Να σας πω ένα παραμύθι??

Υπάρχει λένε, κάπου σε αυτόν τον κόσμο, ένα κάστρο...

Είναι φτιαγμένο από πέτρα, από πέτρα και πάγο, και τα τείχη του υψώνουν ίσαμε τον ουρανό! Στα παράθυρά του κόβονται τα σύννεφα, και στην πύλη του, που είναι τριγυρισμένη από νερό, κολυμπάνε θηρία άγρια, μανιασμένα, με δόντια κοφτερά και μάτια σα σαίτες. Ο πύργος είναι γερός, πολύ γερός, αλλά έχει και άλλους προστάτες, πράσινους και μαύρους δράκους, με μεγάλα δυνατά φτερά που σχίζουν τον αέρα πετώντας. Και πετάνε συνέχεια αυτοί οι δράκοι, πετάνε και ξερνάνε φωτιά και δεν κάνουν τίποτα άλλο.



Και υπάρχει πάντα σκοτάδι σε κείνη την περιοχή, γιατί το κάστρο το κυκλώνουν τεράστια βουνά, τόσο μεγάλα που κρύβουν τον ήλιο και μόνο η σελήνη φαίνεται κάποιες βραδιές. Και θα σας πω γιατί μόνο η σελήνη. Βλέπετε, όταν έρχεται η σειρά της να φυλάξει τον ουρανό, την ώρα που ο ήλιος επιστρέφει σπίτι του να ξεκουραστεί, επειδή η σελήνη είναι πολύ μελαγχολική, και επειδή έχει μεγάλη αγάπη για τις τέχνες - και πιο πολύ απ' όλες το τραγούδι - όταν βγαίνει και βλέπει τον κόσμο, έτσι άσχημος που είναι καμιά φορά, τραγουδάει. Τραγουδάει και η φωνή της είναι τόσο όμορφη, τόσο μελωδική και κρυστάλινη, που όλοι σταματάνε ό,τι κάνουν, για να την ακούσουν. Και τα βουνά παραμερίζουν στο πέρασμά της, και της κάνουν τόπο να περάσει, και υποκλίνονται μπροστά στην τόση ομορφιά της.



Έτσι λοιπόν μπορεί και φαίνεται, αυτή και καμία άλλη, απ' τα μεγάλα παράθυρα του κάστρου. Και εκείνες τις βραδιές που το τραγούδι της είναι περισσότερο μελαγχολικό και γεμάτο θλίψη, εκείνες μόνο τις βραδιές, ένα κεφάλι αχνοφαίνεται σε κάποιο απ' τα παράθυρα, πίσω από τις κουρτίνες. Και αν κοιτάξεις καλύτερα, αν κοιτάξεις με τα μάτια της ψυχής και όχι με αυτά που φέρει το σώμα σου, τότε μπορεί να μην δεις καθαρά αυτό το πρόσωπο, αλλά σίγουρα θα δεις τα δάκρυα που πέφτουν.

Και κείνες οι βραδιές λένε, τα αστέρια σταματάνε να λάμπουν, γιατί επισκιάζονται απ' το φως του φεγγαριού, τα σύννεφα σκορπάνε, να αφήσουν τον ουρανό καθαρό, τα βουνά χαμηλώνουν να μην εμποδίζουν την πορεία της υπέροχης αυτής φωνής, και οι δράκοι, οι προστάτες του κάστρου, σταματάνε το πέταγμά τους, κρύβονται στις φωλιές τους και μένουν εκεί, ξεχασμένα όνειρα ενός άλλου κόσμου...

Δεν υπάρχει κανείς ζωντανός που να μπορεί να καυχηθεί οτι έχει δει το εσωτερικό αυτού του κάστρου. Άλλοι λένε οτι θα είναι γεμάτο αμύθητα πλούτη, άλλοι οτι θα ζει κάποιος άρχοντας εκεί μέσα, αποτραβηγμένος απ' τα εγκόσμια, με μοναδική συντροφιά τα βιβλία του, και άλλοι λένε άλλα, κατεβατά της φαντασίας τους, απεγνωσμένες προσπάθειες να κατευνάσουν την περιέργειά τους.

