Απλά αναρωτιέμαι!..

 Κάποτε μου είχαν πει την φράση "αν κάτι δεν είναι στη μοίρα του να γίνει, όσο κι αν παλέψεις, δεν θα καταφέρεις να το αλλάξεις αυτό".

 Μου είχε φανεί τόσο ηττοπαθές, τόσο άσχημο, τόσο άθλιο, τότε. Βέβαια τότε πίστευα οτι η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ, και όσο υπάρχει ελπίδα τόσο εγώ θα προσπαθώ. Βέβαια τότε ήμουν ένα κοριτσάκι γεμάτο χαρά που πίστευε οτι μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο και να αλλάξει τους κανόνες του!...

 Τελικά οι κανόνες δεν αλλάζουν. Σ' αρέσει δεν σ' αρέσει έχουν ήδη γραφεί, πολύ πριν την ύπραξη σου και μένουν αμετάβλητοι. Εσύ απλά υπάρχεις, παράλληλα με αυτούς και φεύγεις ενώ αυτοί εξακολουθούν να μένουν εκεί, σταθεροί, "σαν τα αστέρια"!..

 Κι όμως, κάποτε πίστευα οτι αφού οι κανόνες δεν μου αρέσουν, θα μπορούσα άνετα να τους αλλάξω. Αφού οι κανόνες αυτού του κόσμου δεν με εκφράζουν, θα μπορούσα άνετα να αδιαφορήσω γι' αυτούς και να πορευτώ με τους δικούς μου, που ήταν πιο δίκαιοι, πιο σωστοί, πιο όμορφοι!..

 Δεν μπορείς όμως να τα βάλεις με τον κόσμο, μπορείς;; Είναι μεγαλύτερος, δυνατότερος και καλά στερεωμένος στη θέση του. Δεν μπορείς να τον αλλάξεις, μπορεί όμως εκείνος να αλλάξει εσένα. Και τώρα έρχεται η ώρα να αναρωτηθείς:

 Το δέχεσαι ή όχι;; Αν το δεχτείς, ξεχνάς όνειρα, ξεχνάς ελπίδες, ξεχνάς τα πάντα, έτσι όπως τα ήξερες μέχρι τώρα. Αδιαφορείς και γίνεσαι ένας απλός, καθημερινός, ηλίθιος κι αχάριστος άνθρωπος, και απλά κάθεσαι και περιμένεις τον Χάρο να έρθει. Και θα είναι τόση ανακούφιση ο θάνατος, που έχεις έτοιμα τα κουλουράκια να τον υποδεχτείς, με το χαμόγελο στα χείλη!..
 Υπάρχει όμως κι η περίπτωση να μην το δεχτείς. Τότε;; Σε αυτή την περίπτωση, τι γίνεται;; Θα συνεχίσεις να χτυπάς και να σε χτυπάει, θα συνεχίσεις να προσπαθείς, όσο κι αν ματώνεις, θα συνεχίσεις να "βλέπεις", όσο κι αν σου βάζουν παρωπίδες. Και είναι αρκετό αυτό;; Θα μπορέσεις να αντέξεις;; Να αντέξεις μέχρι να καταφέρεις κάποια ικανοποιητική διαφορά;; Ή απλά αναβάλεις το αναπόφευκτο, γνωρίζοντας από πριν οτι κάποια στιγμή θα σε νικήσει, θα γονατίσεις, θα καταρρεύσεις, μετά απ' τα απανωτά χτυπήματα;;

 Κι αν ο κόσμος που ζούμε είναι τόσο δίκαιος και σωστός, τότε γιατί δεν μας αφήνει να ζήσουμε όπως θέλουμε;; Κι αν δεν είναι, τότε γιατί δεν αλλάζει;; Γιατί δεν μας αφήνει να τον αλλάξουμε, σύμφωνα με τα όνειρά μας, με τα θέλω μας, με την φαντασία μας, με τα συναισθήματά μας;; Μπας και γίνει λίγο καλύτερος, λίγο πιο σωστός, λίγο πιο προσιτός, για τις ψυχές που βρίσκονται εδώ πέρα!...