Τα Χαστουκόψαρα

-Πόσα;
-Πέντε.
-Τι πέντε;
-Τι πόσα;

 Κάπως έτσι ξεκινάει το δεύτερο βιβλίο του Λένου χριστίδη, τα Χαστουκόψαρα. Μετά το Bororό, προφανώς ο άνθρωπος σκέφτηκε να γράψει ένα ακόμη καλύτερο μυθιστόρημα, με την ίδια χιουμοριστική διάθεση, το ίδιο έξυπνα και αστεία γραμμένο, αλλά με καλύτερα εμβαθυμένους χαρακτήρες! Για ποιον ακριβώς λόγο λοιπόν να μην το διαβάσει κάποιος δύο φορές;; Μη σας φαίνεται περίεργο, για κάποιες ψυχές είναι το αγαπημένο βιβλίο και πίνουν νερό (ή και μπύρα) στο όνομά του.

 Ο Μάνος, ένας πολύ ωραίος τύπος, σκέφτεται. Σκέφτεται, δίνοντάς μας πρόσβαση στις σκέψεις του. Είμαστε στο μυαλό του. Βλέπουμε την δική του οπτική γωνία των πραγμάτων. Μία πολύ ενδιαφέρουσα οπτική γωνία.
 Ο Μάνος βλέπει τηλεόραση. Έτσι έχει μάθει, μια ζωή, αυτό κάνει. Συνήθειες βλέπετε. Εκεί βλέπει κάτι, που τον βάζει σε σκέψεις. Κι άλλες σκέψεις. Το παρελθόν επανέρχεται στη μνήμη. Εμείς, που έχουμε απόλυτη πρόσβαση σ' αυτές τις σκέψεις, καλούμαστε να ακολουθήσουμε τον Μανώλη, που ακολουθεί τον Σωτήρη, στην αναζήτηση του κυρίου Σπύρου.
 Θα γνωρίσουμε τον κύριο Σπύρο πριν τον συναντήσουμε, θα μάθουμε για την Εύα, την  Άννα, τον Νίκο, τον Αργύρη. Θα λατρέψουμε το καλύτερο κεφάλαιο αυτού του βιβλίου, όπου μαθαίνουμε ΤΙ είναι ένα μεταλλείο. Και αφού αναρωτηθούμε ποια είναι η Μήτσος και ποια η Πάολα, θα δηλώσουμε φανατικοί αναγνώστες του Λένου Χρηστίδη!