλαδιά απ' τα δέντρα της αυλής μας και πήγαιναν για τα υπόλοιπα. Τρελάθηκα, έβαλα τις φωνές, ρώτησα ποιος ήταν αυτός που είχε την φαεινή ιδέα να κοπούν τα δέντρα μας και γιατί. Η απάντηση ήταν φοβερά απλή και δόθηκε με πολύ ψυχρό και αποφασιστικό τόνο. Οι ρίζες τους έσπρωξαν τον φράχτη προς τα μέσα και άρχισαν να σπάνε το πεζοδρόμιο. Πρέπει να κοπούν, να ξαναφτιαχτεί ο φράχτης, και στη θέση τους θα φυτευτούν άλλα δεντράκια, μικρά, που δεν θα έχουν δυνατές ρίζες.
 Με την ίδια δικαιολογία πριν λίγο καιρό κόπηκαν και κάηκαν απ' τις ρίζες τους άλλα δύο δέντρα της αυλής, γιατί, λέει, ήταν μουριές και υπήρχε κίνδυνος για το σπίτι. Τώρα φεύγουν και οι 3 ελιές και πολύ σύντομα βλέπω να πέρνουν πόδι και οι λεμονιές, ήδη κάποιος πέταξε την πρώτη ατάκα ως ιδέα!
 Η γειτονιά μας είναι μία πολύ όμορφη και απομονομένη περιοχή, μες τα δέντρα και τα λουλούδια. Ναι, κάθε καλοκαίρι χρειάζεται ένα γερό καθάρισμα λόγω εντόμων και τρωκτικών, αλλά εκτός απ' αυτό άλλο πρόβλημα δεν υπήρχε. Αυτό που χάλασε κάποιους ήταν οτι ο φράχτης είχε γείρει και εμπόδιζε την πόρτα της αυλής να κλείνει καλά. Μία πόρτα που έμενε πάντα ανοιχτή, χειμώνα-καλοκαίρι, μας πείραξε πάρα πολύ που δεν έκλεινε καλά!
 Τώρα λοιπόν η πόρτα θα μπορεί να κλείνει άνετα, η αυλή δεν θα χρειάζεται τόσο συχνό καθάρισμα γιατί δεν θα υπάρχουν φύλλα, και μία ωραιότατη τέντα θα προσφέρει απλόχερα τον ίσκιο της. Μία υπέροχη αυλή, γεμάτη ζωή, αγάπη και προστασία τώρα θα καταντήσει μία ψυχρή αυλή πόλης επειδή κάποιοι δεν έχουν με τι άλλο να ασχοληθούν!
 Τρία δεντράκια που υπήρχαν πριν από τη γέννησή μου, φυτεμένα με πολύ αγάπη απ' τα χέρια του παππού μου και μεγαλωμένα με τον κόπο του, δέντρα που για χρόνια άκουγαν τα μυστικά μου και έπαιρναν τη λύπη μου, έπεσαν θύμα της μαλακίας του ανθρώπου.

 Τρεις πολύ αγαπημένοι φίλοι πέθαναν απόψε. Περιμένω να θρηνήσω κι άλλους. Αναρωτιέμαι πότε θα σταματήσει να υπάρχει πράσινο σ' αυτόν τον κόσμο, αναρωτιέμαι πότε θα συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι οτι οι πράξεις τους έχουν επιπτώσεις, πολύ άσχημες ακόμα και για εκείνους. Αναρωτιέμαι αν τελικά καταλάβουν ποτέ, οτι όλα αυτά που έχουν σκοτώσει και συνεχίζουν να σκοτώνουν θεωρώντας τα άχρηστα ή εύκολα αντικαταστάσιμα, αναρωτιέμαι αν τελικά θα καταλάβουν ΤΙ ήταν κάποτε.
 Υπάρχουν όντα σ' αυτόν τον κόσμο, όντα που μπορεί να μην βλέπουμε, μπορούμε όμως να νοιώσουμε. Υπάρχουν, είναι εκεί και έχουν το ίδιο δικαίωμα στη ζωή που έχουμε κι εμείς. Παραβιάζοντας αυτό τους το δικαίωμα, διαπράττουμε την μεγαλύτερη ύβρις που μπορεί να πραγματοποιηθεί ποτέ. Και κάποια στιγμή θα το πληρώσουμε. Το θέμα είναι πότε!....

