Επιλογές ανθρώπων..

 Πως οι άνθρωποι επιλέγουν ανθρώπους;; Με τι κριτήρια κάποιοι επιλέγουν κάποιους άλλους, ώστε να πορευθούν μαζί;; Είτε μιλάμε για φιλία, είτε μιλάμε για έρωτα, τι είναι αυτό που παρακινεί κάποιον να πει "ok, αυτόν εκεί, αυτόν με την άσπρη μπλούζα, τον θέλω στη ζωή μου, τώρα";;
 Μετά από πολύ σκέψη έφτασα στο συμπέρασμα οτι επιλέγουμε ανθρώπους με δύο κριτήρια. Το ένα είναι να δούμε κάτι καλό σε ένα άτομο. Μία αξία, κάτι. Το δεύτερο είναι, να αναγνωρίσουμε κάτι σε αυτόν, κάτι δικό μας. Ώστε να έχουμε ένα κοινό σημείο αναφοράς. Να κοιτάμε τον άλλο στα μάτια και να βλέπουμε κάπου εκεί, έστω σε μία γωνίτσα, κάτι γνώριμο, δικό μας γνώριμο. Άμα υπάρχει και το βρούμε, τότε αυτομάτως αισθανόμαστε οικεία μαζί του, νοιώθουμε ευχάριστα, τον αναγνωρίζουμε, σαν ένα κομμάτι του εαυτού μας. Νοιώθουμε οτι τον γνωρίζουμε ήδη, οπότε και τον θέλουμε στη ζωή μας, δρώντας σαν να διεκδικούμε κάτι που μας ανήκει.
 Μετά μπαίνουμε σε άλλα μονοπάτια. Αν προχωρήσει σε κάτι, (φιλία, έρωτας, μην επαναλαμβανόμαστε), τότε μπαίνουμε σε άλλα μονοπάτια. Γιατί κάποια στιγμή, λογικά, έρχεται ένα μήνυμα από την καρδιά. Ένα χαρτάκι, που γράφει "του τάδε του έκανα χώρο. Σειρά σου να πράξεις".
 Οπότε, μιας που η καρδιά σου σε ενημέρωσε, πιάνεις κι εσύ δουλειά. Έχεις πολλά να κάνεις και καθόλου χρόνο. Πρέπει να τρέξεις, να φτιάξεις τον χώρο. Πως θα μπει μέσα ο άνθρωπος;; Αφού τον φτιάξεις, (τον καθαρίσεις, τον αερίσεις, του βάλεις και ένα βάζο με λουλούδια, που λέει ο λόγος), σειρά έχει το βέλος και το κλειδί.
 Το κλειδί είναι το κλειδί της πόρτας, του συγκεκριμένου χώρου. Πως θα μπορέσει ο άλλος να ξεκλειδώσει, αν εσύ δεν του δώσεις το κλειδί;; Και το βέλος είναι ένα μεγάλο, άσπρο βέλος, στο τοίχος σου. Βλέπεις, η καρδιά σου έχει ένα τοίχος, για προστασία. Το οποίο είναι αρκετά ψηλό, άγριο, απροσπέλαστο. Υπάρχει μόνο ένα μικρό ρίγμα, μία τρυπίτσα, απ' την οποία μπαίνουν μόνο οι λίγοι εκλεκτοί, αυτούς που αναγράφει στο τηλεγράφημα που σου στέλνει η καρδιά.
 Αυτήν την τρυπίτσα λοιπόν, δεν μπορεί να την βρει ο οποιοσδήποτε, έτσι εύκολα. Τι κάνεις λοιπόν;; Παίρνεις ένα πλατύ πινέλο και σχηματίζεις ένα μεγάλο, άσπρο βέλος δίπλα στην τρύπα αυτή. Ώστε όταν ο άλλος θα θελήσει να μπει, να ακολουθήσει το βέλος, να μην χαθεί.
 Αφού τα κάνεις όλα αυτά λοιπόν, είσαι έτοιμος. Έτοιμος να ενημερώσεις. Πας στον άλλον, του δίνεις το κλειδί και του λες: "Στην καρδιά μου, υπάρχει πλέον ένας χώρος που είναι δικός σου, κατάδικός σου. Μπορείς να μπεις μέσα όποτε θέλεις, μπορείς να βγεις, επίσης όποτε θέλεις. Μπορείς από κει μέσα να κάνεις τα πάντα, να κάνεις την καρδιά μου χαρούμενη ή να την πληγώσεις. Μπορείς να παίξεις ή μπορείς να της φερθείς τίμια. Εκείνος ο χώρος όμως σου ανήκει και ακόμα κι αν φύγεις, άλλος δεν πρόκειται να μπει, απλά θα μου αφήσεις ένα κενό που θα υπάρχει".
 Οπότε μετά απ' αυτό, είναι επιλογή του άλλου αν θα μετακομίσει μόνιμα εκεί ή όχι. Ακόμα και για το αν θα σου κάνει χώρο στην δική του καρδιά, αυτά είναι δικές του επιλογές. Εσύ το δικό σου κομμάτι όμως, το έκανες. Έχεις ρίξει το τοίχος, έχεις αποσύρει οποιοδήποτε ίχνος προστασίας, και στέκεις εκεί, απροστάτευτος, στο έλεος του.
 Αν λοιπόν δεν αναγνωρίσουμε κάτι δικό μας, στον άλλο (ώστε να δεχθεί η καρδιά το μόσχευμα ένα πράμα) και αν δεν αναγνωρίσουμε κάποια αξία πάνω του, πως θα του δώσουμε αυτόν τον πολύτιμο χώρο, πως θα του δώσουμε το πιο πολύτιμο σε μας θησαυρό, τον εαυτό μας;;