Η άγνοια είναι ευτυχία??

Τελικά, όσο πιο συνειδητοποιημένος είναι κανείς, τόσα περισσότερα προβλήματα τον απασχολούν. Η άγνοια, λένε, είναι ευτυχία. Υπάρχουν αλήθειες σ' αυτόν τον κόσμο, αλήθειες που αν τις μάθουμε, θα μας πονέσουν. Και τα ψέμματα όμως πονάνε. Ακόμα και τα πιο μικρά, τα πιο "αθώα", πονάνε φριχτά, όταν ανακαλυφθούν.



Οι άνθρωποι προσπαθούν συνεχώς να λάβουν όλο και περισσότερη γνώση. Λες και όσα πιο πολλά γνωρίζουν όταν έρθει η ώρα να πεθάνουν τόσο και το καλύτερο. Βασανίζονται να απαντήσουν ερωτήματα, τρελά ερωτήματα -που τις περισσότερες φορές είναι λανθασμένα-, διαβάζουν ιστορίες άλλων ανθρώπων, παρακολουθούν τι γίνεται στον κόσμο, συζητάνε και αναλύουν το κάθε τι με άλλους ανθρώπους, λες και η μάθηση και η εξήγησή της μετέπειτα, είναι το πιο βασικό πράγμα που πρέπει να κάνουν. Λες και είναι αυτός ο λόγος της ύπαρξής τους.

Η άγνοια, λένε, είναι ευτυχία. Μπορεί να έχουν και δίκιο, αυτοί που το λένε. Γιατί όταν δεν γνωρίζεις, συνεχίζουν, μπορείς να ζεις ανενόχλητος μέσα στον παραμυθένιο σου κόσμο και εσύ να είσαι ευτυχισμένος, ακόμα κι αν γύρω σου ο κόσμος καταστρέφεται. Γιατί όταν δεν γνωρίζεις, πιστεύεις ακράδαντα οτι ο γκόμενός σου δεν σε κερατώνει, είσαι σίγουρος οτι τα παιδιά σου δεν παίρνουν ναρκωτικά, είσαι πεπεισμένος οτι η ζωή είναι τέλεια, ένα υπέροχο ταξίδι απολαύσεων.

Άκουσα σήμερα αυτήν την φράση, που με έβαλε σε σκέψεις: "Η καταστροφή του ανθρώπου είναι η ακόρεστη ανάγκη του για γνώση". Την άκουσα από μία κοπελίτσα 21 χρονών, και πραγματικά άρχισα να το σκέφτομαι (ένα ελάττωμα που έχω από μικρή)....

Τα τελευταία 2 χρόνια παίζει να μάζεψα όση γνώση δεν είχα όλη μου τη ζωή. Ίσως να ήμουν έτοιμη πλέον, οπότε και την αφομοίωσα καλύτερα. Ίσως πάλι "έπρεπε", ώστε να είμαι έτοιμη για κάτι μεγαλύτερο που θα έρθει αργότερα. Κι όμως, τι κατάλαβα;; Στέκομαι εδώ, γνωρίζοντας ένα σωρό πράγματα, για τη ζωή, τον θάνατο, τους ανθρώπους, την φύση, τα θέλω μας, τα πάντα, και συνεχίζω να αναρωτιέμαι, τι ακριβώς κατάλαβα εγώ τώρα;;;

Τώρα θε πεθάνω ήσυχη, γνωρίζοντας οτι η Γη γυρίζει ίσως;; Τώρα θα μπορώ να διαλαλήσω στον κόσμο την αλήθεια που έμαθα αυτά τα 2 χρόνια;; Ή μήπως απλά πλέον ζητάω πολύ περισσότερα πράγματα από τη ζωή μου, αναγκάζοντάς με συνεχώς να εξελίσσομαι, γιατί πλέον οτιδήποτε μου φαίνεται λίγο;;

Τελικά είμαι καλύτερα τώρα, πονεμένη, λυπημένη, με τις σκέψεις να γεμίζουν το κεφάλι, αλλά έχοντας απαντήσει τις ερωτήσεις μου, ή τότε, που ζούσα σε έναν δικό μου κόσμο, και έπαιζα με τους δικούς μου κανόνες;;