Αυτοί όμως που έχουν πλησιάσει το κάστρο, μία από αυτές τις νύχτες, που ο ουρανός είναι καθαρός και την στιγμή που μαζεύονται στις σπηλιές τους οι δράκοι, αυτοί που έχουν δει το πρόσωπο στο παράθυρο, ξέρουν οτι εκεί μέσα μένει μια νεράιδα, μια νεράιδα μικρή και λυπημένη, που μια μέρα άφησε την νεραιδοχώρα, και εγκαταστάθηκε σ' αυτό το κάστρο, σ' αυτό το κάστρο που της έφτιαξαν η Γη και η Θάλλασα, και κλείστηκε εκεί, μη αντέχοντας την κακία των ανθρώπων, την κακία και την πονηριά που τους κυβερνάει, την πονηριά και τη ψευτιά, μη αντέχοντας την τόση ασχήμια....



Ω, ναι! Αυτοί που έχουν πλησιάσει μια τέτοια νύχτα, ξέρουν! Ξέρουν, και σα μαγεμένοι πηγαίνουν εκεί κάθε χρόνο, ξανά και ξανά, ελπίζοντας πως μια μέρα θα τους επιτραπεί να δουν κι άλλα, οτι θα καταφέρουν ίσως να μάθουν την ιστορία αυτής της νεράιδας, και μαζί μ' αυτό, την ιστορία πολλών πραγμάτων, που ποτέ κανείς δεν θα καταφέρει να μάθει, γιατί κανείς θνητός δεν επιτρέπεται να φέρει μία τόσο μεγάλη ευθύνη, όπως η γνώση ύπαρξης άλλων κόσμων, κόσμων υπέροχων αλλά φανταστικών...



Και αν ρωτάτε πως βρέθηκα εγώ να τα ξέρω όλα αυτά, φοβάμαι πως θα σας αφήσω με την απορία, γιατί αυτός που μου τα εκμυστηρεύτηκε δεν θέλησε να αποκαλύψει το όνομά του, ούτε και ποια ήταν η πηγή του. Ποιος ξέρει;; Ίσως να ήταν κι αυτός ένα λαβωμένο ξωτικό, που θέλησε να αφήσει πίσω λίγη απ' τη γνώση του, στη διαδρομή για το μεγάλο του ταξίδι!...

Επιτέλους ήρθε!

Όοοοχι, δεν θα σας βάλω τραγούδι, ούτε καμία ωραία ψυχολογική αναζήτηση. Η ποιότητα (και η ωριμότητα επίσης) έχει πάει περίπατο σ' αυτή την ανάρτηση και ο μοναδικός λόγος που την κάνω είναι γιατί χαίρομαι πολύ - αλλά δεν είναι και τόσο μεγάλη η χαρά για να ξυπνήσω στις 03:22' τα ξημερώματα κάποιο αγαπημένο πρόσωπο ώστε να χαρεί μαζί μου, και ακόμα κι αν ήμουν τόσο τρελή που να το έκανα, ΔΕΝ θα χαιρόταν μαζί μου!!

Ήρθε το φθινόπωρο λοιπόν, σωστά κι ωραία, όχι σαν την προηγούμενη βδομάδα που αν δεν ήξερες την ημερομηνία το έκανες για Ιούνιο! Όοοχι, τώρα έχουμε βροχές, κρύα, μουντό καιρό, κλειστά παράθυρα και πάπλωμα το βράδυ, τώρα έχουμε μακριμάνικες μπλούζες και το βραδάκι ζακέτα, και απ' την άλλη βδομάδα θα έχουμε και μπότες, σας το λέω εγώ! Τέλεια??

Σε λίγο θα αρχίσουμε να φοράμε κορμάκια από μέσα και τις παρδαλές μας κάλτες μέχρι το γόνατο, μακριές φούστες και μπότες (μέχρι το γόνατο), θα κουκουλωνόμαστε στις κουβερτούλες μας το βράδυ, θα είναι ανοιχτά τα καλοριφέρ (εδώ κανονικά θα έπρεπε να πω "τζάκι", αλλά στις μέρες μας τα σπίτια πλέον έχουν καλοριφέρ, τα ηλίθια!), θα πίνουμε ζεστές σοκολάτες τα πρωινά πριν φύγουμε για το σκληρό και άπονο μάθημα της σχολής, και, ποιος ξέρει, μπορεί πολύ σύντομα να μας ακυρώσουν την εξεταστική γιατί οι δρόμοι θα είναι κλειστοί απ' το χιόνι!