Ω, Θεοί!...

 Δεν θα πω τίποτα, για να μην σποϊλεριάσω, δεν θα σχολιάσω γιατί το οποιοδήποτε σχόλιο θα είναι λίγο έως ελάχιστο. Γιατί οι ιστορίες της Mirela είναι τόσο τέλειες που μόνο αν τις διαβάσει κανείς θα καταλάβει για τι κόσμο μιλάμε!..

 Το blog της, το οποίο έχει μαζί με την Soula (άλλη απίστευτη περίπτωση από κει), ονομάζεται "Σκύλες της Λύσσας" και σ' αυτό ξεδιπλώνει το ταλέντο της..

 Τώρα γιατί τα γράφω εγώ όλα αυτά και που θέλω να καταλήξω;; Ε, λοιπόν, είχα την τιμή να είμαι guest star στο πρώτο επεισόδιο της νέας της ιστορίας και έχοντας λυθεί στο γέλιο, θεώρησα καλό να το βάλω κι εδώ, να απολαύσετε κι εσείς αυτό το διαμαντάκι!

Βουαλά λοιπόν:  Miss Kitty Diamond : Drag Queen From Hell! S01E01 

Κίτρινα Ποδήλατα - Η ζωή σου φωνάζει

Κίτρινα ποδήλατα - Η ζωή σου φωνάζει

Αν κοιτάξεις βαθιά μου
αν ποτέ σου βρεθείς
μες στα δυο μυστικά μου
διάλεξε δρόμο κοντά μου να 'ρθείς...

Αν φοβάσαι ακόμα
αν μονάχη σου ζεις
σ' ένα γυάλινο σώμα
διάλεξε ίσκιο να ξεκουραστείς...

Να σε δω να λυγίζεις ξανά.... δε θέλω
Τα όνειρά σου ξανά να πουλάς.... δεν θέλω
Να σ' ακούω να λες «δε μπορώ».... δε θέλω
Η ζωή σου φωνάζει "εδώ σε θέλω"...

Σε θέλω
Σε θέλω

Αν γυρίζεις τον κόσμο
σ’ ένα δωμάτιο μικρό
και δεν βρίσκεις πια δρόμο
στη ψυχή σου θα μ’ έχεις φρουρό

Μα αν φοβάσαι ακόμα
αν μονάχος σου ζεις
θα σκεπάσω με χρώμα
τη φωνή σου πριν να μου αρνηθείς

Να σε δω να λυγίζεις ξανά.... δε θέλω
Τα όνειρά σου ξανά να πουλάς.... δεν θέλω
Να σ' ακούω να λες «δε μπορώ».... δε θέλω
Η ζωή σου φωνάζει "εδώ σε θέλω"...

Να σε δω να λυγίζεις ξανά.... δε θέλω
Τα όνειρά σου ξανά να πουλάς.... δεν θέλω
Να σ' ακούω να λες «δε μπορώ».... δε θέλω
Η ζωή σου φωνάζει "εδώ σε θέλω"...

Δεν θέλω
Δεν θέλω

Να σε δω να λυγίζεις ξανά.... δε θέλω

Τα όνειρά σου ξανά να πουλάς.... δεν θέλω

Να σ' ακούω να λες «δε μπορώ».... δε θέλω
Η ζωή σου φωνάζει "εδώ σε θέλω"...

Σε θέλω
Σε θέλω

Η ζωή σου φωνάζει "εδώ σε θέλω"...

