Ανοίξτε το ρημαδιασμένο το παράθυρο!!

Κάποτε, όταν ήμουν ακόμη παιδάκι, μου είχαν πει την φράση "όταν ο Θεός κλείνει μια πόρτα, ανοίγει ένα παράθυρο". Δεν ξέρω αν είναι λαϊκή ατάκα ή την είπε κάποιος σοφός, ξέρω οτι την άκουσα όταν ήμουν πολύ μικρή και από τότε την ακούω συνέχεια, και την σκέφτομαι, σε όλες τις παραλλαγές της. "Όταν κλείνει μία πόρτα ανοίγει πάντα μία άλλη", "όταν κλείνει μία πόρτα σημαίνει οτι έτσι έπρεπε να γίνει κι εσύ δεν έπρεπε να την περάσεις. Μπορείς όμως να περάσεις απ' το παράθυρο που άνοιξε, δίπλα", "μία πόρτα έκλεισε. Αντί να κλαις γι' αυτή, δεν ψάχνεις να βρεις το παράθυρο που θα βρίσκεται ανοιχτό κάπου εκεί κοντά;;", "η πόρτα έκλεισε αλλά η ζωή προχωράει. Εν ανάγκη να περάσεις κι απ' τον τοίχο!" και πάει λέγοντας!...



Σήμερα, μία πόρτα έκλεισε. Μεγάλη πόρτα, βαριά. Για να κλείσει τελείως ήθελε κάμποσες μέρες, αλλά τώρα... κλείδωσε κιόλας. Σε μια συζήτηση, μία φίλη μου είπε "μην ανησυχείς, έτσι έπρεπε να γίνει. Τώρα περίμενε, όπου νά 'ναι θα δεις το παράθυρο να ανοίγει".
Τι θα γίνει όμως αν το παράθυρο δεν ανοίξει;; Αν αυτή η πόρτα ήταν μία, μετά από μία σειρά πορτών, που κλείνουν όλες, μία προς μία. Τι θα γίνει αν μετά απ' αυτήν, αντί για παράθυρο ανοίξει πάλι μία πόρτα, βαριά κι ασήκωτη, που θα κλείσει κι αυτή με τη σειρά της;; Αυτό το ρημαδιασμένο το παράθυρο πότε θα ανοίξει τελικά;;
"Όταν θα έρθει η ώρα του", ακούω ήδη τον εαυτό μου να απαντάει. Όταν θα έρθει η ώρα του. Το πότε θα συμβεί αυτό, κανείς δεν ξέρει. Αλλά όταν πρέπει, όταν ίσως έχουμε ζημωθεί αρκετά ώστε να το αναγνωρίσουμε, θα ανοίξει και θα το δούμε εκεί, μπροστά μας. Κάπως έτσι δεν πάει πάντα;; Κάπως έτσι δεν πρέπει να πάει;;