Ναι, εντάξει, εντάξει, έχω ξεφύγει, το γνωρίζω αγαπητά μου παιδάκια, αλλά δεν μπορώ, έχω ενθουσιαστεί τόσο με τον χειμώνα που ήρθε (καλά, φθινόπωρο, το ίδιο κάνει)!!


Και τώρα πάω να παίξω το "μ' αρέσει να μην λέω πολλά" (Υπόγεια Ρεύματα) που έχω να βγάλω στην κιθάρα μέχρι αύριο (οπότε να περιμένετε σύντομα ανάλογη ανάρτηση), γιατί με έχει πιάσει μια υπερένταση αυτή τη στιγμή!


Καλημέρα σε όσους ξυπνήσουν το πρωί (εγώ λογικά θα κοιμάμαι) και....

Ερωτικό - Μανώλης Μιτσιάς

Είναι δύο τα τραγούδια που ακούω και ξανακούω αυτές τις μέρες και βαλαντώνω στο κλάμα, έτσι, χωρίς λόγο! Το ένα είναι Ο Άμλετ της Σελήνης και το άλλο Το Ερωτικό. Του πρώτου τους στίχους και το video τα έχω ήδη κάνει ανάρτηση (εδώ), οπότε είπα τώρα να σας βάλω και το άλλο, να τα έχετε:

Ερωτικό

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς

Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή
στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις

Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου 'φερα απ' τους Δελφούς γλυκό νερό
στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
και πριν προλάβω τρις να σ' αρνηθώ
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου

Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πώς να ημερέψει ο νους μ' ένα σεντόνι
πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαμ' Αντιγόνη

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιο γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι

Αναμνήσεις v2!

Μπορεί να φταίει το φεγγάρι που φαίνεται ολόκληρο, μπορεί να φταίει το γεγονός οτι από αύριο ξεκινάει η καινούρια σεζόν, μπορεί να φταίει το οτι έχω πολύ ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μου αυτή τη στιγμή, αλλά με έχουν πιάσει πάλι οι αναμνήσεις μου....



Και κάθομαι και θυμάμαι. Θυμάμαι και αναρωτιέμαι. Ποια ήμουν κάποτε, ποια ήμουν πέρσι τέτοια εποχή, ποια ήμουν στα μισά του χρόνου, ποια είμαι τώρα. Έχω μείνει το ίδιο παιδάκι με πρώτα, με την ίδια αθωότητα?? Τα μάτια μου συνεχίζουν να αλλάζουν χρώματα, όπως τότε?? Εξακολουθώ να γελάω όπως γέλαγα?? Εξακολουθώ να φοβάμαι αυτά που φοβόμουν??

"Αν δεν θέλεις να ψάχνεις άσκοπα για αγγέλους, είχε πει ένας φίλος, θα πρέπει να συνηθίσεις το βάρος των φτερών". Άντεξα το βάρος?? Μπόρεσα?? Τα κατάφερα?? Ή ακόμα παλεύω??

"Αγάπησε κάθε φόβο", τα λόγια του. "Περπάτα κάθε δρόμο, άκου κάθε άνθρωπο, [...] γιατί χάσιμο είναι η ζωή και στο τέλος μόνο εμείς ξέρουμε - καλύτερα από κάθε άλλο κριτή - αν θα πρέπει να γράψουμε το όνομά μας στο Φως".

Το έκανα?? Αγάπησα?? Περπάτησα?? Άκουσα?? Ή μείνανε μόνο λόγια, λόγια ενός φίλου που απλά ένοιωσε την ανάγκη να βοηθήσει??



Κάπου έστριψα λάθος, κάποτε. Ή, για την ακρίβεια, κάπου δεν έστριψα σωστά. Τώρα όμως?? Τώρα βαδίζω καλά?? Αφέθηκα να κάνω κάποιες επιλογές κάποτε, ήταν οι σωστές?? Ή μήπως τώρα πρέπει κάποιες να αλλάξουν??

Είμαι στο μονοπάτι μου, ναι, το ξέρω αυτό. Το ξέρω γιατί βλέπω τις διαφορές. Μπορεί να μην αγάπησα τους φόβους μου αλλά στην πορεία πολλούς τους νίκησα. Μπορεί να μην περπάτησα κάθε δρόμο και να μην άκουσα κάθε άνθρωπο, άκουσα όμως έναν, και ήταν αρκετός.

