Ο Άμλετ της Σελήνης

Τα τραγούδια έχουν στίχους και μουσική. Η μουσική σε βοηθάει να νοιώσεις καλύτερα τους στίχους. Τους στίχους τους ερμηνεύεις εσύ, όπως θέλεις, ανάλογα με τις εμπειρίες σου, τον τρόπο σκέψης, την ψυχή που έχεις. Κάποια, αν τα ακούσεις σε άλλη φάση της ζωής σου, απ' όταν τα άκουσες πρώτη φορά, μπορεί να ανακαλύψεις έκπληκτος οτι μπορείς να τους δώσεις άλλη ερμηνεία, τελείως διαφορετική. Είναι γιατί εσύ είσαι διαφορετικός, οπότε και ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα, ιδίως όταν αυτά είναι τόσο εύθραυστα στην ερμηνεία τους, όπως τα τραγούδια.

Ένα παράδειγμα για μένα είναι ο Άμλετ της Σελήνης, του Θηβαίου.

Δικό σας, στίχοι και video:

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος

Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα
Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν' ανατραπεί
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
Τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή

Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
Γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος
Μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς

Τι ζήλεψες τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές

Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
Έσβησες μ' ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
Μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής


Τι ζήλεψες τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές



Αναρωτιέμαι, τι σκεφτόταν αυτός ο άνθρωπος όταν έγραφε αυτούς τους στίχους. Δεν μπορεί, δεν μπορώ να πιστέψω οτι σκεφτόταν, οτι πίστευε, αυτό που σκέφτομαι και πιστεύω εγώ, καθώς αντιλαμβάνομαι τους στίχους του. Δεν μπορεί, δεν μπορώ να πιστέψω οτι ένοιωθε κάποτε αυτό που νοιώθω εγώ, ακούγοντας το τραγούδι του, διαβάζοντας τους στίχους του, δεν μπορεί να ένοιωθε έτσι, δεν γίνεται.
Όχι, ψέματα, μπορεί. Τα συναισθήματα σίγουρα είναι ίδια, τα δάκρυα άλλωστε δεν αλλάζουν γεύση αν ο λόγος που πέφτουν είναι διαφορετικός. Αλλά δεν μπορώ να πιστέψω οτι ο λόγος που τον ώθησε να γράψει αυτό, ΑΥΤΟ, που περιγράφει ακριβώς μία μέρα κάποιου άλλου ανθρώπου (το όνομα αυτού δεν έχει απολύτως καμία σημασία) είναι ο ίδιος με αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ και ο κάθε εγώ.
Κι αν η μέρα που περιγράφει είναι μία δική του, η μέρα που συνειδητοποίησε κάποια πράγματα, η μέρα που -για τον οποιονδήποτε λόγο- έγινε η αρχή μιας καινούριας ζωής, αναρωτιέμαι, υπάρχει στ' αλήθεια αυτός ο άνθρωπος;; Αυτός ο άνθρωπος που λέγεται Μάνος Ελευθερίου και ζει ανάμεσά μας. Ποιος μας τον έστειλε;; Γιατί δεν μπορεί να κατέβηκε καταλάθος στην Γη, πρέπει να υπήρχε σχέδιο, κάτι καλό πρέπει να κάναμε ως ανθρωπότητα για να μας στείλει αυτόν τον άγγελο (ή διάβολο) και να τον αξίζουμε!....