Αναμνήσεις. Τι είναι αυτό που τις εκκινεί, τι είναι αυτό που τις βγάζει στην επιφάνεια και τί είναι αυτό που νοιώθουμε, καθώς αναπολούμε??
Αυτή η χρονιά πάει, τέλειωσε. Το καλοκαίρι θέλει ελάχιστες μέρες για να έρθει στο τέλος του και πάρα την συνεχή ζέστη, από 1η Σεπτεμβρίου θα ξεκινήσει κανονικά το πρόγραμμα του χειμώνα. Σχολές, σχολεία, επαγγέλματα, μαθήματα, προγράμματα στην τηλεόραση, εκπομπές στο ράδιο, νέα σχέδια, νέα όνειρα, νέες προοπτικές, νέα, νέα, νέα, όλα νέα! Ξεκινάει κάτι. Κάτι καινούριο. Δεν ξέρουμε τι, κι ας καθόμαστε να οργανώνουμε πράγματα και καταστάσεις, δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε πως θα μας έρθει η καινούρια σεζόν!
Και κάπου εδώ κάθομαι και σκέφτομαι. Τέτοιου είδους σκέψεις τις κάνω δύο φορές τον χρόνο, μία την Πρωτοχρονιά, καθώς αλλάζει ο χρόνος, και η δύο τέτοια εποχή, καθώς τελειώνει το καλοκαίρι και αρχίζει ο χειμώνας. Σκέφτομαι λοιπόν. Τι έζησα εγώ μέσα σ' αυτό το χρονικό διάστημα? Τι πήρα, τι έχασα, τι λάθη έκανα, που στάθηκα σωστή, που αδίκησα και πως, ποιον στενοχώρησα και γιατί, τι όνειρα είχα κάνει 12 μήνες πριν που εξακολουθούν να είναι ανεκπλήρωτα, τι σχέδια έκανα και τώρα έχω καταφέρει, τέτοια πραγματάκια, απλά!
Αλλά πιο πολύ, στη σκέψη που μένω περισσότερο, είναι όταν μου έρχεται μία εικόνα στο μυαλό. Ο άνθρωπος που ήμουν τότε καθώς τον συγκρίνω με τον άνθρωπο που είμαι τώρα. Τότε λοιπόν ήμουν ένα τελείως διαφορετικό άτομο. Τώρα έχω μάθει παραπάνω πράγματα, έχω αποκτήσει κάποιες παραπάνω εμπειρίες, έχω κάνει κάποιες σημαντικές συζητήσεις, έχω βρεθεί σε κάτι παραπάνω καταστάσεις, έχω περάσει από κάμποσους προβληματισμούς, και άλλα τέτοια, πολλά. Συνεπώς όχι, δεν είμαι το ίδιο άτομο που ήμουν τότε.
Θυμάμαι σκηνές, σκόρπιες σκηνές. Πρόσωπα και ονόματα ξεπροβάλλουν στην μνήμη μου, άλλοτε με κάνουν να χαμογελάω, άλλοτε να μελαγχολώ, άλλοτε απλά αδιαφορώ. Ξαναζώ καταστάσεις. όμορφες ή άσχημες καταστάσεις.
Ένα φαγοπότι με φοντύ που κατέληξε σε ρεμπελιό στον καναπέ του Πάρη, ένα γαργαλητό που έφτιαξε το κέφι πολλών -και γέμισε μελανιές τους περισσότερους-, βόλτες, βόλτες, βόλτες, μία Ακρόπολη (ναι, η γνωστή), μία καινούρια αρχή!....
Ένα μπουγέλο στο σπίτι της Μαρίας που εξελίχτηκε σε πιτσοπόλεμο, μία Βαγγελίτσα ποδοπατημένη, ένα βρεγμένο laptop, μία πεσμένη ταπετσαρία, μία τρύπα στο μέτωπο της Μαρίας, μία Ελένη σε έξαλλη κατάσταση, δύο απορημένα αγόρια -που δεν ξαναπλησίασαν την Ελένη, κι ας επανήλθε μετά-, μία Τέσσυ να σφουγγαρίζει το πάτωμα, ένας Πάρης με μία φωτογραφική, μία αστυνομία κάτω απ' το μπαλκόνι της Μαρίας.....
Η αγορά ενός καινούριου laptop, μετακινήσεις κάθε Σαββατοκύριακο στο σπίτι του Πάρη, συζητήσεις, γέλιο, ανάπτυξη γνωριμίας, δέσιμο.
Μία επίσκεψη σε φαράγγι, ένα τρελό βράδυ με έναν απρόσκλητο επισκέπτη, ένα καλοριφέρ που κοπανιόταν, κάτι κλειδιά που τρέμανε, μουσική ξαφνικά, μία παρέα από βαρετούς και βολεμένους ανθρώπους, μία φάρσα, ένα μπουγέλο από καφέ και νερό σε καφετέρια, σπάσιμο, ένα τρένο που ήρθε και πέρασε -μπροστά μας-, ένας καυγάς, ένα περίεργο ταξίδι 6 ωρών με πολλά άτομα με πολλά πράγματα σε μικρό αμαξάκι, νευρικό γέλιο, μία περίεργη βδομάδα μες τη μουγκαμάρα....