Προσπάθησα να πιάσω μεγαλύτερη ταχύτητα απ' αυτή που άντεχα, αλλά κάποιοι με κόψανε. Τώρα πάω να κάνω πάλι το ίδιο, θα επιδιώξω να τρέξω, θα επιδιώξω να τρέξω και να μην σταματήσω, αυτή τη φορά.

Και κάπως έτσι ξέρω οτι προχωράω, προχωράω μπροστά, γιατί αυτό είναι η ζωή, η πορεία. Και μπορεί να μην διατηρώ την αθωότητα που είχα κάποτε, και τα μάτια μου να αλλάζουν από μελί σε μαύρα λιγότερο συχνά πλέον, αλλά εξακολουθώ να γελάω όπως γέλαγα και δεν φοβάμαι αυτά που φοβόμουν!



Κι όσο για το βάρος των φτερών, ναι, ακόμα παλεύω, αλλά με ίσια την πλάτη. Κι όταν η ύπαρξή μου θα διαλυθεί, ώστε να πάρει το κάθε κομμάτι το δρόμο του για παραπέρα, μπορεί το όνομά μου να μην γραφεί στο Φως, γιατί δεν θα είναι αναγκαίο, μιας που θα έχω γίνει ένα μαζί του!...

Goin'Through & Άλκηστις Πρωτοψάλτη - Οι ψυχές

Ένα τραγούδι που ήρθε ως απάντηση σε ερώτηση που δεν έγινε...

Όποιος κι αν είσαι, λατρεμένε μου σύνδεσμε, κάνεις πολύ καλή δουλειά! Αγαπημένε μου προστάτη, εσύ που είσαι πάντα μέσα και έξω μου, άρχοντά μου και υπηρέτη, Άγγελέ μου γλυκιέ, σε αγαπώ!...



ΟΙ ΨΥΧΕΣ

Ερμηνεία: Goin'Through & Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Συνθέτης: Μιχάλης Παπαθανασίου
Στιχουργός: Νίκος Βουρλιώτης


Είναι δώδεκα το βράδυ κι όπως λένε όλοι οι μύθοι
τα φαντάσματα ξυπνάνε από κάποιο παραμύθι
έχουν φτερά, στα σύννεφα πετούν και απειλούν
απροστάτευτες παρέες ψάχνουν πάντοτε να βρουν
Λένε είναι οι ψυχές που δεν έχουν ησυχάσει
κάποιο πνεύμα ξεχασμένο που το δρόμο έχει χάσει
σκιά πάνω στον τοίχο κάτι πίσω απ' την κουρτίνα
ήχος σαν κραυγή που 'ρχεται απ' την κουζίνα
Κάποιοι πάλι κοροϊδεύουν δεν πιστεύουν πως υπάρχουν
άλλοι φοβούνται μήπως πεθάνουν απ' το φόβο τους σαν θα ’ρθουν
κι όταν στον τοίχο το εκκρεμές δώδεκα φορές χτυπήσει
το σώμα παραλύει κι η καρδιά θα σταματήσει
Με παραμύθια μεγαλώνουμε μεγάλοι και μικροί
στα σκοτεινά τα παραμύθια αντέχουν μόνο οι τολμηροί
μη με ρωτήσεις να σου πω τι πιστεύω για όλα αυτά
κλείσε τα μάτια και ανέβα μοναχός σου τα σκαλιά

Λένε είναι οι ψυχές που μένουν, λένε είναι οι σκιές...
Λένε πως κοιμούνται κάθε μέρα και ξυπνούν τις Κυριακές

Αν τύχει στο παραμύθι να ακούσεις ουρλιαχτά
Αν ακούσεις την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά
Αν αντικρίσεις μια νεράιδα ή ένα μαύρο ξωτικό
μη τρομάξεις, ποτέ δε θα σου κάνουνε κακό
Όποια πόρτα συναντήσεις μη διστάσεις να χτυπήσεις
κι αν απάντηση δεν πάρεις μη διστάσεις να ανοίξεις
στο δάσος αν χαθείς κλείσ' τα μάτια και τ' αφτιά σου
για λίγο προλαβαίνεις μες στα όνειρά σου, χάσου
Μίλα στο φεγγάρι, φτάσε πιο ψηλά απ' τον Άρη
κάνε τώρα τρεις ευχές πριν να τρίψεις το λυχνάρι
ζήτα ό,τι θες, κάνε ό,τι σου κατέβει
κανείς δεν υπάρχει που να στο απαγορεύει
Λένε είναι οι ψυχές που μένουν, λένε είναι οι σκιές
Λένε πως κοιμούνται κάθε μέρα και ξυπνούν μοναχά τις Κυριακές