Απλά αναρωτιέμαι!..

 Κάποτε μου είχαν πει την φράση "αν κάτι δεν είναι στη μοίρα του να γίνει, όσο κι αν παλέψεις, δεν θα καταφέρεις να το αλλάξεις αυτό".

 Μου είχε φανεί τόσο ηττοπαθές, τόσο άσχημο, τόσο άθλιο, τότε. Βέβαια τότε πίστευα οτι η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ, και όσο υπάρχει ελπίδα τόσο εγώ θα προσπαθώ. Βέβαια τότε ήμουν ένα κοριτσάκι γεμάτο χαρά που πίστευε οτι μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο και να αλλάξει τους κανόνες του!...

 Τελικά οι κανόνες δεν αλλάζουν. Σ' αρέσει δεν σ' αρέσει έχουν ήδη γραφεί, πολύ πριν την ύπραξη σου και μένουν αμετάβλητοι. Εσύ απλά υπάρχεις, παράλληλα με αυτούς και φεύγεις ενώ αυτοί εξακολουθούν να μένουν εκεί, σταθεροί, "σαν τα αστέρια"!..

 Κι όμως, κάποτε πίστευα οτι αφού οι κανόνες δεν μου αρέσουν, θα μπορούσα άνετα να τους αλλάξω. Αφού οι κανόνες αυτού του κόσμου δεν με εκφράζουν, θα μπορούσα άνετα να αδιαφορήσω γι' αυτούς και να πορευτώ με τους δικούς μου, που ήταν πιο δίκαιοι, πιο σωστοί, πιο όμορφοι!..

 Δεν μπορείς όμως να τα βάλεις με τον κόσμο, μπορείς;; Είναι μεγαλύτερος, δυνατότερος και καλά στερεωμένος στη θέση του. Δεν μπορείς να τον αλλάξεις, μπορεί όμως εκείνος να αλλάξει εσένα. Και τώρα έρχεται η ώρα να αναρωτηθείς:

 Το δέχεσαι ή όχι;; Αν το δεχτείς, ξεχνάς όνειρα, ξεχνάς ελπίδες, ξεχνάς τα πάντα, έτσι όπως τα ήξερες μέχρι τώρα. Αδιαφορείς και γίνεσαι ένας απλός, καθημερινός, ηλίθιος κι αχάριστος άνθρωπος, και απλά κάθεσαι και περιμένεις τον Χάρο να έρθει. Και θα είναι τόση ανακούφιση ο θάνατος, που έχεις έτοιμα τα κουλουράκια να τον υποδεχτείς, με το χαμόγελο στα χείλη!..
 Υπάρχει όμως κι η περίπτωση να μην το δεχτείς. Τότε;; Σε αυτή την περίπτωση, τι γίνεται;; Θα συνεχίσεις να χτυπάς και να σε χτυπάει, θα συνεχίσεις να προσπαθείς, όσο κι αν ματώνεις, θα συνεχίσεις να "βλέπεις", όσο κι αν σου βάζουν παρωπίδες. Και είναι αρκετό αυτό;; Θα μπορέσεις να αντέξεις;; Να αντέξεις μέχρι να καταφέρεις κάποια ικανοποιητική διαφορά;; Ή απλά αναβάλεις το αναπόφευκτο, γνωρίζοντας από πριν οτι κάποια στιγμή θα σε νικήσει, θα γονατίσεις, θα καταρρεύσεις, μετά απ' τα απανωτά χτυπήματα;;

 Κι αν ο κόσμος που ζούμε είναι τόσο δίκαιος και σωστός, τότε γιατί δεν μας αφήνει να ζήσουμε όπως θέλουμε;; Κι αν δεν είναι, τότε γιατί δεν αλλάζει;; Γιατί δεν μας αφήνει να τον αλλάξουμε, σύμφωνα με τα όνειρά μας, με τα θέλω μας, με την φαντασία μας, με τα συναισθήματά μας;; Μπας και γίνει λίγο καλύτερος, λίγο πιο σωστός, λίγο πιο προσιτός, για τις ψυχές που βρίσκονται εδώ πέρα!...

