Ένα μεγάλο ευχαριστώ!..

 Τα βιβλία μου είναι δίπλα, σκορπισμένα στο πάτωμα, πάνω στο κρεβάτι, σημειώσεις δεξιά κι αριστερά. Το Σάββατο δίνω lower, και η κοιλιά μου έχει ήδη δεθεί κόμπος απ' το άγχος. Ω, ναι, εννοείται, αυτό το άγχος θα με ακολουθεί πάντα, μια ζωή.
 Παρόλα αυτά, δεν έχω καμία απολύτως όρεξη να διαβάσω. Ούτε να κοιμηθώ, κι ας έχω να κοιμηθώ πάνω από 24ωρο. Αυτό που θέλω είναι να δημιουργήσω, να νοιώσω κάτι άλλο εκτός απ' την πίεση των ημερών. Έχουν γίνει τόσα πολλά το τελευταίο διάστημα, όμως!
 Πιάνω την κιθάρα. Αγαπημένη, λατρεμένη, σύντροφος. Όχι, δεν ξέρω να παίζω πολλές μελωδίες, και ακόμα και στα τραγούδια που γνωρίζω  κάποια λαθάκια γίνονται. Αλλά όσα λάθη κι αν κάνω, όσο άτσαλα ή αργά κι αν παίζω, παίζω. Και νοιώθω υπέροχα, νοιώθω να γεμίζει ο χώρος με ηρεμία, γαλήνη. Ξεκούραση.
 Ο χρόνος σταματάει, ο τόπος δεν έχει καμία απολύτως σημασία, ήμαστε μόνο ένα κοριτσάκι και μία κιθάρα, που προσπαθούν μαζί να βρουν τις ισορροπίες, να βρουν τα σωστά μονοπάτια, προς την κάθαρση!..
 Δεν ξέρω ποιος έφτιαξε την πρώτη κιθάρα (θυμάμαι ένα μύθο με τον Ερμή και το καβούκι μιας χελώνας, αλλά αυτό ήταν για τη λύρα, όχι;;), αλλά θέλω, αυτού του κάποιου, να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Για τις στιγμές γαλήνης που μου προσφέρει το δημιούργημά του, για τις στιγμές απόλαυσης, για τα αισθήματα που βγαίνουν και δεν μένουν μέσα, να με πνίξουν. Για την ελευθερία που μου χαρίζουν!.. Να σαι καλά άνθρωπε, όπου κι αν πλανάται η ψυχούλα σου τώρα. Εύχομαι να έχει βρει την γαλήνη που βρίσκει η δική μου, τώρα!...