Λένε είναι οι ψυχές που μένουν, λένε είναι οι σκιές...
Λένε πως κοιμούνται κάθε μέρα και ξυπνούν τις Κυριακές

Είναι δώδεκα το βράδυ κι έχουν όλοι κοιμηθεί
στη δική μου γειτονιά οι ψυχές έχουν κρυφτεί
δε γυρίζουν σαν σκιές μες στης πόλης τα στενά
γι' αυτό τις ανταμώνω στα όνειρά μου πιο συχνά
Ένα ακόμη βράδυ απ' αυτά που δεν τελειώνουν
κρύο και υγρό σαν αυτά που καταριόμουν
μπροστά βάδιζα εγώ και ξοπίσω χίλια μάτια
κάπου στάθηκα, θυμάμαι, μπρος σε κάτι σκαλοπάτια
Κάτι μ' αγκαλιάζει, κάτι με τρομάζει
κάτι μέσα μου θεριεύει και το δρόμο πάντα φράζει
αχ να 'ξερα δυο ξόρκια να ξεφύγω απ' το κακό σου
να βρω ν' ανακαλύψω που φυλάς το μυστικό σου
Οι νύχτες έχουν γίνει Ερινύες στην ψυχή μου
σημαδεύουν τη ζωή μου, συνοδεύουν τη σιωπή μου
Τ' αστέρια αδιάκριτα μετρούν τα βήματά μου
και φλερτάρουν σαν κορίτσια συνεχώς με τη σκιά μου

Λένε είναι οι ψυχές που μένουν, λένε είναι οι σκιές...
Λένε πως κοιμούνται κάθε μέρα και ξυπνούν τις Κυριακές

Λένε είναι οι ψυχές που μένουν, λένε είναι οι σκιές...
Λένε πως κοιμούνται κάθε μέρα και ξυπνούν τις Κυριακές

(Μ' ακούς; Μίλα στις ψυχές, βγάλε όλα τα σφιγμένα
Αυτά που χρόνια τώρα έχεις μες στο στήθος σου κρυμμένα...)



Έχειπολύ θεατρική φωνή η Πρωτοψάλτη ή είναι η ιδέα μου??

Νεράιδες - Stavento

Στίχοι και video ενός πολύ αγαπημένου μου τραγουδιού! Σκέτη μαγεία! Απολαύστε το!...

Νεράιδες - Stavento

Οι νεράιδες θα ΄ρθούν στα όνειρα σου, να σου τραγουδήσουν.

Μην τους κάνεις κακό γιατί χωρίς παραμύθια τη ζωή μας θα αφήσουν...

Κρύβονται πίσω από καλλυντικά, διακριτικά

Δίνουν χρώμα στη νυχτιά, δεν αντέχουν την ψευτιά.
Δεν δανείζουν το κορμί τους μόνο για μια βραδιά

Δεν χαρίζουν την ψυχή τους αν αυτή δεν αγαπά.

Δεν χορεύουν σε τραπέζια και δεν γδύνονται στις πίστες

Δεν αντέχουν τη μιζέρια, δεν ανήκουνε σε λίστες

Πλουσίων πελατών, ξεμωραμένων εραστών

Μα προσέχουν το παρόν, άφοβα για να κοιτούν το παρελθόν.

Αύριο, για τ΄αύριο φαντάζονται και μέχρι να ΄ρθει σε κομμάτια δεν μοιράζονται.

Φυλαχτό στο ραβδί τους η αγάπη,

Θα σ΄αγγίξει αυτό μονάχα αν δεν τους θυμίζεις κάτι.

Μεσ΄ τις πόλεις γυρνούν, τις καρδιές ντύνουν μ΄έντονους χτύπους

Τραγουδάνε γλυκά στης ψυχής μας τους όμορφους κήπους

Μακιγιάζ κι αν φορούν, να κρυφτούν θέλουν απ΄την κακία

Στο ραβδί τους κρατούν οι νεράιδες αγάπη,

Δίπλα σου υπάρχει μια!

