Αφιερωμένο!

Λοιπόν, ok, το τελευταίο διάστημα με έχει πιάσει το παιδικό μου, αλλά νομίζω ήρθε ο καιρός να θυμηθώ την ηλικία μου (στα 20 είμαι, βλαμένα, αμέσως να σχολιάσετε!) και να φερθώ κι εγώ λίγο ώριμα σ' αυτή τη ζωή και να αφιερώσω ένα post στα άτομα που είναι λυπημένα!...



Πριν λίγο καιρό έκανα μία συζήτηση μ' ένα παιδί και μέσα σ' όλα τα άλλα σχολιάσαμε και για τον Van Gogh. Ο Vincent Van Gogh είναι ζωγράφος, για όσους δεν το γνωρίζουν, και συγκεκριμένα ο αγαπημένος μου super duper ζωγράφος!
Σχολίαζα λοιπόν εγώ για το πόσο υπέροχα είναι τα έργα του, για το τι φοβερή δουλειά έχει αφήσει πίσω, για το οτι οι άνθρωποι θα τον θυμούνται αιώνια και για το τι περίεργο και αξιοθαύμαστο θα έπρεπε να ήταν το μυαλό του και ο τρόπος που έβλεπε τον κόσμο! Πάνω σ' αυτές τις σκέψεις μου ο τύπος γυρνάει και μου λέει κάτι, το οποίο με έβαλε σε άλλου είδους σκέψεις. "Ναι, αλλά πέθανε δυστυχισμένος. Μπορεί αυτά που άφησε πίσω να είναι φοβερά και τρομερά και να μην υπάρχουν παρόμοια άλλα, αλλά το τίμημα ήταν μία ολόκληρη ύπαρξη, η δική του ύπαρξη. Τι κέρδισε αυτός απ' αυτό??".

Όντως, στην τελική, τι κέρδισε αυτός, απ' αυτό?? Κάποιοι τον θαυμάζουν αφάνταστα, κάποιοι άλλοι τον ζηλεύουν, κάποιοι τρίτοι δημιουργούν απ' τις δημιουργίες του, κάποιοι άλλοι σταματήσανε με δέος μπροστά στα έργα του, αλλά αυτά τα κάνουν άλλοι. Άσχετοι άνθρωποι που δεν τον έχουν συναντήσει ποτέ και που κι αυτός δεν πέθανε έχοντας λάβει τα κοπλιμέντα τους.

Συνεχίζω να σκέφτομαι. Υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που νοιώθουν άσχημα, πόνο, λύπη, μοναξιά, άνθρωποι που μελαγχολούν, άνθρωποι που νοιώθουν, που νοιώθουν βαθιά, και για να μην τους πνίξουν αυτά τα συναισθήματα ξεσπάνε. Ένας καμβάς, ένα τετράδιο, μία κιθάρα, ένας καθρέφτης που απολαμβάνει έντονες χορευτικές φιγούρες, είναι τα αντικείμενα των ξεσπασμάτων τους. Και αυτοί οι άνθρωποι αφήνουν κάτι, εκείνη την ώρα. Αφήνουν το στίγμα τους, το στίγμα εκείνης της στιγμής, ως απόδειξη οτι την ζήσαν, οτι υπήρξε, γιατί ήταν τόσο έντονη που αν δεν έβγαινε κάτι απ' αυτή, ο κάτοχός της θα κείτονταν νεκρός, χαμένος, στη Γη.



Συνεχίζω και σκέφτομαι. Σε κάποια χρόνια, όχι και τόσο μακρινά απ' το τώρα, θα βρεθεί μία άλλη Ελενίτσα να θαυμάζει ανθρώπους που ζήσανε στο παρελθόν, στο δικό της παρελθόν αλλά στο δικό μας παρόν. Θα τους θαυμάζει τόσο πολύ, θα νοιώθει δέος μπροστά σ' αυτά τα έργα, στις πινελιές, στα μουσικά κομμάτια και στις άγριες χορογραφίες που θα χορεύονται από ανθρώπους της ηλικίας της, και θα αναρωτιέται. Θα αναρωτιέται τι σκέφτονταν οι δημιουργοί σε κείνες τις στιγμές τους, πως νοιώθανε, τι είχε εκκινήσει αυτά τα συναισθήματα και θα αναρωτιέται επίσης πώς αυτοί οι άνθρωποι έβλεπαν τον κόσμο, ενώσω ζούσαν.
Η Ελενίτσα και η κάθε Ελενίτσα θα διαβάσει στην wikipedia ή στην εκείνη wikipedia και θα δει έναν τρόπο ζωής, που σίγουρα δεν θα είναι με τίποτα ίδιος σε σχέση με τον πραγματικό, αλλά δεν θα βρεθεί κανείς να διαμαρτυρηθεί, γιατί στην τελική το πρόσωπο θα έχει από χρόνια πεθάνει. Μόνο που τώρα, αυτή τη στιγμή, το μελλοντικά πρόσωπα που θα βρίσκονται εκεί μέσα, ζούνε. Ζούνε κι αναπνέουν ανάμεσά μας και δημιουργούν μέσω των συναισθημάτων τους.

Ζούνε και λέγονται Μαρία, Νίκος, Δημήτρης, Φαίη, Βάλυ, Βασίλης και τόσα άλλα ονόματα ψυχών που δεν ξέρω, αλλά που θα ήθελα να μάθω, πριν γίνουν ονόματα σε μία κόλλα χαρτί με έναν σταυρό από πάνω.
Πρόσωπα που θα ήθελα να ζήσουν ευτυχισμένα και ας μην αφήσουν στην ανθρωπότητα τα έργα που θα άφηναν αν έκλαιγαν την μισή τους ζωή.



Γιατί στην τελική, σκοπός είναι να πάρετε κι εσείς κάτι φεύγοντας, μιας που αφήνετε τόσα πίσω!....