Ένα μεγάλο ευχαριστώ!..

 Τα βιβλία μου είναι δίπλα, σκορπισμένα στο πάτωμα, πάνω στο κρεβάτι, σημειώσεις δεξιά κι αριστερά. Το Σάββατο δίνω lower, και η κοιλιά μου έχει ήδη δεθεί κόμπος απ' το άγχος. Ω, ναι, εννοείται, αυτό το άγχος θα με ακολουθεί πάντα, μια ζωή.
 Παρόλα αυτά, δεν έχω καμία απολύτως όρεξη να διαβάσω. Ούτε να κοιμηθώ, κι ας έχω να κοιμηθώ πάνω από 24ωρο. Αυτό που θέλω είναι να δημιουργήσω, να νοιώσω κάτι άλλο εκτός απ' την πίεση των ημερών. Έχουν γίνει τόσα πολλά το τελευταίο διάστημα, όμως!
 Πιάνω την κιθάρα. Αγαπημένη, λατρεμένη, σύντροφος. Όχι, δεν ξέρω να παίζω πολλές μελωδίες, και ακόμα και στα τραγούδια που γνωρίζω  κάποια λαθάκια γίνονται. Αλλά όσα λάθη κι αν κάνω, όσο άτσαλα ή αργά κι αν παίζω, παίζω. Και νοιώθω υπέροχα, νοιώθω να γεμίζει ο χώρος με ηρεμία, γαλήνη. Ξεκούραση.
 Ο χρόνος σταματάει, ο τόπος δεν έχει καμία απολύτως σημασία, ήμαστε μόνο ένα κοριτσάκι και μία κιθάρα, που προσπαθούν μαζί να βρουν τις ισορροπίες, να βρουν τα σωστά μονοπάτια, προς την κάθαρση!..
 Δεν ξέρω ποιος έφτιαξε την πρώτη κιθάρα (θυμάμαι ένα μύθο με τον Ερμή και το καβούκι μιας χελώνας, αλλά αυτό ήταν για τη λύρα, όχι;;), αλλά θέλω, αυτού του κάποιου, να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Για τις στιγμές γαλήνης που μου προσφέρει το δημιούργημά του, για τις στιγμές απόλαυσης, για τα αισθήματα που βγαίνουν και δεν μένουν μέσα, να με πνίξουν. Για την ελευθερία που μου χαρίζουν!.. Να σαι καλά άνθρωπε, όπου κι αν πλανάται η ψυχούλα σου τώρα. Εύχομαι να έχει βρει την γαλήνη που βρίσκει η δική μου, τώρα!...

Επιλογές ανθρώπων..