Δε θα τρίξουν τα πλακάκια από μπροστά σου σαν περάσουν

Για δεν ντύνονται γυμνές τη λίμπιντο να ανεβάσουν

Υπάρχουν πάντα δίπλα μας, το μάτι δεν τις πιάνει

Γιατί ξέρουν και κρύβονται κακό να μην τις φτάνει.

Πληγώνονται πιο εύκολα μιας και αγαπούν στα αλήθεια

Και τύπους απορρίπτουνε που λένε παραμύθια.

Βιβλίο ανοιχτό αν είσαι εντάξει απέναντί τους

Για πάντα όμως χάνονται αν παίξεις μαζί τους.

Οι νεράιδες πονούν μα καταφέρνουν κι υπάρχουν ακόμα

Φταις εσύ, φταίω εγώ που θα μείνουν πιο λίγες σ΄αυτόν το αιώνα!

Κάθε δάκρυ τους πικρό λουλούδι στο χώμα

Κάθε γέλιο τους αστέρι λαμπερό στον ουρανό

Δες τη νύχτα τη φωτίζουν της αλλάζουνε χρώμα

Δεν θα γίνω υπαίτιος για άλλο λουλούδι πικρό!

Μεσ΄ τις πόλεις γυρνούν, τις καρδιές ντύνουν μ΄έντονους χτύπους

Τραγουδάνε γλυκά στης ψυχής μας τους όμορφους κήπους

Μακιγιάζ κι αν φορούν, να κρυφτούν θέλουν απ΄την κακία

Στο ραβδί τους κρατούν οι νεράιδες αγάπη,

Δίπλα σου υπάρχει μια!

Μοναξιά μου όλα - Πυξ Λαξ

Και μιας που το συναίσθημα έχει καρφωθεί μέσα μου το τελευταίο διάστημα, λέω να σας γράψω και τους στίχους, να υπάρχουν!...

(το video σας το χρωστάω γιατί φαίνεται πως κάτι έχει πάθει το youtube)



Μοναξιά μου όλα....



Στίχοι : Φίλιππος Πλιάτσικας
Ολγα Βλαχοπούλου - Φίλιππος Πλιάτσικας
Μουσική : Φίλιππος Πλιάτσικας


Στις άδειες πόλεις που γυρνάς
εικόνες σε ξοδεύουν
Αδύναμος να προσκυνάς
αυτούς που σε ληστεύουν

Σαν δαίμονας να κουβαλάς
του κόσμου τους χειμώνες
Στα μάτια της να κυνηγάς
παλιούς μικρούς κανόνες

Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα
μη μ'αφήνεις τώρα, που είν'όλα πιο δύσκολα
Έρωτα μου όλα, έρωτα μου τίποτα
μη μ'αφήνεις τώρα, που είν'όλα πιο δύσκολα

Τις νύχτες ντύνεσαι μικρός
κάποιον να ξεγελάσεις
Κι ένα κακό που ήρθε χθές
τρέχεις για να προφτάσεις

Μοιάζουν οι δρόμοι με φωτιά
τα βράδια του θανάτου
Έρωτας που μυρίζει πια
αρένα στ'αγγιγμά του

Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα
μη μ'αφήνεις τώρα, που είν'όλα πιο δύσκολα
Έρωτα μου όλα, έρωτα μου τίποτα
μη μ'αφήνεις τώρα, που είν'όλα πιο δύσκολα.......

Αφιερωμένο!

Λοιπόν, ok, το τελευταίο διάστημα με έχει πιάσει το παιδικό μου, αλλά νομίζω ήρθε ο καιρός να θυμηθώ την ηλικία μου (στα 20 είμαι, βλαμένα, αμέσως να σχολιάσετε!) και να φερθώ κι εγώ λίγο ώριμα σ' αυτή τη ζωή και να αφιερώσω ένα post στα άτομα που είναι λυπημένα!...