Μία περίεργη συνεχής κατάσταση, ένας χωρισμός, ξανά μανά περίεργη συνεχής κατάσταση, προβληματισμοί, προβληματισμοί, προβληματισμοί, αποφάσεις, αποφάσεις, αποφάσεις, σκληρές αποφάσεις, μήνες μοναξιάς και αυτοψυχανάλυσης, κάτι βαρετά τηλεφωνήματα, κιθάρα, μουσική, ζωγραφική, αγγειοπλαστική....
Ανέβασμα πάλι Θεσσαλονίκη, ένα νοσοκομείο για έναν γελοίο λόγο, μία μεγάλη παρέα στο Ruby Tuesday (ο Δον Κιχώτης ήταν κλειστός), ανταλλαγή σειρών, ένα φαγοπότι ξημερώματα, ένα βαρυστομάχιασμα του μικρού Πάρη, μία περίεργη επιστροφή στην Χαλκίδα με βαρετούς, πολυλογάδες συνεπιβάτες...
Μία βόλτα στην Αθήνα, μία τρελή συνάντηση με την Μαρία, συνειδητοποίηση κάποιων πραγμάτων, ένα όμορφο βράδυ με ένα ακόμη ομορφότερο πρωινό στο σπίτι του Νίκου, μία άδεια Αθήνα, μία χαμένη ψηφιακή μηχανή με έναν αστείο τρόπο, η αγορά μιας καινούριας, ένα βράδυ με 3 ενδιαφέροντες ανθρώπους, ένα πολύ γλυκό μαγαζάκι με μοναδικούς θαμώνες εμάς, που ακουγόμασταν στον μικρό του χώρο, κερασμένα σφινάκια, γέλιο, συζητήσεις, συνειδητοποίηση κάποιων πραγμάτων!....
Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, αποφάσεις, αποφάσεις, αποφάσεις, τρέλα, στενοχώρια, πανικός, απελπισία, χαρά, ευτυχία.... Ένας πολύ καλός φίλος!
Μία καινούρια παρέα, ένα 15άχρονο αγοράκι, πολύ γέλιο, μπάνια, πολλά μπάνια, κατάρρευση ενός κόσμου, αλλαγή ματιάς, συνάντηση με μία παλιά φίλη, πολλές ευχάριστες εκπλήξεις, βόλτες, βόλτες, βόλτες, τηλεφωνήματα, μία πανικοβλημένη Λουκία, μία γελαστή Ελένη, ξενύχτια με ποτά και μουσική, κεράσματα σε μπάρα, πικάντικες συζητήσεις που άκουγε ολόκληρη καφετέρια, ένας πηδηχτούλης σερβιτόρος, ένα άθλιο στριπτίζ από έναν μεθυσμένο χοντρό, μία αποχώρηση....
Ψώνια με την Παναγιώτα και την Λουκία, μία νυσταγμένη Ελένη, μία νυσταγμένη Λουκία, μία νυσταγμένη Παναγιώτα, ένας καυγάς, ξανά μανά ψώνια, μία συνάντηση στην Αθήνα με τον Πάρη, μία γνωριμία του Πάρη με την Λουκία, του Πάρη και της Ελένης με τον Μάνο, ένας Μάνος που ΔΕΝ μοιάζει στον Νίκο, ρεζιλίκι στον ντροπαλό σερβιτόρο στην 222, ένα χτυπημένο πόδι, μία κρίση πανικού, σύσφιξη σχέσεων, και επιστροφή πάλι πίσω....
Ένα ατύχημα του Πάρη, ένα πάρτυ σε παραλία, αραλίκι σε ξαπλώστρες, γέλιο, ένα αστείο αλκοτέστ, μία τσάτρα-πάτρα φτιαγμένη βαλίτσα, ένα τρένο προς Θεσσαλονίκη, μία νυσταγμένη Ελένη, μία κοιμισμένη Ελένη, ένας τρελός ταξιτζής, και τέλος στο σπίτι του Πάρη. Κι εδώ μένουμε, προς το παρόν!
Κάπως έτσι κύλησε η χρονιά μου λοιπόν, όμορφα πολλές φορές, άσχημα κάποιες άλλες, τρελά κάποιες υπόλοιπες, αλλά αυτή ήταν, τώρα τέλειωσε! Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι απολογισμό, κι αυτός δεν βγαίνει καθόλου κακός, αν το καλοσκεφτείς!
Άντε να δούμε πως θα κυλίσει κι αυτός ο χρόνος, αν και κάτι μου λέει οτι θα έχει πολύ, πολύ ενδιαφέρον!!