 Πως οι άνθρωποι επιλέγουν ανθρώπους;; Με τι κριτήρια κάποιοι επιλέγουν κάποιους άλλους, ώστε να πορευθούν μαζί;; Είτε μιλάμε για φιλία, είτε μιλάμε για έρωτα, τι είναι αυτό που παρακινεί κάποιον να πει "ok, αυτόν εκεί, αυτόν με την άσπρη μπλούζα, τον θέλω στη ζωή μου, τώρα";;
 Μετά από πολύ σκέψη έφτασα στο συμπέρασμα οτι επιλέγουμε ανθρώπους με δύο κριτήρια. Το ένα είναι να δούμε κάτι καλό σε ένα άτομο. Μία αξία, κάτι. Το δεύτερο είναι, να αναγνωρίσουμε κάτι σε αυτόν, κάτι δικό μας. Ώστε να έχουμε ένα κοινό σημείο αναφοράς. Να κοιτάμε τον άλλο στα μάτια και να βλέπουμε κάπου εκεί, έστω σε μία γωνίτσα, κάτι γνώριμο, δικό μας γνώριμο. Άμα υπάρχει και το βρούμε, τότε αυτομάτως αισθανόμαστε οικεία μαζί του, νοιώθουμε ευχάριστα, τον αναγνωρίζουμε, σαν ένα κομμάτι του εαυτού μας. Νοιώθουμε οτι τον γνωρίζουμε ήδη, οπότε και τον θέλουμε στη ζωή μας, δρώντας σαν να διεκδικούμε κάτι που μας ανήκει.
 Μετά μπαίνουμε σε άλλα μονοπάτια. Αν προχωρήσει σε κάτι, (φιλία, έρωτας, μην επαναλαμβανόμαστε), τότε μπαίνουμε σε άλλα μονοπάτια. Γιατί κάποια στιγμή, λογικά, έρχεται ένα μήνυμα από την καρδιά. Ένα χαρτάκι, που γράφει "του τάδε του έκανα χώρο. Σειρά σου να πράξεις".
 Οπότε, μιας που η καρδιά σου σε ενημέρωσε, πιάνεις κι εσύ δουλειά. Έχεις πολλά να κάνεις και καθόλου χρόνο. Πρέπει να τρέξεις, να φτιάξεις τον χώρο. Πως θα μπει μέσα ο άνθρωπος;; Αφού τον φτιάξεις, (τον καθαρίσεις, τον αερίσεις, του βάλεις και ένα βάζο με λουλούδια, που λέει ο λόγος), σειρά έχει το βέλος και το κλειδί.
 Το κλειδί είναι το κλειδί της πόρτας, του συγκεκριμένου χώρου. Πως θα μπορέσει ο άλλος να ξεκλειδώσει, αν εσύ δεν του δώσεις το κλειδί;; Και το βέλος είναι ένα μεγάλο, άσπρο βέλος, στο τοίχος σου. Βλέπεις, η καρδιά σου έχει ένα τοίχος, για προστασία. Το οποίο είναι αρκετά ψηλό, άγριο, απροσπέλαστο. Υπάρχει μόνο ένα μικρό ρίγμα, μία τρυπίτσα, απ' την οποία μπαίνουν μόνο οι λίγοι εκλεκτοί, αυτούς που αναγράφει στο τηλεγράφημα που σου στέλνει η καρδιά.
 Αυτήν την τρυπίτσα λοιπόν, δεν μπορεί να την βρει ο οποιοσδήποτε, έτσι εύκολα. Τι κάνεις λοιπόν;; Παίρνεις ένα πλατύ πινέλο και σχηματίζεις ένα μεγάλο, άσπρο βέλος δίπλα στην τρύπα αυτή. Ώστε όταν ο άλλος θα θελήσει να μπει, να ακολουθήσει το βέλος, να μην χαθεί.
 Αφού τα κάνεις όλα αυτά λοιπόν, είσαι έτοιμος. Έτοιμος να ενημερώσεις. Πας στον άλλον, του δίνεις το κλειδί και του λες: "Στην καρδιά μου, υπάρχει πλέον ένας χώρος που είναι δικός σου, κατάδικός σου. Μπορείς να μπεις μέσα όποτε θέλεις, μπορείς να βγεις, επίσης όποτε θέλεις. Μπορείς από κει μέσα να κάνεις τα πάντα, να κάνεις την καρδιά μου χαρούμενη ή να την πληγώσεις. Μπορείς να παίξεις ή μπορείς να της φερθείς τίμια. Εκείνος ο χώρος όμως σου ανήκει και ακόμα κι αν φύγεις, άλλος δεν πρόκειται να μπει, απλά θα μου αφήσεις ένα κενό που θα υπάρχει".
 Οπότε μετά απ' αυτό, είναι επιλογή του άλλου αν θα μετακομίσει μόνιμα εκεί ή όχι. Ακόμα και για το αν θα σου κάνει χώρο στην δική του καρδιά, αυτά είναι δικές του επιλογές. Εσύ το δικό σου κομμάτι όμως, το έκανες. Έχεις ρίξει το τοίχος, έχεις αποσύρει οποιοδήποτε ίχνος προστασίας, και στέκεις εκεί, απροστάτευτος, στο έλεος του.
 Αν λοιπόν δεν αναγνωρίσουμε κάτι δικό μας, στον άλλο (ώστε να δεχθεί η καρδιά το μόσχευμα ένα πράμα) και αν δεν αναγνωρίσουμε κάποια αξία πάνω του, πως θα του δώσουμε αυτόν τον πολύτιμο χώρο, πως θα του δώσουμε το πιο πολύτιμο σε μας θησαυρό, τον εαυτό μας;;

