Αναμνήσεις v2!

Μπορεί να φταίει το φεγγάρι που φαίνεται ολόκληρο, μπορεί να φταίει το γεγονός οτι από αύριο ξεκινάει η καινούρια σεζόν, μπορεί να φταίει το οτι έχω πολύ ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μου αυτή τη στιγμή, αλλά με έχουν πιάσει πάλι οι αναμνήσεις μου....



Και κάθομαι και θυμάμαι. Θυμάμαι και αναρωτιέμαι. Ποια ήμουν κάποτε, ποια ήμουν πέρσι τέτοια εποχή, ποια ήμουν στα μισά του χρόνου, ποια είμαι τώρα. Έχω μείνει το ίδιο παιδάκι με πρώτα, με την ίδια αθωότητα?? Τα μάτια μου συνεχίζουν να αλλάζουν χρώματα, όπως τότε?? Εξακολουθώ να γελάω όπως γέλαγα?? Εξακολουθώ να φοβάμαι αυτά που φοβόμουν??

"Αν δεν θέλεις να ψάχνεις άσκοπα για αγγέλους, είχε πει ένας φίλος, θα πρέπει να συνηθίσεις το βάρος των φτερών". Άντεξα το βάρος?? Μπόρεσα?? Τα κατάφερα?? Ή ακόμα παλεύω??

"Αγάπησε κάθε φόβο", τα λόγια του. "Περπάτα κάθε δρόμο, άκου κάθε άνθρωπο, [...] γιατί χάσιμο είναι η ζωή και στο τέλος μόνο εμείς ξέρουμε - καλύτερα από κάθε άλλο κριτή - αν θα πρέπει να γράψουμε το όνομά μας στο Φως".

Το έκανα?? Αγάπησα?? Περπάτησα?? Άκουσα?? Ή μείνανε μόνο λόγια, λόγια ενός φίλου που απλά ένοιωσε την ανάγκη να βοηθήσει??



Κάπου έστριψα λάθος, κάποτε. Ή, για την ακρίβεια, κάπου δεν έστριψα σωστά. Τώρα όμως?? Τώρα βαδίζω καλά?? Αφέθηκα να κάνω κάποιες επιλογές κάποτε, ήταν οι σωστές?? Ή μήπως τώρα πρέπει κάποιες να αλλάξουν??

Είμαι στο μονοπάτι μου, ναι, το ξέρω αυτό. Το ξέρω γιατί βλέπω τις διαφορές. Μπορεί να μην αγάπησα τους φόβους μου αλλά στην πορεία πολλούς τους νίκησα. Μπορεί να μην περπάτησα κάθε δρόμο και να μην άκουσα κάθε άνθρωπο, άκουσα όμως έναν, και ήταν αρκετός.

Προσπάθησα να πιάσω μεγαλύτερη ταχύτητα απ' αυτή που άντεχα, αλλά κάποιοι με κόψανε. Τώρα πάω να κάνω πάλι το ίδιο, θα επιδιώξω να τρέξω, θα επιδιώξω να τρέξω και να μην σταματήσω, αυτή τη φορά.

Και κάπως έτσι ξέρω οτι προχωράω, προχωράω μπροστά, γιατί αυτό είναι η ζωή, η πορεία. Και μπορεί να μην διατηρώ την αθωότητα που είχα κάποτε, και τα μάτια μου να αλλάζουν από μελί σε μαύρα λιγότερο συχνά πλέον, αλλά εξακολουθώ να γελάω όπως γέλαγα και δεν φοβάμαι αυτά που φοβόμουν!



Κι όσο για το βάρος των φτερών, ναι, ακόμα παλεύω, αλλά με ίσια την πλάτη. Κι όταν η ύπαρξή μου θα διαλυθεί, ώστε να πάρει το κάθε κομμάτι το δρόμο του για παραπέρα, μπορεί το όνομά μου να μην γραφεί στο Φως, γιατί δεν θα είναι αναγκαίο, μιας που θα έχω γίνει ένα μαζί του!...