Πριν λίγο καιρό έκανα μία συζήτηση μ' ένα παιδί και μέσα σ' όλα τα άλλα σχολιάσαμε και για τον Van Gogh. Ο Vincent Van Gogh είναι ζωγράφος, για όσους δεν το γνωρίζουν, και συγκεκριμένα ο αγαπημένος μου super duper ζωγράφος!
Σχολίαζα λοιπόν εγώ για το πόσο υπέροχα είναι τα έργα του, για το τι φοβερή δουλειά έχει αφήσει πίσω, για το οτι οι άνθρωποι θα τον θυμούνται αιώνια και για το τι περίεργο και αξιοθαύμαστο θα έπρεπε να ήταν το μυαλό του και ο τρόπος που έβλεπε τον κόσμο! Πάνω σ' αυτές τις σκέψεις μου ο τύπος γυρνάει και μου λέει κάτι, το οποίο με έβαλε σε άλλου είδους σκέψεις. "Ναι, αλλά πέθανε δυστυχισμένος. Μπορεί αυτά που άφησε πίσω να είναι φοβερά και τρομερά και να μην υπάρχουν παρόμοια άλλα, αλλά το τίμημα ήταν μία ολόκληρη ύπαρξη, η δική του ύπαρξη. Τι κέρδισε αυτός απ' αυτό??".

Όντως, στην τελική, τι κέρδισε αυτός, απ' αυτό?? Κάποιοι τον θαυμάζουν αφάνταστα, κάποιοι άλλοι τον ζηλεύουν, κάποιοι τρίτοι δημιουργούν απ' τις δημιουργίες του, κάποιοι άλλοι σταματήσανε με δέος μπροστά στα έργα του, αλλά αυτά τα κάνουν άλλοι. Άσχετοι άνθρωποι που δεν τον έχουν συναντήσει ποτέ και που κι αυτός δεν πέθανε έχοντας λάβει τα κοπλιμέντα τους.

Συνεχίζω να σκέφτομαι. Υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που νοιώθουν άσχημα, πόνο, λύπη, μοναξιά, άνθρωποι που μελαγχολούν, άνθρωποι που νοιώθουν, που νοιώθουν βαθιά, και για να μην τους πνίξουν αυτά τα συναισθήματα ξεσπάνε. Ένας καμβάς, ένα τετράδιο, μία κιθάρα, ένας καθρέφτης που απολαμβάνει έντονες χορευτικές φιγούρες, είναι τα αντικείμενα των ξεσπασμάτων τους. Και αυτοί οι άνθρωποι αφήνουν κάτι, εκείνη την ώρα. Αφήνουν το στίγμα τους, το στίγμα εκείνης της στιγμής, ως απόδειξη οτι την ζήσαν, οτι υπήρξε, γιατί ήταν τόσο έντονη που αν δεν έβγαινε κάτι απ' αυτή, ο κάτοχός της θα κείτονταν νεκρός, χαμένος, στη Γη.



Συνεχίζω και σκέφτομαι. Σε κάποια χρόνια, όχι και τόσο μακρινά απ' το τώρα, θα βρεθεί μία άλλη Ελενίτσα να θαυμάζει ανθρώπους που ζήσανε στο παρελθόν, στο δικό της παρελθόν αλλά στο δικό μας παρόν. Θα τους θαυμάζει τόσο πολύ, θα νοιώθει δέος μπροστά σ' αυτά τα έργα, στις πινελιές, στα μουσικά κομμάτια και στις άγριες χορογραφίες που θα χορεύονται από ανθρώπους της ηλικίας της, και θα αναρωτιέται. Θα αναρωτιέται τι σκέφτονταν οι δημιουργοί σε κείνες τις στιγμές τους, πως νοιώθανε, τι είχε εκκινήσει αυτά τα συναισθήματα και θα αναρωτιέται επίσης πώς αυτοί οι άνθρωποι έβλεπαν τον κόσμο, ενώσω ζούσαν.
Η Ελενίτσα και η κάθε Ελενίτσα θα διαβάσει στην wikipedia ή στην εκείνη wikipedia και θα δει έναν τρόπο ζωής, που σίγουρα δεν θα είναι με τίποτα ίδιος σε σχέση με τον πραγματικό, αλλά δεν θα βρεθεί κανείς να διαμαρτυρηθεί, γιατί στην τελική το πρόσωπο θα έχει από χρόνια πεθάνει. Μόνο που τώρα, αυτή τη στιγμή, το μελλοντικά πρόσωπα που θα βρίσκονται εκεί μέσα, ζούνε. Ζούνε κι αναπνέουν ανάμεσά μας και δημιουργούν μέσω των συναισθημάτων τους.

Ζούνε και λέγονται Μαρία, Νίκος, Δημήτρης, Φαίη, Βάλυ, Βασίλης και τόσα άλλα ονόματα ψυχών που δεν ξέρω, αλλά που θα ήθελα να μάθω, πριν γίνουν ονόματα σε μία κόλλα χαρτί με έναν σταυρό από πάνω.
Πρόσωπα που θα ήθελα να ζήσουν ευτυχισμένα και ας μην αφήσουν στην ανθρωπότητα τα έργα που θα άφηναν αν έκλαιγαν την μισή τους ζωή.