Το πρώτο μου "μπάνιο" του καλοκαιριού!..

-Πάμε για μπάνιο αυτό το Σάββατο;;
-Ναι ρε, καύσωνα κάνει αυτές τις μέρες, απορώ μάλιστα γιατί κανείς δεν κάνει μπάνια τέτοια εποχή.

Μη γελάτε, κι όμως, ήταν συζήτηση που είχα (μάλιστα, η δεύτερη παυλίτσα, του μίνι αυτού διαλόγου, ήταν δική μου).

 Σήμερα το μεσημέρι λοιπόν, ημέρα Σάββατο, δύο γλυκά κοριτσάκια φόρεσαν τα μαγιό τους, πήραν τα αντηλιακά τους, τις πετσέτες τους και λοιπά συμπράγκαλα και κίνησαν προς εύρεση παραλίας. Ολόκληρη παραλία ρε παιδιά, από την μία άκρη που έφτανε το μάτι, μέχρι την άλλη (που θα έφτανε το άλλο μάτι, αν είχαμε ένα στην πλάτη), η παραλία άδεια. Κατάδική μας. Και η θάλασσα άδεια ήταν. Ε, αυτή παρέμεινε κιόλας!...
 Όλο όρεξη και κέφι, μπήκαμε στη θάλασσα μέχρι τους αστραγάλους. Με πολύ θάρρος και πολλές κραυγούλες μπήκαμε μέχρι το γόνατο. Στην πορεία καταφέραμε να μπούμε μέχρι και τη μέση, αλλά μέχρι εκεί. Πολύ ήταν. Το νερό πάγος, δεν προδιέθετε κανέναν να βυθιστεί κάτω από την επιφάνειά του!..
 Το "μπάνιο", έγινε "ηλιοθεραπεία και παιχνίδι". Αφού μείναμε και ψηθήκαμε ωσάν φυσιολογικές ελληνίδες όμορφα κι ωραία (μα τι βαρετό πράγμα η ηλιοθεραπεία όμως!), πιάσαμε -ωσάν καλές ψωνάρες επίσης- τις φωτογραφίες! Για κανά μισάωρο, γεμάτο, παίρναμε πόζες, γελάγαμε, τις ξαναπιάναμε με τις οδηγίες του "φωτογράφου" αυτή τη φορά, και το "κλικ", ακουγόταν (ειλικρινά χαίρομαι αφάνταστα που δεν υπήρχε ψυχή εκεί γύρω, γιατί θα έκανε καινούριο συκώτι, είμαι βέβαιη!).
 Τέλος, γυρίσαμε σπίτι να τσακίσουμε το φαγητό της μαμάς, μιας που δεν είχαμε φάει για να μπορούμε να κολυμπήσουμε!..

Και κάπως έτσι ήταν το πρώτο μου μπάνιο, του καλοκαιριού!... Ε, εντάξει. Για πρώτο, καλό ήταν. Στο δεύτερο -που θα γίνει σε κανά μήνα- θα κολυμπήσουμε κιόλας!..