Γιατί στην τελική, σκοπός είναι να πάρετε κι εσείς κάτι φεύγοντας, μιας που αφήνετε τόσα πίσω!....

Για δες κάτι πράματα!....

Μπορεί ώρες-ώρες να είμαι τελείως στον κόσμο μου, το παραδέχομαι (καλά, όχι οτι με παίρνει και να το αρνηθώ), αλλά δεν μπορούσα να μην το κάνω! Κανόνισα για ψώνια μέσα στη βδομάδα, έκανα και μία λίστα με το τι ρούχα ήθελα να πάρω. Η αδερφή μου είδε τη λίστα και φρίκαρε!!

Πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που θέλει να πάρει μπότες και ζακέτες τέτοια εποχή, ε?? Μετά λύπης μου πληροφορήθηκα (από την αδερφή μου πάντα) οτι τα μαγαζιά δεν έχουν αλλάξει τις βιτρίνες τους, βλέπεις ακόμα καλοκαιρινά, από πέδιλα μέχρι μαγιώ, και το γεγονός οτι έχει αρχίσει να δροσίζει ΔΕΝ θα έπρεπε να με γεμίζει αισιοδοξία οτι ο χειμώνας μπήκε και από αύριο θα χιονίζει, ένα πράμα!!

Αφού λοιπόν αποδέχτηκα την πικρή πραγματικότητα, με βαριά καρδιά ανέβαλα τα ψώνια μου για κανά δυο μήνες αργότερα, και αρκέστηκα στο να φορέσω τα περσινά μου χειμωνιάτικα, μπας και παρηγορηθώ λιγάκι!



Δηλ. πραγματικά, είναι να νευριάζεις ή όχι?? Να θέλεις να πας να αγοράσεις ρουχαλάκια, ρουχαλάκια που έχεις επιθυμήσει και θέλεις απίστευτα πολύ να ξαναφορέσεις, και να μην μπορείς, επειδή δεν είναι η εποχή τους! Σαν τα φρούτα!!...

Άντε ρε Χειμώνα, τι σου ζητάμε πια κι εμείς?? Λίγο πιο νωρίς να έρθεις μονάχα, γιατί το Καλοκαίρι το βαρεθήκαμε και το Φθινόπωρο εδώ μας κάθεται!!.....



Θα μας την κάνεις την χάρη? ε?? ε?? pretty pretty please????

Joan Baez - Diamonds & Rust

Μπορεί αύριο να δίνω μάθημα και να έχω του σκασμού διάβασμα, μπορεί να είμαι με 3 ώρες ύπνο μόνο και να φλερτάρω με το κρεβατάκι μου εκεί δεξιά, αλλά δεν μπορώ, μου έχει κολλήσει 3 μέρες τώρα...


Joan Baez - Diamonds & Rust, Lyrics & Video:

I'll be damned
Here comes your ghost again
But that's not unusual
It's just that the moon is full
And you happened to call
And here I sit
Hand on the telephone
Hearing a voice I'd known
A couple of light years ago
Heading straight for a fall

As I remember your eyes
Were bluer than robin's eggs
My poetry was lousy you said
Where are you calling from?
A booth in the midwest
Ten years ago
I bought you some cufflinks
You brought me something
We both know what memories can bring
They bring diamonds and rust

Well you burst on the scene
Already a legend
The unwashed phenomenon
The original vagabond
You strayed into my arms
And there you stayed
Temporarily lost at sea
The Madonna was yours for free
Yes the girl on the half-shell
Would keep you unharmed

Now I see you standing
With brown leaves falling around
And snow in your hair
Now you're smiling out the window
Of that crummy hotel
Over Washington Square
Our breath comes out white clouds
Mingles and hangs in the air
Speaking strictly for me
We both could have died then and there

Now you're telling me
You're not nostalgic
Then give me another word for it
You who are so good with words
And at keeping things vague
Because I need some of that vagueness now
It's all come back too clearly
Yes I loved you dearly
And if you're offering me diamonds and rust
I've already paid....



Δεν έχει πολύ-πολύ όμορφη φωνή όμως?? Σκέτη μαγεία!...